Iris

|| 5 ||

Το μέρος που είχε επιλέξει η Heather να με φέρει για καφέ ήταν όπως ακριβώς το περίμενα: Ήσυχο και με ελάχιστον κόσμο. Ιδανικό μέρος για να μιλήσουμε δηλαδή. Βρισκόταν δίπλα σε μια λίμνη που δεν ήξερα ότι υπήρχε εδώ, μέσα στην πόλη, καθώς δεν είχαμε πάει αρκετά μακριά. Είχαμε χρησιμοποιήσει το αμάξι της αλλά και πάλι, δεν είχαν περάσει περισσότερα από πέντε λεπτά από τότε που φύγαμε από το ανθοπωλείο και καταλήξαμε στον προορισμό μας.

Δε γνώριζα αν η Heather ήξερε τι είχε συμβεί ανάμεσα σε μένα και τον αδερφό της χθες. Δεν ήξερα αν έπρεπε να της μιλήσω ή αν έπρεπε να περιμένω από εκείνη να κάνει το πρώτο βήμα. Έτσι, όσο καθόμουν στην καρέκλα μου, αντιλήφθηκα πως ήμουν αρκετά μαζεμένη, το σώμα μου το ένιωθα μια ανομοιόμορφη μάζα μυών η οποία δεν έδειχνε να μπορεί να πάρει μια ανθρώπινη μορφή. Έπινα καφέ για να χαλαρώσω αλλά μάλλον με έκανε να δείχνω χειρότερα.

"Επομένως είσαι ευχαριστημένη από τη δουλειά, έτσι;" με ρώτησε, δίνοντάς μου να καταλάβω πως δεν πρέπει να γνώριζε κάτι -ή αν το έκανε, το έκρυβε εκπληκτικά καλά. Κούνησα το κεφάλι μου, επιβεβαιώνοντάς την.

"Αρκετά, ναι. Δεν πίστευα στην τύχη μου όταν αυτός ο άνθρωπος δέχτηκε να με πάρει δίπλα του χωρίς να έχω προϋπηρεσία. Του εξήγησα ότι πριν έμενα σε χωριό και πως η κοινωνικοποίησή μου μπορεί και να είναι κατώτερη από τους κατοίκους της πόλης και δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Δεν ήθελα να του το κρύψω, ξέρεις. Σκέφτηκα καλύτερα να το ξέρει από την αρχή παρά να με δει στην πορεία να συναναστρέφομαι με αμηχανία με τους πελάτες και να με διώξει χωρίς να μου δώσει μια δεύτερη ευκαιρία."

Κούνησε το κεφάλι της, επιδοκιμάζοντας την απόφασή μου. "Και πολύ καλά έκανες, Iris. Δεν είναι κακό να μην έχεις τις απαραίτητες κοινωνικές δεξιότητες και γι' αυτό δε φταίει απαραίτητα η κοινωνία στην οποία μεγάλωσες. Πολλοί άνθρωποι εδώ στην πόλη δε ξέρουν να συστήνουν ευπρεπώς τον εαυτό τους και σε απογοητεύουν από την πρώτη στιγμή που ανοίγουν το στόμα τους -δε σου κάνω πλάκα. Σύντομα θα το διαπιστώσεις αυτό," με ενημέρωσε και ένιωσα ένα κύμα ηρεμίας να απλώνεται από πάνω μου. Ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ήμουν η μόνη η οποία δεν ήμουν τόσο ανοιχτή ως χαρακτήρας, μα τα λόγια της Heather με καθησύχασαν ακόμα περισσότερο.

"Ελπίζω πως θα το κάνω. Ήδη, τις λίγες μέρες που δουλεύω δε νιώθω και τόσο άβολα. Ίσως όμως να μην έτυχε, θέλω να πω είμαι ελάχιστες μέρες εκεί, δε μπορώ να ξέρω τι θα μου φέρει το μέλλον."