Gözümü açtığımda bir yataktaydım.Kendimi o kadar yorgun hissediyordum ki, bir 3 gün daha rahat uyuyabilirdim.Kafamı çevirince komidinin üzerinde bir not gördüm:"BEN BiR ŞEYLER ALMAK İÇİN DIŞARI ÇIKIYORUM HAYATIM."
Şuan tamamen yalnızdım.İstediğim kadar ağlayabilirdim ya da kendime zarar verebilirdim.Bunu daha önce hiç düşünmemiştim.Ayağa kalktığımda uçuyormuşum gibi geldi.Kendimi toplamak kısa zamanımı aldım ve banyo bulmak için koridorda yürümeye başladım. İki denemeden sonra bulabilmiştim.Ev çok büyüktü.Babaannem zengin bir kadındı , istediği her şeyi yapabilecek kadar zengin.
Aynaya bakınca gördüğüm şey karşısında donmuştum.Ne yani bu benmiydim?Gözlerim, dudaklarım...hepsi başkaydı.
Dolapları karıştırmaya başladım. Aradığım şey yoktu.Belki de bilerek kaldırılmıştı.Umutsuz bir şekilde geri aynaya tekrar baktığımda babaannemi gördüm.
"Sakın Nisan sakın.Beni yalnız mı bırakacaktın?Benim senden başka kimsem yok farkındadeğil misin ?"
Ağlamaya başlamıştı.Onu öyle görünce bende ağlamaya başladım. Ona sarılmak istiyordum.Haklıydı,onu yalnız bırakamazdım.
"Bana söz ver Nisan! Kendine zarar vermeyeceksin.Hem annen ve baban seni görüyorlar. Onları üzmek istemezsin değil mi?"
Görüyorlarmıydı gerçekten ? Annem böyle bir durumda benim bacaklarımı kıracağını söylerdi , babam ise bu durumdan mutlu olacağını söylerdi.Babam hep espirili konuşurdu. Arkadaş gibiydik hep.
"Tamam.Söz veriyorum."
"Sana güveniyorum."
Annem ve babam yanımda olmayabilir di belki ama görüyorlardı. Onları üzmeyecektim,onlar beni 18 yıl boyunca beni hiç üzmemişlerdi bende onları üzmeyecektim.
