Yetim

1.Bölüm

Daha küçücük bir kız çocuğuydum, evet o hayatımı bitiren o iğrenç haberi aldığımda daha 8 yaşındaydım.Bu haberle birlikte beynimden vurulmuşa dönmüştüm.Ne zaman unutmaya çalışsam olmuyordu, unutamıyordum.

-Alo teyzeciğim nasılsın?Alo Alo neden cevap vermiyorsun ? Neyse belki beni duyuyorsundur ha teyzeciğim annemler nerede kaldı? onları çok özledim. Teyze teyze...

Evet, o nalet gün teyzemle konuşmam.
Annemle babam alışverişe gitmişlerdi "hemen geliriz demişlerdi"ama beş saat geçmişti aradan bende merak edip aramıştım ama cevap veren yoktu sonra en yakınım olan teyzemi aramıştım o da bu haberi biliyordu ama bana söylüyememişti. Düşünsenize daha 8 yaşında bir kız çocuğuna 'annen ve babanı bir trafik kazasında kaybettik.' dediğini. Herhalde kalp krizi felan geçirirdi. Ama benim için öyle olmadı.Ben, annem ve babamın bana öğrettiği gibi güçlü durmaya çalıştım. Gerçi her ne kadar güçlü denirse artık.

-Canım benim şimdi sana birşey demem gerekiyor ama lütfen sakin ol.
Çiğdem, canım annen ve babanı kaybettik.(Ağlayarak)

İşte o an napacağımı bilemez bir şekilde öylece donakalmıştım.

-Teyze sen ne dediğinin farkında mısın? Hayır tabiki bu gerçek olamaz.

Telefonu fırlattım ve kapıyı açıp dışarı fırladım sokaklarda 'anne,baba nerdesiniz?' diye bağırmaya başladım.O an gördüğüm manzara hayatım boyunca unutamıyacağım. Kazanın olduğu yere gelmiştim ve annemle babamın o cansız bedenini görmüştüm.
İşte o an elime ne geçerse kırıp dökmek ortalığı dağıtmak hatta bir ara kendimi öldürmek gibi bir his vardı içimde.

(İç ses) sakın Çiğdem sakın böyle birşey yapma sakin ol, güçlü ol hep annenle babanın dediği gibi güçlü ol.

Polis;
-Hey küçük kız sen napıyorsun bakalım burada annen nerede senin? Hadi bakıyim annenin yanına git.

Bende polisin dediği gibi annemin yanına doğru yaklaştım ama polis;

-Bak sinirleniyorum ama annenin yanına git dedim daha fazla yaklaşma oraya.

Artık dayanamayıp patladım;
-Ya annenin yanına git diyorsun bende annemin yanına gidiyorum işte
(Bağırarak ve agliyarak)

-Nasıl yani ölenler annen ve baban mı?

-Evet ya sen ne zannettin?(Artık sinirlenmiştim.)
Lütfen izin verin son bir kez annemle babama sarılayım.

Ne kadar bağırıp çağırsamda izin vermemiştiler.Zaten o sırada teyzem gelmişti yanıma ve beni oradan uzaklaştırmaya çalışmıştı.

-Çiğdem sakin ol bitanem sakin ol canım.

(Ben, herhalde üç, dört gün öylece hiç konuşmadan kalakalmışım bu arada)

-Artık sana ben bakıcam sen burada kalacaksın.

Ha bu arada 'senin başka akraban yokmu' diye sorarsanız tabiki var , ama yarısı yurt dışında, yarısı zaten biz yokmuşuz gibi davranıyor öbür yarısı deseniz inanın onu bende bilmiyorum. Yani sonuç olarak geriye bi teyzem  kalmıştı ve onda kalıcaktım. İşte hayattaki şansım.
Hani bazı insanların en sevdiği şarkı çıktığında birden ezan okur şarkıyı dinliyemezler veya oyunda çok iyi giderken birden bişey olur oyunu kaybederler ya işte o an 'ayy ben ne kadar şanssızım ' derler ya onlara tek sözüm oturun halinize şükredin ya sevdikleriniz, anneniz , babanız, kardeşleriniz yanınızda daha ne olsun?

-Hadi şimdi cenazeye gidelim.

Ben cevap verememiştim. Diyorum ya öylece donakalmıştım o da beni kucağına alıp cenazeye görürdü, kendimi tutamayıp ağladım cenazede.
Teyzemin evine gittiğimizde bana birşeyler yedirmeye çalıştı ama ben yiyememiştim anca bir, iki lokma birşey yemiştim. Sonra ise teyzem beni uyutmaya çalışmıştı onu da beceremedim yani uyuyamadım zar zor işte...
Birinci gün böyle geçmişti ya ikinci gün;

Sabah olduğunda her yer sessizdi ta ki teyzem gelene kadar;

-Canım uyandın mı?

Uyumadım ki uyanayım ama cevap
vermedim.

-Peki, o zaman ben gidip kahvaltıyı hazırlıyorum hazır olunca ben sana seslenirim sende gelirsin.

Dedi ve çıktı odadan, aslında teyzemde o kadar üzgündü ki ama benim yanımda kendini tutuyordu.
O değilde ben şimdi yetim kalmıştım annesiz, babasız bir hayat...herşeye rağmen bu güçlü ol demişlerdi. Ama ben olabilecek miyim böyle bir hayatı sürdürebilecek miyim?

-Canım, Çiğdemim bir saattir sesleniyorum neden gelmiyorsun?

Cevap vermeyince;
-Bak canım evet biliyorum zor hatta çok zor şeyler bu yaşadıkların ama onlar ölünce hayat bitmedi ki sen kaldığın yerden bu hayata devam etmelisin.

Sadece kafamı salladım.Sonra kahvaltıyı odaya getirip bana kendi yedirdi. Daha sonra ne oldu diye sorarsanız akşama kadar öyle donarak durdum. Teyzem arada bir gelip bana nasihatler verse de umrumda değildi.

- Çiğdem, ayrıca yüzün bembeyaz olmuş canım, hadi gel bı yüzünü yıkayalım.

O zaman artık dayanamayıp bir sinir krizi daha geçirdim;

-Ya anlamıyor musun istemiyorum beni rahat bırak. Lütfen çık buradan eğer sen çıkmazsan ben çıkarım yoksa (Bağırarak ve ağlıyarak)

Bu halime üzülüp ağlıyarak odadan çıktı.
Bende ağlamaya devam ettim, o kadar çok uykum vardı ki ağlarken uyuya kalmışım.

Devam edecek, daha uzun bölümler gelecek eğer bu bölümü beğenirsiniz beni çok mutlu edersiniz.Sizi çok seviyorum iyi okumalar... :)