FLOWER BOYS HOST CLUB 4: Reed, My Cold Prince

CHAPTER TWENTY ONE

"How was going on?" Dustin asked the man, kadarating lang nito.

"Reed are doing his best to help Eiren." Ani Ruki, sinalaysay nito kung anong nalaman nito ng araw na iyon. Inabutan niya ito ng baso ng may lamang wine. "Thanks."

Nakangiti siyang tumango, "Really? That was really interesting." He said while looking at the rim of the glass.

"Until when will you keep your real identity Carl?" tanong ng kaibigan, he closed his eyes, how he missed his real name.

Matagal na niyang kilala ang lalaki, magkaklase sila nito noon ng highschool sa amerika. Ito ang kauna-unahang naging kaibigan niya simula ng maging normal na bata siya.

"Until I found the answer." Aniya

"Hindi mo pa ba nakikita iyon?" tanong nito, ngumiti siya at pinagkatitigan ang kanina pa niya hawak.

"Mukhang malapit na." sagot niya, tumango ito at tumingin din sa lavender bottle na hawak niya.

"Reed, are you okay?" tanong ng babae sa kanya, nasa loob siya ng sasakyang pangkarera niya, kanina pa siya nagpapractice pero tila wala siya sa sarili niya.

"Y-yeah, I'm okay." Wala sa loob na sagot niya kay Maddie.

"I'm just reminding you, keep your mind and heart into your race, sa makalawa na ang susunod mong laban." Anito, nagpapasalamat siya dahil sa bansa gaganapin ang susunod niyang karera pero hindi siya maaaring magrelax dahil mahigpit na kakumpitensya niya ang mga kalaban niya sa race event na iyon. He gave her heavy sighs.

"Yeah, thanks for reminding me." aniya na ibinaba ang salamin ng helmet niya at isinara na rin ang bintana ng sasakyan niya, Tapos na ang limang minutong pahinga niya, he started his engine again.

Kasabay nang malakas na ingay ng muscle car na gamit niya ay inapakan niya ang accelerator at sa isang iglap ay nasa gitna na siyang ng racing field, humaharurot ang sasakyan niya.

Hindi na niya mabilang kung ilang beses na siyang nakaikot sa malawak na race track, habang nire-record ni Maddie ang pinakamabilis niyang pag ikot sa lap ay wala naman ang isip niya sa ginagawa. His mind seems travel in time.

Finally, nagagawa na niyang ipakita at iparamdam kay Eiren kung gaano niya ito kamahal, hindi katulad noon na hirap na hirap siyang itago dito ang tunay na nararamdaman niya.

Nagsisisi tuloy siya kung bakit naging mahina siya noon, bakit naduwag siyang ipagtapat dito ang katotohanan, siguro nga ay mapapatawad siya ni Carl kung mamahalin niya ang babaeng espesyal dito, atsaka ang pagkamatay nito noon ay isang aksidente lamang at hindi rin niya kagustuhan, hindi dapat niya sinisisi ang sarili.

Wala na si Carl, matagal na siyang patay...don't ruined your life Erl. Iyon ang natatandaan niyang palaging pinapaalala sa kanya ng mga magulang niya. Mahal na mahal siya ng parents niya at kailanman ay hindi siya sinisisi ng mga ito sa pagkawala ng kapatid..pero mahina siya, mahal din niya ang kakambal niya kaya naging madilim ang buhay niya, sinarili niya ang pighating nararamdaman niya sa pagkawala ni Carl.

His life started to be colorful when Eiren came into his life, noon akala niya ay pabigat si Eiren sa kanya, ito ang nagiging dahilan kaya naalala niya si Carl.

But now he'd realize that Eiren was actually help him to forget Carl, tinutulungan siya nitong ibangon sa pagkakalugmok, ito pala ang tutulong sa kanya para malayang mabuhay at palayain sa kulungan ng nakaraan, ang gigising sa bangungot niya noon.

"I love her so much..." bulong niya, sinulyapan niya ang maliit na kahita na nakapatong sa ibabaw ng dashboard, hinding hindi siya papayag na hadlangan siya ni Dustin Ruiz. Hindi nito maaagaw sa kanya si Eiren, "Eiren was mine, she's only mine." Tiim bagang na bulong niya, hinawakan niya ang kambyo at iniliko iyon, diretso niyang pinaandar ang sasakyan palabas ng sports arena, hindi na niya pinansin ang paghabol ni Maddie at ng ibang staff men niya.