Siren sesleri kafamın içinde çalıyordu hala.Oysa kazanın üstünden saatler geçmişti. Gözümü açtığımda hastanedeydim.Kolum,bacağım,başım...hepsi o kadar çok ağrıyordu ki.
Kendime gelmek , herhangi bir insanla konuşmak istemiyordum.Anneme,babama bir şey olmuştu. Kapının açıldığını duyunca gözlerimi kapattım.Gerçekten istemiyordum.Gelen bir hemşireydi,serumu kontrol edip gitmişti.Kendimi hazırlamam lazımdı.Evet eninde sonunda öğrenecektim ama istemiyordum işte...Kimse için kolay bir şey değildi bu.Bir kaza ve sonucunda en değer verdiğin iki insanın ölümü.Ne yazık ki her şeyi hatırlıyordum.
Odaya tekrar birinin girdiğini duydum.Ama bu sefer kaçacak gücüm yoktu.Belki de yanlış hatırlıyorumdur.Evet bu çok mantıklı.İçeriye bir doktor girmişti.
"Merhaba." Elinde bir dosya vardı onu inceliyordu. "Kulakların biraz tıkanmış olabilir.Sudan çıkarıldın,basınç dan dolayı yani.Konuşabilecek misin Nisan?"
Zar zor ağzımı alabilmiştim."Evet.Neler oldu?" Aslında her şeyi hatırlıyordum ama bir başkasından dinlemek istiyordum.
"Sen,annen ve baban ,babaannenin evinden geliyordunuz.Ne yazık ki baban arabanın kontrolünü kaybetti ve denize uçtunuz.Annen ve baban öldü."
Ne kadar kolay söyleyebilmişti böyle. Öldü!Gözyaşlarımı yönlendirmiyordum.Gözyaşlarımın sıcaklığını yüzümde hissetmeye başlamıştım.Ben neden ölmemiştim ki?Beni neden götürmediler?
