Ben Nisan Uyar.18 yaşındayım.Annem ve babam yok.Babaanem Feride Uyar ile yaşıyorum.Annem ve babamın ölümünden sonra İstanbul'dan taşınmaya karar verdik.Babannem hep sahil kenarında yaşamak istiyordu ve bu yüzden İzmir'e taşınıyoruz.
....
"Buraya girmek zorunda mıyım?"
"Üzgünüm tatlım.Söz bir daha gelmeyeceğiz.Ama yapmamız gereken şeyler var.Hadi birtanem."
İçerisi buz gibiydi.Sanki ilk defa buraya giriyordum.Her şey o kadar yabancı geliyordu ki.Ağlamak istiyordum,hıçkıra hıçkıra ağlamak.Babannemin elini omzunda hissedince kendime geldim.O işlerini hallederken bende hızlı adımlarla odama doğru yürümeye başladım. Her yerde aile resimlerimiz vardı.Daha önce hiç dikkat etmemiştim.Ne kadar güzeldik.Bütün çerçeveleri toplayıp odama geçtim.Hızla kıyafetlerimi topladım. Aslında evet çok zordu ama bir şey daha vardı. Onların kokularına ihtiyacım vardı. Küçücük bir şey...Hızla yatak odasına girdim.Birden karşımda onlara gördüm gibi olmuştum ama yoklardı işte.Dolabın kapağını açtım.Annenin bölümüydü bu.Burnuma öyle bir parfüm kokusu gelmişti ki...
Babaannemin bakışlarını üzerimde hissedebiliyordum.Ağlaya ağlaya annemin ve babamın birer kazağını ve parfümlerini aldım ve çıktım.
Babaannemde ağlıyordu. Ona baktığımı farkedince toparlanmaya çalıştı.Tek bir çocuğu vardı. Babam. Ama artık yoktu sadece ben vardım onun için.Benim içinde öyleydi.Sadece o vardı-Feride Uyar-.Annemin tarafından kimseyi tanımıyordum.Annemde görüşmüyordu ailesiyle.Nedenini sorduğumda cevap vermezdi,bazen ağlarken görürdüm onu ve babam böyle durumlarda üzerine gitmememi söylerdi. Bende hiç sorgulmazdım,annem üzülmesin diye .Cenazede bile yoklardı.
Ben hala ağlıyordum sanki hic durmayakmışım gibi geliyordu.Taksi kapının önünde bekliyordu.Arkama bile bakamamıştım.
Sizi Özleyeceğim...
