Słońce nie wzejdzie

1.

Poranek. W polskiej stadninie koni wyścigowych Biała Polska położonej niedaleko Ostrowa Mazowieckiego, w oddaleniu sześćdziesięciu kilometrów od Warszawy, właśnie wstało słońce. Antoni Szczypiorek, właściciel stadniny, wszedł do stajni i zaczął porcjować siano, sypać owies i nalewać wodę. To może być dziwne, że właściciel robił większość rzeczy osobiście, ale Szczypiorek wolał dopilnować wszystkiego na własną rękę. Zatrudniał, oczywiście stajennych, ale ci utknęli w nie roztopionym jeszcze śniegu. Był już kwiecień co prawda, ale tego roku Polskę nawiedziła ostra zima jak za dawnych lat i raczej nie chciała odpuścić. Antoni właśnie jechał z taczką owsa, gdy do stajni wbiegła Agnieszka Czyżyk, zaufana dżokejka Szczypiorka wraz ze swoim posokowcem bawarskim ( hehe bawariaa ) Fauną.
- Cześć Antoni!- powitała mężczyznę Agnieszka.
- Hej. Porozmawiamy później, teraz dajmy jedzenie dla koni. Już nalałem wody- powiedział na pozór szorstko Szczypiorek. Mimo iż Antoniego i Agnieszkę łączyła tylko relacja biznesowa, mężczyzna bardzo ją lubił i miał do niej zaufanie. Teraz po przejściu na emeryturę Agawy, kasztanowatego ogiera zajmowała się Modroświtem, nowym koniem. Młody koń dopiero skończył zajeżdżanie i dzisiaj miał być jego pierwszy trening. W ogierze pokładane były ogromne nadzieję ze względu na jego rodziców; byli nimi Caccini i Modrosójka. Podczas gdy Antoni porcjował siano, Agnieszka jeździła z taczką i sypała owies. Fauna natomiast została przywiązana do płotu przed stajnią i kopała dół w ziemi szukając ostatnio zakopanej kości. Tymczasem Agnieszka mijała kolejne konie.Agawa, Poszlaka, Kryptonim, Wsyria, Modraszek, i on... Modroświt. Modroświt mimo swojego młodego wieku już był umięśniony oraz harmonijnie zbudowany. Jego gniada sierść lśniła w porannym słońcu, a jego bursztynowe oczy uważnie się w nią wpatrywały.Gdy Agnieszka nasypywała młodemu owies, on nie rzucił się na paszę, tylko zjadł ją spokojnie, jakby smakował każdy kęs. Dziś po południu miał odbyć się pierwszy trening i Agnieszka cieszyła się na samą myśl. Przed dwulatkiem zapowiadała się świetlana przyszłość ze względu na sukcesy jego wuja Modraszka, matki Modrosójki, brata przyrodniego Modrosłońca czy choćby zwycięstwo jego ojca Cacciniego w Wielkiej Warszawskiej. Dziewczyna wpatrywała się w gniadego ogiera chyba za długo, ponieważ Antoni to zauważył i krzyknął;
- Ej, Agnieszka! Mamy jeszcze pół stajni do nakarmienia, ruchy!- blondynka uśmiechnęła się i pchnęła ciężką taczkę dalej przez korytarz stajni.
***
Dwa konie, gniady i kasztanowaty, sunęły po torze do treningów w środku lasu. Z jeźdźcami na grzbiecie wyglądały jak nie część krajobrazu, lecz zlewały się z nim w jedno. Podczas gdy kasztanowaty pewnie stawiał kroki na ziemi i biegł z precyzją oraz uwagą, natomiast gniady biegł lekko, ledwo muskając ziemię. Modroświt i Sygnał byli niczym ogień i woda. Modroświt Parł przed siebie i biegł niczym ptak, natomiast Sygnał ostrożnie kroki na ośnieżonej ziemi. Obok koni biegły dwa psy, Fauna i Husky córki Antoniego, jednak nawet nie miały szans dogonić tych wspaniałych koni. Spod
grubej warstwy śniegu gdzieniegdzie wystawały piękne krokusy tuż obok świeżych śladów podków pozostawionych przez Sygnała i Modroświta. Ośnieżony las wyglądał przepięknie wraz z gnającymi przez niego końmi. Nagle z pomiędzy drzew wybiegła sarna i przecięła drogę Sygnała i Modroświta. Konie jednak nie spłoszyły się, dodało im to tylko energii do walki. Tor powoli kończył się, co oznaczało ostateczny pojedynek pomiędzy tą dwójką. W pewnym momencie, gdy Sygnał zaczął już słabnąć, Modroświt napiął mięśnie i wyprzedził go ze sprężystością i tą samą gracją co na początku. Ostatecznie pokonał go z przewagą trzech długości. Gdy konie przechodziły do stępa, Sygnał zrobił to gładko jednak Modroświt ostro zahamował.
- Nadal myślę, że Sygnał jest dla niego za słaby- powiedział Rafał Kamieniak, trener Modroświta.
- Co ty! Ten Sygnał, który wygrał Warszawską, Derby i St. Leger? Nie ma opcji! Swoją drogą gdzie zadebiutuje?- zapytał Rafała Antoni.
- Hmm... na rozpoczęciu sezonu 25 kwietnia. - odparł Rafał.
- To przecież za tydzień! Wyrobi się?- zapytał zaniepokojony Antoni.
- Na pewno, jednak chciałbym, aby pojechał z nim jakiś bardziej doświadczony koń. Może Agawa, albo Kustosz- uspokoił Antoniego Rafał. Po chwili dziewczyny zeszły z koni, a Antoni poklepał Agnieszkę po ramieniu i powiedział;
- Brawo. Świetnie go prowadziłaś. Tak trzymaj, a wygramy Derby.- powiedział Antoni. Na te słowa Agnieszka uśmiechnęła się.
***
655 słów
Wreszcie to napisałam! Będzie to kolejna książka o wyścigach, teraz trochę bardziej związana z Polską. Informuje, że zbliża się Październik, będę zdawać odznakę i może mnie nie być( treningi, nauka teorii) Macie Skoro świt, jaką książkę następną? Kaję, Bez szans czy Phoenixa? Czy Artbook?
(Czcionka wariuje)
Nordica