Kot w Czerwonym Kubraczku - ✔️ zakończone

Rozdział 16 - Żegnaj szkoło, witaj ciękie życie

Skręcało go w środku, gdy znów musiał się powstrzymać. Było tyle rzeczy, które chciał jej powiedzieć, a zwyczajnie nie mógł się do niej odezwać. A do tego ta jej smutna minka i pozbawione nadziei, tęskne, przygaszone oczy. Jak długo musiał jeszcze to znosić? Tydzień, dwa? Czy ta zołza w końcu wykona ruch?

Nie tylko Tetsurou był podminowany z powodu zerwania. Brak Satsuki odbił się negatywnie na całej drużynie. Chłopacy jakby stracili cały swój zapał i przestali widzieć w swoim kapitanie autorytet. Nie mógł dłużej utrzymywać takiego stanu rzeczy. Ale jak miał się zbliżyć do Kamasaki bez wzbudzania podejrzeń? Już na samą myśl o rozmowie z nią dostawał torsji. Trzeba jednak było wziąć sprawy w swoje ręce i szybko rozwiązać problem.

Nie musiał nawet szukać okazji – sama do niego przyszła. Po treningu zobaczył Kamasaki przy hali sportowej i postanowił na luzie do niej zagaić.

- Cześć Kamasaki-chan. – odezwał się do kapitanki żeńskiej drużyny, z trudem dodając zdrabniający przyrostek. – Już po treningu?

- Kuroo-kun! – odpowiedziała zaskoczona, a z twarzy wydawała się być rozanielona. – No tak, właśnie skończyłyśmy. Wy też?

- Tak.

- To świetnie się składa. Od jakiegoś czasu mam ogromną ochotę pójść na gorącą czekoladę do nowo otwartej kawiarni. Może chciałbyś pójść ze mną?

- Wybacz Kamasaki, może innym razem. Dziś nie jestem w nastroju na jakiekolwiek wyjścia. – odparł ciężko, wzdychając.

- Och, czy coś się stało? Kłopoty z drużyną? – zapytała niewinnie i z troską.

- Aż za dużo się stało. Za długo by gadać.

- Nie, nie, nie. O problemach trzeba rozmawiać. A ja mam czas i chciałabym ci pomóc, jeśli będę w stanie. Więc chodź ze mną. Ja stawiam.

- Uwierz mi, że kakao nie poprawi mojej sytuacji. I nie sądzę, żebyś mogła mi jakoś pomóc. Chyba, że znasz jakieś cudowne lekarstwo, żebym mógł zapomnieć o pewnej osobie i o wszystkim co mnie nią kiedyś łączyło.

- Dobrze wiesz, że nie stworzono jeszcze takich medykamentów. Ale wygadanie się zawsze mi pomaga w trudnych chwilach. Proszę, choć ze mną. Obiecuję, że nie będziesz żałował.

- Ehh... no dobra. – Tetsurou zgodził się niechętnie. W duchu cieszył się jednak, że Kamasaki połknęła haczyk. Teraz musiał tylko cierpliwie czekać.

- Jakaś spina w drużynie? – zapytała dziewczyna, gdy przyniosła ich zamówienia.

- Niee... Widzisz, przez to, że wywaliłem Satsuki, to jest moją byłą dziewczynę, z drużyny i chłopacy się na mnie wkurzyli. Bardzo ją lubili i uważają, że postąpiłem niesprawiedliwie. Czuję się jakby wszyscy się ode mnie odwrócili. Nawet Kenma ze mną nie gada, a Yaku ciągle mi to wypomina. Z jednej strony jestem wściekły na Satsuki i nie zniósłbym jej widoku na boisku. Jak ze swoim sztucznym uśmiechem podaje nam bidony, czy ręczniki i tym swoim świergocącym głosikiem chwali za dobrą grę. Ale z drugiej strony, była całkiem dobrą pomocnicą i to faktycznie nie fair, że łączę własne sprawy uczuciowe ze sprawami drużyny. Sam już nie wiem.

- Nie powiem, że postąpiłeś właściwie, bo też nie wiem co dokładnie zaszło między tobą a twoją byłą. – odezwała się Kamasaki. – Ale gdybyś pozwolił jej zostać, wcale nie byłoby lepiej. Pomyśl o tym z tej strony. Jesteś kapitanem, więc zawsze musisz być w formie, żeby móc poprowadzić drużynę do zwycięstwa. Gdybyś się teraz przez nią rozpraszał, drużyna by na tym ucierpiała. Więc chyba lepiej, żeby przynajmniej tobie było dobrze skoro nie można dogodzić wszystkim.