UMUT -Ablamın Sevgilisi 2

-5-

Elimde bavul, başımı babamın omzuna yaslamış ve ağlıyordum. Gidiyordum. Bu şehirden, herkesten gidiyorum. Kaçıyordum, Aras'tan gidiyordum, uzaklaşıyordum.

"Tamam, tatlım ağlama artık," dedi babam. Belki de bugün bu cümleyi yüzüncü kez kuruyordu.

Ve ben bu cümleye karşı sürekli aynı yalanımı söylüyordum.

"Bir düzen kuramamaktan korkuyorum baba."

Başımı babamın omzundan kaldırmadan konuşmuştum.

"Tatlım, tabikide bir düzen kuracaksın."

Burnumu çektiğimde babam yürümeyi durdurdu.

"Bana bak," dedi eliyle çenemi tutup başımı dikleştirdi.

"Sen her zaman benim güçlü kızım olacaksın, çünkü sen her zaman güçlüydün. Şimdi de güçlü olacaksın."

"Kendine dikkat et, tamam mı?" dedikten sonra tekrar babama sarıldım ve ağladım.

"Pekala..." diye mırıldanıp sırtımı sıvazladı.

"O uçağa gülerek bineceksin."

"Tamam, güleceğim," dedikten sonra tekrar babama sarılmıştım.

Kaç saat geçti bilmiyordum, telefonumu uçak moduna almıştım. Böylece kimse ulaşamıyordu.

Babamla sütlü kahve içmiştik, sohbet etmiştik, babam komik olmayan şakalar yapmıştı. Ve sonuç olarak artık ağlamıyordum.

Babama son kez baktım. Bana gülümseyerek el sallıyordu. Bende el salladıktan sonra gülümsedim. İçim her ne kadar acıyor olsa da gülümsedim.

Ardından uçağa bindim. Sanki her şeyi yapmak çok kolaymış gibi, sanki buraya gelmek, Aras'la o konuşmayı yapmak, bu uçağa binmek çok kolaymış gibi sırtımı koltuğa yasladım.

-

Hava soğuktu. Montuma sıkı sıkıya sarılmış, Berlin sokaklarında geziyordum.

Telefonumu çıkardım. Uçaktan indiğimden beri, telefonumu hala uçuş modundan çıkarmamıştım.

Bütün işlerimizi ayarlamıştık. Daha doğrusu buraya gelmeden önce babam hepsini halletmişti. Buraya ait hat bile almıştık. Telefonumda şuan yeni hat vardı ve kimse arayamayacaktı.

Özlediği zaman numaramı tuşlayamayacaktı.

Evinde kalacağım kızın adı, Aleyna'ydı. Aslında evi birkaç ay önce yeni almıştı ve ev arkadaşı gibi bir şey olacaktık.

Evin masraflarını bölüşecektik, ayrıca Almanca bilmeme rağmen yinede bana yardımcı olacak ve ortama uyum sağlamamı kolaylaştıracaktı.

Babamın gönderdiği adrese gittiğimde, aklım geride bıraktıklarımdaydı.

Aklımda bir sürü şey vardı. Geride bıraktıklarım.

Bırakmadıklarım.

Tedavi olacak mıydım, şu an beynimi dolduran sorulardan bir tanesiydi. Tedavinin olumlu sonuç verme olasılığı düşüktü. Eğer olumsuz sonuç alırsam kaybedecek bir şeyim yoktu zaten kaybetmiştim.

Ama eğer olumlu sonuç alırsam bana verilen bir şans olacaktı.

Kaybettiklerimi kazanmam için.