Yaşadıklarım (cin)...

Bölüm 2. (İstanbul)

İlk okul birinci sınıfı köyde okuduktan sonra, ailem beni İstanbul'a yanlarına almıştı.

Rüya:

Orta 2. sınıfa kadar abartısız nerdeyse hep aynı 3 rüyayı gördüm. Rüyaların sırası bile hiç değişmezdi (yazarken bile o günleri hatırladım ve kendi halime gözlerim doldu).

Rüyanın ilki: İstanbul'daki evdeyim. Televizyonun karşısındaki koltukta annem, babam ve ablam oturuyor. Fakat bir gariplik var... Evin hiçbir Işığı yanmıyor. Sadece televizyonun loş ışığı aydınlatıyor ortalığı. Ben ise kapının girişinde emekler vaziyette. Ayaklarımdan biri yada bir şey çekmeye çalışıyor beni karanlığa. Bağırıyorum yardım istiyorum ailemden. Fakat televizyonun karşısında dona kalmışlar. Duymuyorlar çığlıklarımı. Aniden kararıyor her yer ve ardından hemen ikinci rüya.

Rüyanın ikincisi: Köydeyim. Gözümü koca evdeki karyolada uykudan yeni uyanmış gibi açıyorum. Gece vakti, sanki az önce yaşadığım rüya, o an ise gerçek. Perdeler açık, ay ışığı aydınlatıyor odayı. Birden bi fısıltı duyurum. Sanki birileri kendi aralarında konuşuyor. Fakat ben anlamıyorum dediklerini. İrkiliyorum, aklıma Tete geliyor ve fark ediyorum ki sesler karyolamın altından geliyor. Ürkerek yatağın altına aşağı doğru eğiliyorum. İnsan silüetinde simsiyah bir gölge, ama gözleri masmavi. Beni aşağı çekiyor. Ve hemen üçüncü rüyadayım.

Rüyanın üçüncüsü: Kendimi birden köydeki caminin minaresindeki şerifede buluyorum. Mavi gözlü siyah gölgede tam karşımda... Uzun bir süre bana kısık bir sesle ve anlamadığım bir dilde birşeyler anlatıyor. Ama anlıyormuş gibi onu dinliyorum. Bir ara onun dilinde birşey söylüyorum ve kendimi aşağı düşerken buluyorum.

Sürekli arka arkaya sırası bile değişmeyen bu üç rüya. Ve her seferinde uyandığımda sabah ezanı okunuyor oluyor.

Orta ikiye kadar yaşadım bu korkuları. Sonra babam bana bir muska yaptırdı ve yastığımın içine koydu. Hoca ona demiş ki "ufakken bu çocuk bir cinin üzerine düşmüş ve cin ölmüş." Bu sebeple yıllarca peşimi bırakmamışlar.