Kalp Atışının 10.bölümünde Bahar'ı kaybettik. Ama biliyorum ki çoğu kişi benim gibi Bahar'ın ölmesini kabullenemedi. Bende o andan itibaren Bahar sanki ölmemiş gibi devam ettirmek istedim. Diziyle paralel gitme niyetindeyim ama tabi kendim yönlendir...
Yeni bölümümle hepinize tekrar hoş geldiniz diyorum. Yeni bir hikaye olduğu içi etkileşim çok az farkındayım. Bu hafta her gün yeni bölüm eklemeye çalışacağım.. Bölümler kısa oluyor ama her gün bölüm atmak istediğim.. İleride daha uzun bölümler olacak.Beğenilerinizi ve eleştirilerinizi bekliyorum.. Bu arada eklemek istiyorum OğBah hemen olmayacak biraz hikayenin yerleşmesini istiyorum ama olacak :) Merak etmeyin
*** Bahar'dan
Tam 2 hafta olmuştu. 2 haftadır evde dinleniyordum. Babam evden dışarı çıkmama dahi izin vermiyordu ki hastahaneye gidememiştim.
"Baba lütfen bak artık iyileştim, ayağa kalktım. 1 haftadır da boş boş evde oturuyorum. Lütfen benim hastahaneye gitmeye ihtiyacım var asıl o zaman iyileşeceğim" yalvarırcasına bakıyordum. Babamın yüzü hala sertti. İkna edemediğimi düşünüyordum.
"Kızım, geçen hafta ambulansta saldırıya uğradın; bu hafta vuruldun, az kalsın seni kaybediyordum. Lütfen, dinlen"
"Baba lütfen bak 2 haftadır yatıyorum. Bende sıkıldım gitmek istiyorum artık" ona bakıyordum. Biraz düşündü sonra kafasını tamam anlamında salladı. O kadar mutlu olmuştum ki hemen ona sarıldım sonra odama çıkıp üzerimi giyindim.
Güzel görünmem lazımdı. 2 haftadır evdeydim sonunda hastahaneye gidiyordum. Ali Asaf beni güzel bulmalıydı.
Kırmızı rujumu da dudağıma sürdüm ve aynada kendime baktım. Evet, olmuştum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Babamla vedalaştıktan sonra arabama bindim ve hastahaneye geldim. Arabadan indiğimde Oğuz'u gördüm. Beni gördüğüne şaşırmıştı biraz, biraz da sevinmiş duruyordu. Yani en azından bana öyle geldi sanırım.
"Günaydın" gülümsedim yanına gittiğimde. Oda aynı şekilde gülümsedi
"Seni görmek güzel Bahar. Bende tam sıkılmaya başlamıştım" güldü. Bende güldüm buna karşılık
"Evet, biraz geleyim de neşe katayım dedim" gülümsedim bende. İçeri doğru yürüyorduk bir yandan.
"O zaman görüşürüz" bana döndü "Görüşürüz" dedim bende ve önlüğümü giymek için gittim. Önlüğümü giydim o sırada kapı açıldı. Eylül girdi içeri.
"Evet, döndüm" soğuktum biraz ona. Eylül'le bir zamanlar iyiydik evet, bende şu an değişmeye karar verdim, insanlara şans vermek istiyorum. Ama yine de Ali Asaf'la olmasını kabul edemiyorum.
"Sevindim gerçekten" gülümsüyordu. Sanırım ilk defa bana gülümsemişti. Seneler sonra "İyi misin peki? Yani iyileşmiş görünüyorsun ama" bana bakıyordu.
"Evet iyiyim, gitmem gerek. Görüşürüz" Ellerimi önlüğümün cebine koydum ve çıktım. Derin nefes aldım. Eylül gerçekten benle konuşmaya mı çalışmıştı? Yoksa ben gerçekten iyileşemedim mi..
