De Honger Spelen als Katniss niet was gegaan | deel 1 |

Ren voor je leven

Zodra het getal 0 door de arena klinkt rennen alle tributen van hun platform af. En zoals in mijn voorspelling gaan ze allemaal niet naar de grote Hoorn des Overvloed. Alleen Peeta en ik zijn de enige. We sprinten er keihard heen en komen elkaar ondertussen tegen. Al snel komen we bij de Hoorn aan en pakken we 2 tassen.

'Waar moeten we heen?' vraag ik buiten adem.

Peeta pakt mijn arm en rent met me langs het ravijn. Aan het eind van het ravijn begint het bos. Ik snap nu wat hij wil. Snel begin ik harder te rennen. Als we daar het bos in rennen zal niemand ons zien. Het bloedbad is volop bezig en ik zie al dat vele mensen op de grond liggen.  Op het moment dat ik wil weg kijken zie ik dat een jongen met zwart haar word onthoofd. Ik schrik even, er zijn twee jongens met zwart haar Benedict en een andere jongen. Ook al heeft Benedict vreselijke dingen gedaan, dit verdient hij niet.

We zijn nu bijna bij de bosrand. Maar tot mijn schrik zie ik dat er iemand achter ons aan komt.

'Peeta? Peeta?'

'Wat nou Prim? We moeten door rennen!'

'Er rent iemand achter ons aan'

Snel kijkt Peeta om, dan kijkt hij ne lachend aan.

'Kijk eens goed'

Ik kijk naar achter en focus me even op de persoon die achter ons loopt. Blauwe ogen, zwart haar en een grote glimlach. Dan sta ik stil en moet verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht. Gelukkig, hij leeft nog. Benedict was niet de jongen die werd vermoord. Hij rent naar ons toe.

'Samen werken?'

'natuurlijk' zeggen Peeta en ik in koor.

Samen rennen we verder.

Eindelijk bereiken we het bos. We blijven nog door het bos rennen tot we de andere tributen niet meer kunnen zien. Nu beginnen we langzamer te lopen. Meteen merken we dat we helemaal buiten adem zijn.

'We moeten een boom zoeken waarin we kunnen overleven.' zeg ik vlug.

Het zal straks snel donker worden.

'Is die boom daar niet goed?' zegt Benedict.

'Geweldig' zeg ik. Het is een mooie breed uit een lopende boom. We gaan er tegen aan zitten en ik zie dat we nu allemaal een rugzak hebben. Ik open de mijne en zie dat de jongens mijn voorbeeld volgen. In mijn rugzak zit een 2 dekkens, een mes, wat eten en 2 drink flessen. Ik open de drink flessen en zie dat er 1 gevuld is.  Peeta heeft een zelfde tas als ik en Benedict heeft 3 touwen en wat water in een fles. Peeta geeft hem een dekken en ik geef hem een derde van mijn voedsel, wij krijgen beide een touw van hem, 

We klimmen de boom in. Er zijn precies 3 takken waarop je zou kunnen slapen. 

Langzaam word het donker. Vanavond ga ik niet eten. Vanochtend heb ik me helemaal vol gepropt, zodat ik het nu kon bewaren.

'Misschien is het verstandig als telkens 1 van ons wakker blijft en de wacht houd' zegt Peeta 'Zodat we elkaar kunnen wakker maken als er een probleem is.'

'Ik ga wel eerst' zeg ik maar.  

We blijven voorloppig nog allemaal wakker. Stil zitten we op de takken, dekens om ons heen en met een touw vast gebonden. Dan klinkt plotseling het volkslied van Panem door de arena. Zometeen zullen ze alle doden laten zien. Vele kanonsschoten heb ik door de arena gehoord in de korte periode dat we hier zatten. de tel ben ik ondertussen kwijt geraakt. 

De eerste gezichten verschijnen in de lucht, allebei de tributen van 3 al snel volgt de rest. Er komt het gezicht van een tribuut uit 4. Gelukkig niet Jessica. Maar dan volgt het volgende gezicht, Jessica. Ik doe mijn best mijn tranen te verbijten ,maar het lukt niet. De tranen stromen stilletjes over mijn gezicht. De volgende die komen zijn beide tributen van 6, 1 uit 8, 1 uit 10 en beide uit 11. Er zijn er nog maar 14 over. 

Ik kijk naar Peeta en Benedict en zie dat ze me beide aankijken met een bezorgte blik, dan weet ik het weer, ik huil nog steeds. Ik had zo gehoopt dat ze een langere tijd hier was geweest en dat ze met ons had kunnen samen werken. 

Langzaam word het donkerder en ook frisser. De dekkens zijn nu wel echt nodig. Het zijn eigenlijk niet echt dekkens maar ze houden ons wel warm. Misschien werken ze ook wel als een regen- en zonnescherm. Dan zouden ze dus in beide delen van de arena handig zijn. Ik kijk weer naar de jongens en zie dat ze erg moe zijn.

'Ga maar slapen jongens, ik maak 1 van jullie wel wakker als ik wil slapen.'

Ze gaan goed zitten en laten dan hun ogen dicht vallen. 

*paar uurtjes later* 

De nacht verloopt tot nu toe verloopt de nacht rustig. Teminste voor de jongens. Ik kan mijn gedachte niet van Jessica af houden. Ik heb me nog nooit zo leeg gevoeld als nu. Mijn tranen stromen al heel de nacht over mijn wangen en ik probeer mijn gesnik in te houden zodat de jongens gewoon door kunnen slapen. ze was zo lief, aardig, behulpzaam en ze heeft me geleerd hoe ik me moet verdedigen. Ik kan hier niet zo blijven zitten, ik moet mezelf bij elkaar pakken. Ik denk dat ik Peeta maar wakker maak zodat ik even kan gaan slapen of, als dat niet lukt, in ieder geval even wat rust pakken. 

Ik draai me naar hem om en zie dat zijn ogen open zijn. Hij heeft me dus zien huilen. Snel veeg ik de tranen weg.

'Ga maar slapen'zegt hij 'je hebt wat rust nodig.'

Ik ga goed zitten en laat mezelf in slaap vallen. 

Dit was dag 1 voor de tributen. Ik hoop dat jullie het een leuk stuk vonden. En ik zal snel weer verder schrijven.