Şüphe

Bölüm 2

     Şafak vakti, alacakaranlıkta bizim caddede yolun ortasından gidiyorum. Saat 5-6 dolayları sanırsam o yüzden yollarda ne bir araba var ne de bir insan. Mükemmel! Ben de insanın az olduğu yerleri daha çok severim. Yolun kenarlarında çok büyük ağaçlar var. Buradaki ağaçlar bu kadar büyük müydü? İleride hayatımda hiç görmediğim kadar büyük bir ağaç vardı. Bunun burada olmadığından eminim! Bir anda kendimi ağacın yanında buluverdim. Bu kadar hızlı nasıl geldim? Aman tanrım başından beri ayaklarımın üzerinde değildim. Uçuyordum! Bunu farkettiğim anda kendimi odamda buldum. Daha önce bulunduğum yerin bir tavanı olmamasından olsa gerek yerden ne kadar yukarıda olduğumun farkına varmamışım. Odamın kapısı kapalıydı ve ben dışarı çıkamıyordum. Yatağıma döndüm işte orada uyuyordum. Çok korkunçtu kendi bedenim karşımda duruyordu hareketsizdi. Yaklaşmaya çalıştım. Nefes almıyor gibiydi. Öldüm mü acaba? İyice yaklaştım. Görüntü tamamen değişti şimdi tavanı görüyordüm. Ama hiç bir şekilde hareket edemiyordum. Vücudum kaskatı kasılmıştı. Ne kadar geçtiğini bilmiyorum ama uyuşuk bir şekilde hareket edebilmeye başladım.

     Pek iyi bir deneyim değildi. Yine halsiz kalmıştım. Vücumda ufak tefek ağrılar peydahlanmıştı. Hemen şimdi işe gitmek zorunda olmam pek iyi değildi. Yine kızların gereksiz muhabbetlerini dinliyor gibi yapıp başaramayacaktım. Onlarda kendi hayatlarında en önemli şeyler olan 'elbise, ayakkabı, zengin koca, vs.' gibi konulardan konuşacaklardı. İşin kötüsü herkesin hayatının aynı olduğunu düşünen dar kafalarıyla benim neden ilgisiz olduğumu tartışıp kendilerince salak falan olduğumun sonucuna varacaklardı. Uykum yoktu. Ama çok yorgundum. Gitmeden sedatif etkili bir bitki alıp kaynatırsam belki bu sefer derin uyur ve garip rüyaların önüne geçerim. Rüya hafif uyku modunda ortaya çıkar değil mi? Umarım bu gece derin uyur ve hiç bir rüyamı hatırlamam.

     Merhaba kendi ruyalarimdan esinlenerek bir hikaye yazmaya karar verdim. Bu wattpaddaki ilk hikayem. Umarim begenirsiniz.