Alliah's POV
Nandito ako ngayon sa hallway, mag-isang naglalakad papunta sa locker room. Nauna na kasi pumunta sa cafeteria yung mga friends ko. Sinandya ko talagang magpahuli dahil kakausapin ko ngayon si Chance and I'm going to tell him that this is not crush anymore co'z I'm deeply falling inlove in him. Nilagay ko muna sa locker ko ang ibang books na hindi na kailangan dahil meron pa akong class mamaya.
After I got my books naglakad na ako kasi baka hindi ko sya maabutan sa room. Lakad......takbo......lakad. Habang papalapit ako ng papalapit hindi ko maiwasang kabahan dahil baka mareject ako. Paulit ulit kong dinadalangin na sana pareho kami ng nararamdaman. Sana may puwang ako sa puso niya kahit na hindi ako kagandahan.
Pagdating ko sa mismong pintuan ng room sinilip ko muna kung nandon sya and tama nga ako nandon sya nakatungo sa desk nya natutulog. Unti unti akong pumasok sa room at umupo sa kaharap niyang upuan. Unti unti niyang inangat ang kanyang tingin marahil siguro sa presensiya ko.
"What are you doing here" masungit niyang sabi sakin.
"Ahh m-ay s-asa-bi-hin sa-na ako sa-yo" utal utal kong sabi. Whoooo kaya mo yan Alliah kaya!
" Is it important? "walang ka emo emosyong sabi niya. Dumagundong ang kaba sa aking dibdib ko. Kaya mo yan! Kaya mo yan Alliah! Pagpapakalma ko sa sarili ko.
" Oo " sabi ko at huminga ng malalim
" Spill it " sagot niya sabay labas ng phone nya. Huminga ako ng malalim and..
" Uhmmm I t-hink i'm falling in-love with y-ou al-rea-dy " and finally I said it. Nasabi ko na ang dapat kong sabihin. Pumikit ako ng mariin at hinintay ang sasabihin niya.
" Hahaha! Are you kidding me? "
manghang tanong nya. " Sorry, but I cannot love you back, I have a girlfriend and you're not even my type " tumayo siya at naglakad palabas.
Naiwan naman akong tulala habang nakatingin sa pintuan kung saan siya lumabas. Unti unting tumulo ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan. Ang sakit, ang sakit sakit! Bakit sa dinami dami ng lalaki sa kanya pa ako nahulog? Bakit sa kanya pa, na alam ko namang hinding hindi ako mapapansin, bakit sa kanya pa?Pinaglalaruan yata ako ng tadhana... Sana hindi ko nalang pinairal yung katangahan ko edi sana hindi niya ako nilayuan. I hate seeing myself miserable like this. I cannot stand crying alone here I think I need a rest co'z I'm tired emotionally and mentally.
So I decide na umuwi nalang at huwag ng umattend sa class mamaya. I know na wala akong karapatan na umiyak ng ganito pero hindi niyo ako masisisi, nagmahal lang naman ako e, kaso sa maling tao pa. Lumabas ako ng room na hindi alintana ang mga traydor na luhang lumalabas sa mga mata ko. Puro bulungan, singhap at mga simpatsya ang naririnig ko sa hallway habang naglalakad ako. Kaya minabuti kong tumakbo nalang ng sa ganon makalimutan ko ang pangyayayaring unti unting tumitibag sa buong pagkatao ko. Ito lang ang alam kong paraan at ito lang ang natatanging paraan.
J'espère que tu seras content de lui
----------------------------------------------
"Nothing hurts more than realizing he meant everything to you and you meant nothing to him."
-Aendnnie
