Too Perfect

Epilogue

Epilogue: Perfectly good ending 

Ako si Race Montecillo, 29 years old. Isa na akong architect ngayon. It's been almost 13 years na din pala simula nang maranasan ko ang first heartbreak sa taong mahal ko. Matagal na at para makamove on ako sa lahat ng sakit na naranasan ko kay Roxanne. Sa sobrang tagal ba naman ay hindi ako makakamove on sa kanya? Pero never kong kalimutan ang mga nangyari sa amin noon ni Roxanne dahil mahalaga siya sa akin. Siya ang tangi kong minahal ng ganun. Alam ko na masaya na din siya ngayon. Sobrang masaya.

“Daddy!” may tumawag sa akin. Natawa ako dahil sa liit ng aking anak ay hindi ko siya napansin.

“Yes, baby?” binuhat ko ang anak ko na kasalukuyang pinaglalaro ang mukha ko. 

“I have a question.” medyo nahihiya niyang tanong sa akin. Ang cute niya talaga, mana siya sa Mommy niyang ubod ng ganda. 

“What is it?” umupo ako sa sofa sabay inupo siya sa hita ko. Tinignan niya ako sabay kinuha 'yung picture namin ng asawa ko sa tabi niya.

“Is mommy mad dahil you loved someone before her?” she asked while looking at our picture taken at Paris. I promised my wife I will take her there, and so I did. I love her so much, I will do everything to make her happy.

Dahil doon ay natawa ako. Actually she wasn't really, she knows her but she never got mad at me. In fact, she kinda was happy at the fact na hindi ko pa din kinakalimutan iyun despite na I pushed her off. 

“No she wasn't. Pero she got mad at me before. She got hurt because of me.” nagflashback lahat sa akin kung paano kami nagkakilala, paano naging kami at paano kami nagkaroon ng isang anghel na kandong ko ngayon. 

“Why, daddy? What did you do?” nagulat siya sa sinabi ko. Hindi niya expect na masasaktan ko ang mommy niya kahit matagal na iyun.

“I became so selfless, baby. Ayaw ng mommy mo nang ganun. Gusto niya na sundin ko kung ano ang isinisigaw talaga ng puso ko. Pinagtulakan ko siya na layuan niya ako dahil I'm not good enough for her.” 

“Just like the girl you told me before?” I nodded and half a smiled. Tinabi niya ang picture sabay tinignan ako.

“Who was that girl, Daddy? Do I know her? Is she one of Mommy's friends or your friends?” madaldal talaga. Curious sa lahat pero matalino daw ang mga matanong. 

“You know her.” iyun nalang ang sinabi ko sa kanya. 

“Oh my gee! Who?!” nagliwanag ang mata niya. Hay nako, mana talaga sa Mommy niya. But the difference is, 'yung ngiti niya. She has dimples when she smiles at iyun ang kinainggit ng mommy niya.

Hindi ko siya sinagot. Nakangiti lang ako sa kanya dahil ang kulit niya na. Marami na siyang tinatanong na dapat ay hindi na niya muna kailangan malaman. Pero kinukulit niya pa rin pa din ako. Ang kulit talaga nito for a 4 year old.

“Daddy please! Tell me! Who was that girl you loved way back in high school?” nakasakay siya sa likod ko as if na parang gusto akong iwrestling sa mga tanong niya. 

“What's all the fuss?”

Napalingon kami. Napatayo ako at hinalikan agad siya sa labi. She's already here.