Κεφάλαιο 4ο: « Η καρδιά μου πήγε στην Κωλοπετινίτσα...»
Σήμερα είναι η μέρα που θα βγάλω τον υπέροχό μου λόγο μπροστά σε όλους του συμμαθητές και τους... άλλους οι οποίοι δεν είναι συμμαθητές μου... Τον λόγο που δεν προετοίμασα ποτέ γιατί ήμουν πολύ απασχολημένος να μην κάνω τα μαθήματά μου και να κοιτάζω το ταβάνι ακούγοντας μουσική και κάνοντας σχέδια για το τι θα κάνω με τον μπαμπά μου τις ημέρες που θα ακολουθήσουν...
Δεν κοιμήθηκα καθόλου καλά και αυτό το κατάλαβα γιατί δεν είχα σημάδια σεντονιού στο σώμα μου όπως κάθε άλλη φορά που πέφτω ξερός απλώνοντας σαν αστερίας...
Δεν είχα καθόλου άγχος...
Τι μπορεί να πάει στραβά;
***
Οι πρώτες δύο ώρες πέρασαν πιο αργά κι απ'τον θάνατο και πιο βασανιστικά κι από το να μην έχει χαρτί η τουαλέτα... Οι εκλογές γινόντουσαν μετά το δεύτερο διάλειμμα στο οποίο έλεγαν οι υποψήφιοι τι θα ήθελαν να βελτιώσουν στο σχολείο...
Δεν ξέρει κανείς άλλος για τον πατέρα μου εκτός απ'την Έλεν...
Δεν θέλω να το ξέρουν... Γιατί να τους το πω άλλωστε... Για ποιον λόγο; Ποιος πηγαίνει σε έναν φίλο του και του λέει «Χέι είμαι ορφανός, δεν έχω πατέρα»;
Κανείς...
Απ'την μία, δεν θα ακούω κάθε μέρα καυγάδες που θα με στιγματίζουν και θα μου χαλάνε την διάθεση της υπόλοιπης ημέρας και η μαμά μου θα είναι πιο χαρούμενη και λιγότερο πιεσμένη έχοντας και την οικονομική βοήθεια απ'την διατροφή που θα μπορεί πλέον να της δίνει ο μπαμπάς. Απ'την άλλη, δεν θα έχω τον μπαμπά μου εδώ να κάνουμε τις συνηθισμένες «αντρικές κουβέντες».
Η μαμά μου δεν με καταλαβαίνει όπως αυτός... Δεν θα έχω τα μπαμπαδίστικα αστεία του ούτε το μπαμπαδίστικο χαμόγελο του που φωτίζει σαν τον ήλιο...
Με λίγα λόγια απ'την άλλη θα μου λείψει...
Σκεφτόμουνα καθώς κοιτούσα το πεϊνιρλί μου (επειδή δεν είχε τυρόπιτα ο κύριος Μάικ).
Τόση ώρα όλοι είχαν πέσει από πάνω μου και με κοιτούσαν σαν να είπε ο Μάλκολμ κάτι χαζό... Ενώ Μάλκολμ με κοιτούσε σαν τον Μήστερ Μπίν όταν του κόρναρε ένα αμάξι...
Φυσικά...
«Λέτε να παίρνει ναρκωτικά;» Ψιθυρίζει η Μαρία στον Άλεξ.
«Μπα... όχι... Αν έπαιρνε θα μου το 'λεγε...» Με κοιτάει η Έλεν σαν να φοράει γυαλιά και να προσπαθεί να δει από πάνω... (Γουι ολ χαβ δατ ουαν τιτσερ... Χουαν... λολ)
YOU ARE READING
*PRANK WARS*
Teen Fiction«Άστα άστα! Δεν χρειάζομαι την βοήθειά σου! Πολλά έχεις κάνει!» Φάνηκε πληγωμένη για ένα λεπτό... Μετά θυμός κυρίεψε το πρόσωπό της. Σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της και στερεώθηκε στο αριστερό της πόδι: η πιο κλισέ μπιτς στάση που έχω δει ποτέ...
