"Χωρισμένοι γονείς
Πικραμένα παιδιά
Που ρωτούν πότε θα 'ρθεις και πάλι
Σ' αγκαλιάζουν σφιχτά
Τρέμουν σαν τα πουλιά
Κι εσύ έχεις σκυφτό το κεφάλι"
~Λευτέρης Παπαδόπουλος
***
Κεφάλαιο 1ο: «Eίμαι όσο κουλ όσο η γιαγιά Ευτέρπη όταν κυκλοφορεί με καροτσάκι αντί για πί..."
« ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ; ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟ;»
«ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΜΥΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ! ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΔΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ Μ' AKOYΣ;»
Ακούω καθώς κατεβαίνω τις σκάλες για να πάω στην κουζίνα να φάω.
Χτυπάω δειλά την πόρτα και ξεροβήχω. Μόλις συνειδητοποίησαν ότι ήμουν στο δωμάτιο, η μαμά μου κάθισε στην καρέκλα της κι άναψε ένα τσιγάρο ενώ ο μπαμπάς μου πήρε μία βαθιά ανάσα και ξερόβηξε. Κυριαρχούσε η αμηχανία και η ένταση μεταξύ τους.
Τους καλημέρισα και έστρεψα προς την εξώπορτα.
«Δεν θα φας πρωινό;» Η μαμά μου σηκώνεται. «Έχω αργήσει...» Της απαντάω κοφτά και φεύγω...
***
«Το γνωστό...» Δίνω τα δύο ευρώ μου στον κύριο Μάικ και στερεώνομαι με τους αγκώνες στο πάγκο του. Τινάζω την κουκούλα του φούτερ που φορούσα και στερέωσα τα γυαλιά ηλίου καλύτερα στο πρόσωπό μου. Το ξέρω μάλλον είμαι όσο κουλ όσο η γιαγιά Ευτέρπη όταν κυκλοφορεί με καροτσάκι αντί για πί αλλά... για κάποιο λόγο αρέσει στις γκόμενες....
Αααα ποιον κοροϊδεύω; Είμαι 17 χρονών και δεν είχα ποτέ μου κοπέλα... Εκτός αν μετράει η Ελενίτσα στην πρώτη δημοτικού...
Ο κύριος Μάικ μου δίνει την τυρόπιτούλα μου και φεύγω για το τραπέζι της παρέας μου. Κάθομαι στην θέση μου δίπλα στον Άλεξ και τον Μάλκολμ.
Ασυναίσθητα κοιτούσα πολλή ώρα την τυρόπιτά μου. Δεν είχα όρεξη να φάω όμως μπουκιά...
«Μαλάκα, τι έχεις; Το κοιτάς αυτό το πράμα εδώ και ώρες...»
Με σκουντάει ο Άλεξ δίπλα μου απ'το τραπέζι της καντίνας και όλοι γυρνάνε να με κοιτάξουν.
«Τίποτα ρε». Δαγκώνω την τυρόπιτά μου επιδεικτικά για να τους το αποδείξω.
«Σίγουρα;» Η Έλεν μου πιάνει το χέρι και με κοιτάει βαθιά στα μάτια. Είναι η μόνη που ξέρει για την οικογένειά μου καθώς είναι η πιο κολλητή-κολλητή μου... δηλαδή με ξέρει εδώ και... από πάντα...
YOU ARE READING
*PRANK WARS*
Teen Fiction«Άστα άστα! Δεν χρειάζομαι την βοήθειά σου! Πολλά έχεις κάνει!» Φάνηκε πληγωμένη για ένα λεπτό... Μετά θυμός κυρίεψε το πρόσωπό της. Σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της και στερεώθηκε στο αριστερό της πόδι: η πιο κλισέ μπιτς στάση που έχω δει ποτέ...
