Yan Komşum

6.BÖLÜM

Ölüm derken aklınıza neler geliyor?

Bir sürü şey değilmi? Evet benimde öyle. Yukarıdan insanlar ufacık gözüküyor biliyor musunuz? Aynı karınca gibiler. Üşümeye başlamıştım. Çok fazla soğuktu burası. Ama vaz geçmek istemiyordum. Ölüm kolaydı dediğim gibi. Tek gereken ona bir adım atmanız. O gelir sizi bulurdu. Bana aşağıdan bağıran insanlara inat inmeyecektim buradan.

25 katlı bir binanın çatısona çıkmıştım. Orda durmuş hayatımın ne kadar boktan olduğunu düşünüyordum. Atlatayım mı? Atlasam mı?

İçimden bir ses bağırıyordu bana yapma diye ama dinlemek istemiyordum.

"Hey sen!"

Diye bağıran polise baktım. Evet ben buyur.

"Derin in ordan lütfen! Derin!"

Dedi yağız megafonu polisin elinden alarak. Kafamı sağa sola salladım. Göz yaşlarıma inat, aşağıdakilere inat atlayacaktım ama neden yapmadığımı bilmiyorum.

"Derin an ne olur in lütfen."

Yağızın sesini ilk kez bu kadar çaresiz duymuştum. Megofonu bırakıp binanın içine girdiğinde bir adım daha attım. 5 adımlık bir mesafe vardı kaldı 4.

Biraz sonra yağız geldi soluk soluğa.
Elimle dur işareti yaptım kafamı sağa sola sallayarak.

" Gelme."

Dedim titrek bir nefes alarak.

"Derin ne olur in. Yalvarırım."

Kafamı sağa sola salladım. Göz yaşlatım akarken aldırmadım. Her biri rüzgara karışıp gidiyordu göz yaşlarım zaten.

"Derin!"

Diye bağıran çakıla baktım. İnanmak istemiyordum. Yapmadı, yapmış olamazdı.

Yağızın yanında durdu.

"Ne yapıyorsun sen in oradan."

Dediğinde istemsizce güldüm. Biraz sonra kahkaha atmaya başladığımda delirdiğimin resmiydi bu işte.

Kendimi durdurup çakıla baktım.

"İşini kolaylaştırıyorum çakıl."

Dediğimde yağız çakıla öyle bir baktı ki anlatılmazsı imkansızdı. Çakılın gözleri irileşmişti.

"Neden bahsediyorsun derin in şurdan."

"Banane."

Dedim küçük çocuklar gibi yaparak.
Biraz daha ileri gittim. Yarım adım kadar çok azdı. Korkuyordum ama yapacaktım işte. 25 kat korkulacak be vardı ki?

Kendimi kaybetmiştim. Çok soğuktu burası. Titremek üzereydim.

"Derin!"

Diye aşağıdan bağıran defnenin sesini duyduğumda sinirle o tarafa doğru döndüm.

"Derin in şuradan özür dilerim lütfen."

Özür dilemek bazen herşeyi daha da kolaylaştırır... Ölümü bile.

Sinirle bir adım daha attım.

"Derin."

Dedi yağız yumuşak bir sesle. Hala gözlerindeki korkuu görebiliyordum. Bende daha çok korkuyordu.

"Bende daha çok korkuyorsun yağız."

Dedim gülümseyerek.
Yağız kafasını salladı.

"Evet, evet ufaklık korkuyorum ama ne var biliyor musun. Eğer sen buradan atlarsan arkandan bende gelicem. Şimdi inermisin şuradan?"