Defne.

8-Umut'un değişimi.

Uyuma vakti gelmişti. Ama Gözde uyuyamıyordu. Gözleriyle tavanı inceliyordu. Merakı uykusuna yenik düşmüştü. Ne yapıp ne edip o odaya girmesi gerekiyordu. Ağabeyine bakıp uyuyup uyumadığını inceledi. Uyuduğundan emin olunca yattığı yerden doğruldu ve parmaklarının ucuna basarak ses çıkarmamaya özen gösterdi. Üstündeki mavi ayıcıklı pijamaları ve dağınık saçıyla çok tatlı görünüyordu.

Kapının yanına yaklaşınca eliyle tokmağı çevirdi. Ama kapı açılmamıştı , kilitliydi. " Acaba bunun anahtarı nerede? " diye düşündü bir süre. Bu saatte araması imkansızdı. Fazla ses çıkarabilir ağabeyisini uyandırabilirdi. Bu yüzden ertesi günü beklemeliydi. Halbuki buraya ne umutlarla gelmişti Gözde. " İnşallah o anahtarı bulabilirim " diye dua ederek odasına girdi. Odaya girince Defne'nin ağlayan sesini duydu ve odadan çıktı. Madem  uyanıktı kardeşine bakabilirdi. Çünkü Umut defneyle çok fazla ilgilendiği için yoruluyordu. Defnenin yattığı yere gitti. Defnenin küçük başına yastık gelmişti. Defne kızarmıştı. Gözde bunu görünce hemen yastığı defnenin başından çekerek kucağına aldı. Eliyle sırtını ovazlayarak evin içinde dolaştırdı. Rengi normale dönünce Defnenin sütünü hazırlayıp defneye içirdi. Defne çok güzel bir bebekti. Gözleri ve düzgün burnu çok dikkat çekiyordu. Sütü bitince Defneyi düzgün bir şekilde yatağına yerleşti ve kendisi de biberonu temizleyip öyle yattı.

Uyandığında saat geç olmuştu. Aslında geceleyin geç yattığı için bu saatte kalkması normaldi. Gözde uyandığında hafif bir baş ağrısıyla uyandı. Böyle şeylere alışık değildi. Normalde erken yatar ve erken kalkardı. Etrafına bakındığında kahvaltının çoktan ağabeyi tarafından hazırlanmış olduğunu gördü. Bu konuyu kesinlikle ağabeyiyle konuşacaktı. Ama önce kahvaltının bitmesini beklemeliydi.

Önündeki zeytini çatalıyla ileri geri itip duruyordu Gözde. Umut , gözdenin çıkardığı bu sesten rahatsız olmuştu. Kardeşine doğru bakıp " Gözde bir sorunun mu var? " diye sordu. Ama gözde o kadar çok derin düşüncelere dalmıştı ki ağabeyinin söylediği bu şeyleri duymuyordu. Umut en sonunda ellerini Gözdenin yüzünün yakınında sallayarak ismini tekrar etti. Gözde sonunda kendine gelebilmişti. Umut'a bakıp " Efendim?" dedi. Umut ağzına aldığı peyniri öğüttükten sonra " Bir şeyin mi var? " diye sordu. Gözdenin bu konuyu açmasının tam zamanıydı. " Benim sana söylemek istediğim bir şey var. " dedi. Umut , gözdenin devam etmesini bekler gibi kafasını salladı. Gözde bir kaç yutkunmadan sonra " Annemin odasına girmek istiyorum , ama kapı kilitli. Anahtar nerede sen biliyor musun? " diye sordu. Hele şükür sorabilmişti artık. İçinde bunu sorabilmiş olabilmenin rahatlığı varken ağabeyinden gelecek olan cevabın heyecanıda içinde geziyordu.

Umut , açıkcası böyle bir soru sormasını beklemiyordu. Yüzünde oluşan şaşkın ifadeyi sildi. " Anahtrın nerede olduğunu bilmiyorum " dedi. Gözde gerçekten hayal kırıklığına uğramıştı. " Ama ben o odaya girebilmeyi gerçekten çok istiyorum " dedi yüzünü tatlı bir ifade haline sokarak. Gözdeye göre bu oda onun için çok önemsiz gibi görünüyordu ve buna çok sinir olmuştu. Annesinin eşyalarını elleyebilmeyi kıyafetlerinden sinen kokusunu içine çekebilmeyi o istemiyor muydu?

Uzaktan onları seyreden bir insan , Gözde'nin kendi kendine konuştuğunu düşünebilirdi. Çünkü Umut'un gözdeyi dinler gibi bir hali yoktu. Gözde^nin sinirden gözleri dolmuştu. Ama şuan ağabeyinin yanında ağlamak , küçük gözükmek istemiyordu. Kahvaltıdan kalktı ve arkasından seslenen Umut'u önemsemedi. Evlerinde olan küçük banyoya gidip bir köşede ağladı. Ardından Umut gelebilmesin diye kapıyı kilitlemişti. Bu olay gerçekten onun sinirlerine dokunmuştu. Yeterince ağladıktan sonra yüzünü yıkadı. Ağlamaktan gözleri kızarmıştı. Kızarıklık gidene kadar yıkadı. Odasına doğru gitti ve üstüne annesinin biriktirerek aldığı paralar sayesinde satın aldığı mor tişörtü giydi. Saçını da düzgün bir şekilde taradı ve topladı. Evden çıkmak için kapıya doğru ilerledi. Ama karşısına birisi çarpmıştı. Ve bu Umuttan başkası değildi.

Umut " Nereye gidiyorsun sen? " dedi Gözdeye soğuk bir sesle. Gözde başını kaldırıp Umut'un siyah gözlerine bakarak " Hayriye Teyzeye gidiceğim ben. " dedi. Umut ciddiyetini bozmadan " Tamam izin veriyorum , git bakalım " dedi. Gözde , Umut'un kullandığı " İzin veriyorum " lafına çok sinir olmuştu. " Senden izin alan kim? " dedi Umut'a. Ama bu dediğine pişman olmuştu. Umut " Zorundasın. " dedi. Gözde artık Umut'un bu tavırlarına dayanamamıştı. Gözünden sıcak bir yaş aktığını hissetti ve kapıyı sertçe çekerek Hayriye teyzelerin evine doğru ilerlemeye başlamıştı. Umut'un gözdeyi sahiplenmesi gerekirken soğuk tavırlar sergiliyordu. Kardeşlik dediğin böyle olmamalıydı. Umut artık eskisi gibi değildi.