Defne.

Kapının önüne doğru çıkarılmıştı iki kadeş. Birbirlerinin yüzlerine bile zorla bakıyorlardı. Umut kardeşine sarılmış ve merdivene oturtmuştu onu. Kendiside korkuyordu ama belli etmemeye çalışıyordu. Yaşı büyük değildi o hala çocuktu ama yaşadıkları şeyler onu fazlasıyla büyütmüştü. Bir çocuktu daha o elleri titriyordu kardeşine sarılırken.

" Umut ağabey. Anneme ne oluyor? Niçin bu kadar çok bağırıyor? " dedi küçük kız ağabeyinin gözlerine bakmaya çalışarak.

" Bize bir kardeş geliyor , küçücük bir bebek o yüzden " dedi. Ve kardeşine daha çok sarıldı. Daha neyin ne olduğunu o da düzgünce bilemiyordu ama onuda endişelendirmemeye çalışıyordu. 

Sonunda tüm ses kesilmişti. Umut ve küçük Gözde merakla bekliyorlardı oturdukları merdivenden. Sonunda Hayriye Teyze gelebilmişti. 

Hayriye Teyze onların komşularıydı. Birbirleriyle pekte sıkı olmasalar bile Hayriye Teyze her şeylerini bilirdi. İyi bir kadındı o. Kötü zamanlarında yanlarında olmuştu. Her zaman mutlu etmeye çalışmıştı. Hatta Umut ve Gözdenin üstündeki kıyafetler Hayriye Teyzenin hediyesiydi. Durumu pek iyi değildi ama onları mutlu etmek istiyordu. Hayriye teyzenin çoçuğu yoktu olmuyordu. Eşide vefat edeli 8 sene olmuştu. O da eşi gibi iyi bir insandı.

Hayriye Teyze gelmişti ve ellerinde bir bebek vardı. Bebek kundağın içine sarılıydı. Umutun kucağına doğru uzattı onu.

Gözde ve Umuta baktı ve sözlerini toparlamaya çalıştı.

" Artık siz varsınız. Gözde Umut ve küçük kardeşiniz birbirinize sahip çıkın asla bırakmayın olur mu? " dedi. Anneniz doğum yaparken öldü diyemiyordu. Gözleri doldu ama akıtmamaya çalışıyordu. Hayriye teyzede bir kenera çekilmişti ve onlara bakıyordu.

" Artık biz mi bakacağız buna? Baksana parmakları küçücük hiç gülmüyor bile işimiz var bizim bununla Gözde " dedi azda olsa gülümsemeye çalışarak. Saçları örülmüş kız ise ağabeyinin elindeki bebeğe bakmaya çalışarak " Umut ağabey , bu hep ağlıyacak mı şimdi? Ağlamasın o daha çok küçük. Bizim gibi mi olacak o da? " küçücük yaşıyla fazlasıyla büyük kelimeler dökmüştü küçücük kız. 

Hayriye teyze çaktırmadan akıttığı gözyaşlarını silmeye çalışıyordu.

" Kız kardeşinize iyi bakın. İsminide siz koyun. Ona hep sevgiyle yaklaşın. Siz artık üçünüz kalacaksınız bu hayatta. Birbirinize bakın sahip çıkın. Asla ayrılmayın ne olursa olsun " diye ekledi.

Gözde  " Ağabey bunun adı Defne olsun mu ? " dedi. Küçük kız masum gözlerle abisine bakıyor , vereceği cevabı bekliyordu.

" Tamam olsun " dedi abisi. Gözleri dolmuştu ama kardeşi anlayamıyordu şuan ne olduğunu. Umut  , yaşı fazla büyük olmasada bir olgunluk içindeydi.

Hayriye teyze kalkmadan önce ikisinede sımsıkı sarılmıştı. "Hadi şimdi doğru evin içine girin. Üşütmeyin  " dedi giderken.

İkiside olumlu bir anlamda başısını salladılar ve el sallayarak evin içine girdiler.

Evleri fazla büyük değildi. Ama 3 kardeşe yeticek kadar vardı. Evlerinin içinde beşik yoktu. Sadece bebek için 3-4 kıyafet bir paket de bebek bezi birde emzik vs. vardı. Bunlarıda mahallenin insanları para toplayarak almışlardı kendi çaplarında.

Umut bebeği düzgün bir şekilde tutarak koltuğun kenarına koydu çevresinede kardeşi ve kendisi oturdu. Ve bebek ağlamaya başladı.

Gözde " Ağabey bu ağlıyor ne yapacağız? " dedi merak ettiği her halinden belliydi.

" Acıkmıştır şimdi sütü biberona koyup veririz " dedi. Kendiside pek bilmiyordu ama böyle yapacaklarını düşünüyorlardı.

" Gözde kardeşim şimdi sen bunu burada sıkıca tut yere falan düşmesin. Ben sütü ısıtıp biberona koyacağım sen bekle " dedi gözdeye bakarak.

" Tamam ağabey " dedi Gözde. 

Küçük çocuğun gözlerine bakıyordu , Defneye. Kendi söylediği ismi olmuştu. İçinde tam çıkaramadığı bir mutluluk vardı. Küçüktü en ufak şeye bile mutlu oluyordu. Farkında değildi ki başına neler geldiğinin. Sadece 3 ü vardı. Sadece 3ü. Annesi babası yoktu. Akraba desen hiçbirisine sahip değildi. Küçücük gözleriyle bir kere daha kardeşine baktı.

" Seni çok seveceğiz Defne" diye fısıldadı küçük kardeşine...