The Blind Side of Love || COMPLETE

Chapter 21: Words

CHAPTER 21: WORDS

“I love you, I do – you have my word. You have all my words.” – Lang Leav

Bye Manila. Hello Cebu.

I landed at the Princess of The South without no one picking me up from the airport. Without no one knowing that I am here. Without any idea what could my life could be in here.

My first week in Cebu had been hell.

Hindi pala madali. Sobrang hirap ng naging buhay ko. Yes, I have the money, pero wala akong ni isang kakilala. Hindi ako agad nagpunta sa parents ko. I wanted to prove something to myself. I needed to do this. Na kahit sa ibang lugar ako mapadpad, kakayanin ko pa ring mabuhay.

Pero ngayon, I can say na maayos na ang buhay ko. Three weeks palang ako dito, I managed to get a job, a condo and friends. My parents know that I'm out of Manila, pero hindi nila alam na nasa iisang lugar nalang kami. Hindi pa ako handang harapin ang parents ko. Natatakot ako.

I thought I have left everything in Manila, pero the memories still haunt me in my dreams.

“Hey C. Tara lunch?” Tawag sa akin ni Lorraine, isa sa mga bago kong kaibigan na nakilala ko sa trabaho ko.

“Sige. Wait lang.” I answered her. I grabbed my purse and phone bago ako umalis sa cubicle ko.

I stopped dahil bumangga ako sa isang tao. When I looked up, it was my boss, Bryan. Bryan, Kim’s cousin. Small world diba? I never thought that they have a business here in Cebu and dito pa ako makakapasok. Hindi ko naman akalain na siya ang magiging boss ko since HR ang naginterview sa akin nung nag-apply ako at HR din ang tumawag sa akin para sabihin na tanggap ako.

"Saan kayo maglulunch?" He asked inosently.

"Ah Sir, sa baba lang po." Biglang sagot ni Lorraine. "Sama kayo sa amin Sir?" Dagdag na tanong ni Lorraine.

Napatingin naman si Bryan sa kanya, “A-ah, hindi na. Enjoy your lunch.” At tumingin siya sa akin, “Go to mu office after lunch break, Ms. Garcia.”

Nag-nod nalang ako sa kanya. Tinignan ako ni Lorraine, confusion etched on her face. Umiling nalang ako sa kanya.

Sa loob ng tatlong linggo ko dito, ngayon lang ako nalapitan ni Bryan. Busy siya nitong mga dumaan na araw. (I should know, lagi akong kinakausap ni Dianne, yung secretary niya.) Probably fixing some things about their company. And ngayon niya na siguro ako kakausapin kung bakit ako napapadpad sa Cebu at nagttrabaho.

After kong kumain, hindi ko na hinintay si Lorraine. I excused myself. Unconsciously, excited akong makausap si Bryan. Not because I like him, but because he’s the only person I know here. And somehow, I still trust him even though he plot and evil deed to me.

When I arrived on our floor, Dianne was already there fixing some papers on her desk. I smiled then she motioned the door to Bryan’s office. Nasabihan na ata ni Bryan.