Broken.

Back To The Reality

I'm sooo ashamed! Ik heb jullie veeeeeel te lang laten wachten op dit hoofdstukje!

SORRYSORRYSORRY

Die mensen die ze 'leraren' noemen, geven ineens allemaal SO's en proefwerken >.<

Eigenlijk zou ik nu aan mn ak proefwerk moeten zitten..

Mwhehe.. Pech :D

Enjoy!

~xoxo

PS. Sorry that this chapter isn't long at all... I'm stuck with this story :s

_____________________________________________________________________________

Back To The Reality

‘Pap?’ vroeg ik verbaasd. Ik was echt verbaasd. Hij had namelijk een verkeerd geknoopte stropdas, een onderbroek met eendjes en sokken aan. En dan ook niets anders.

Ik zuchtte. ‘Pappa? Waarom heb je geen broek en shirt aan?’ John keek me even vreemd aan, maar keek toen naar beneden. ‘O-o,’ zei hij, en maakte dat hij wegkwam.

Ik ging achter hem aan, op dat moment konden Susan en Jake me gestolen worden. Dan maakten ze elkaar maar af, ik wilde weten wat er met mijn vader was!

Ik zag hem in zijn kamer gaan en glipte snel de deur in. Eenmaal binnen schoof mijn vader onhandig zijn kledingkast open en verloor bijna zijn evenwicht.

Snel greep hij zich vast aan de kast, die op zijn beurt overhelde naar voren. Ik sprintte ernaartoe en duwde hem terug.

Toen hielp ik mijn vader op zijn bed en koos voor hem een broek en shirt uit. Ook bevrijdde ik hem van de stropdas, en gin toen op mijn knieën voor hem zitten.

‘Pappa, zeg eerlijk: Heb je iets geslikt, gedronken, gesnoven of gespoten?’ vroeg ik een beetje bezorgd. Mijn vader keek me wazig aan, maar barstte toen ineens in huilen uit.

 ‘Sylvie, het is allemaal zo moeilijk.. De dood van je moeder, Susan die me bij de keel grijpt.. Soms kan ik het gewoon even niet meer aan!’ snikte hij.

‘Dat is geen antwoord op mijn vraag, pap. Hoeveel ik ook van je houd, ik wil toch weten of er drugs of alcohol speelt,’ zei ik op een strenge toon.

Hij keek me toen met grote, verdrietige ogen aan. En zuchtte. ‘Het spijt me, Sylvie,’ fluisterde hij, ‘er was een hele aardige man in het café, en.. en die gaf mij toen een glaasje drank.. Wist ik veel dat die vent me wilde vergiftigen, ik greep op dat moment alles vast wat ik maar kon krijgen. Om maar even verlost te zijn van de werkelijkheid! Snap je dat dan niet?’

Even keek ik mijn vader waterig aan. Wat had er in dat drankje gezeten dat mijn vader, de grote en stoere man, nu een emotioneel wrak was?

‘Pap…’ zei ik zacht, ‘Wat gebeurt er toch met ons?’ Ik zag dat mijn vader verrast was door deze vraag. Eigenlijk hadden we alle nare dingen een beetje achter ons gelaten, en we probeerden er altijd zo min mogelijk over te praten.

Maar we wisten alle twee dat we de harde, ruwe waarheid niet langer konden negeren, nu Susan ons beide met een klap terugbracht naar de realiteit.