*PRANK WARS*

~Σαν ινγκουάνα ένα πράμα...~

***

Όπως είχα προγραμματίσει έτσι κι έγινε... Την υπόλοιπη βδομάδα ήμασταν εγώ κι ο μπαμπάς μου.
Κάναμε αρκετά αντρικά πράγματα...
Ξερετε....
...
....
....
ΕΝΤΑΞΕΙ ΠΑΙΞΑΜΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΕ ΚΟΥΚΛΕΣ ΚΙ ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΤΟΝ ΚΕΝ ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΕΙ... ΧΑ!
...
Περάσαμε αρκετό ποιοτικό χρόνο μαζί κι αυτό ήταν που μετρούσε...

***

Δεν είπαμε κουβέντα στον δρόμο...
Μπήκαμε στο αεροδρόμιο περπατώντας αργά και βασανιστικά... Θέλαμε να περάσουμε όσο περισσότερο χρόνο μαζί γινόταν...

Οι επιβάτες για την πτήση Α18325 να ετοιμαστούνε για επιβίβαση

«Θυμάσαι όταν ήσουν μικρός που είχες σπάσει το βάζο της γιαγιάς σου και το φωτιστικό προσπαθώντας να πετάξεις κρατώντας μια σακούλα σαν αλεξίπτωτο;» είπε κάπως πικρά... Ναι το θυμώμουνα... «Ναι... Είχες πει στην μαμά οτι πήγες να καθαρίσεις το φωτιστικό και σου έπεσε πάνω στο βάζο...» Χαχάνισα στην ανάμνηση.

Και όπως μετά από κάθε αποχωρισμό, οι χαρούμενες αναμνήσεις του ανθρώπου εκείνου που χάνεις μετατρέπονται σε λυπητερές, έτσι μετατράπηκε και το χαμόγελό μου σε δάκρυα... Και η απόσταση, που πρόκειται να έχουμε, για τώρα έκλεισε.
«Θα μου λείψεις...» Τα χέρια μου έσφυξαν την μέση του πιο πολύ καθώς ένας λυγμός πήγε να μου βγει...
«Κοτζαμαν μαντράχαλος και κλαις; Τίποτα δεν σου 'μαθα;». Με φίλησε στο κεφάλι. Απομακρύνθηκα σκουπίζοντας τα απολύτως αντρικα μου δάκρυα...

Τον αποχαιρέτησα... Κι έφυγε...
...

:(

***

Δεν με έπαιρνε να χάσω άλλες μέρες απ'το σχολείο. Οπότε, αναγκαστικά, έπρεπε να πάω.
Κι εδώ είμαι τώρα με μούτρα μέχρι το πάτωμα να κάθομαι στην θέση μου στο τραπέζι κοντά στο κυλικείο και όπως πάντα η Έλεν να μου κρατάει το χέρι και όλοι οι άλλοι να μην με ρωτάνε τι έχω...
....
..
..
.
ΘΑ 'ΘΕΛΑ!
«Ρε μαλάκα είσαι καλά»
«Ρε μαλάκα τι έχεις;»
«Θα μου πεις τι έχειιις; Ε Τζεϊκουλι; Ε Τζεϊκακο; Τζεϊκακούλη; Τζακι Τσαν;»
«Άκου μαλάκα αν δεν μου πεις τι έχεις θα σου σπάσω τα μούτρα!»
Ο Πετρος, ο Άλεξ, η Ίντα κι η Μαρία προσπαθούσαν συνέχεια...
«Ξέρω πως θα νιώσει καλύτερα! Θες να ακούσεις επιστημονικά γεγονότα για την λύπη; Είμαι ανοικτή βικιπαίδεια!»... Ο Μαλκολμ άρχισε... «Λοιπόν... Η λύπη διαρκεί έως και 240 φορές περισσότερο από άλλα συναισθήματα, συμπεριλαμβανομένης της ντροπής, της αηδίας και του φόβου.» Γύρισε για να δει αν όλοι τον προσέχουν και συνέχισε...