Kalp Atışı (OğBah)

Bölüm 4

Çok uzun bir aradan sonra geri dönüş yaptım, yaklaşık 5 sene..Bilemedim hala takip eden olur mu ama umarım beğenirsiniz. 

***

Dünden beri aklımdan çıkmayan tek şey Oğuzdu.. Bana karşı tavırları, hediyesi.. Özellikle hediyesi.. Çok güzeldi  ve çok beğenmiştim. Boynumdan hiç çıkarmayacaktım.

Üzerimi giyindim ve çıktım evden. Hastahaneye gitmeden önce halletmem gereken bir şey vardı. Uzun zamandır yapmayı ertelediğim..

Postaneye geldim ve elimdeki mektubu üzerindeki adresiyle beraber verdim. Mektup kullanan hala bir bendim sanırım ama başka türlü bunu ileteceğimi sanmıyordum.

"Mektubunuz bugün gönderilir" deyip gülümseyen kadına gülümseyerek karşılık verdim, "Teşekkür ederim" ve çıkıp tekrar arabama bindim.

Hastahaneye geldiğimde kimseyi görmedim ve direkt odama geçtim. Önlüğümü giyindiğim sırada kapım çaldı 

"Girin!" önlüğümü giydim ve kapıya döndüm kim diye. Ali Asaf'tı.

"Bahar, bugün bir ameliyatın var. Sana gelip ben söylemek istedim" dediğinde şaşırdım. 

"Benim ameliyatım mı? Gerçekten mi?"

"Evet," gülümsüyordu "Yani hazır olduğunu biliyorum bu şansı sana ben vermek istedim" dediğinde biraz çekindim, "Yani Oğuz hoca hiç daha önce bir ameliyata yalnız girememe izin vermemişti" ona bakıyordum

"Oğuz hata etmiş, sen hazırsın" dediğinde gülümsemeden duramadım

"Çok teşekkür ederim hocam, pişman olmayacaksınız"

Gülümsedi, gamzelerine gömülmek istedim "Biliyorum, Bahar" dedi ve çıktı. Derin nefes alıp verdim. Ali Asaf bir anda bana karşı neden bu değişimi göstermişti? Yani okuldayken aşkımı ona itiraf ettiğimde resmen benle dalga geçip, umursamamıştı. Ama peki neden şimdi bir anda?

Bu düşüncelerden kurtulup odamdan çıktım. Oğuz'u görmek istiyordum bir an önce. Hastahanede boş boş geziyordum onu görmek için ki bulamadım da. Hayal kırıklığıyla odama dönerken onu odamın kapısında gördüm. Gülümsememe engel olamadım yanına gittim

"Oğuz?" arkası dönüktü beni görünce şaşırdı

"Bahar? Bende sana gelmiştim" 

"Evet fark ettim. Bir şey mi oldu?" Lütfen sadece beni görmek istediğini söyle...

"Evet, Eylül'le beraber seminere gidiyoruz. Ben yokken bir hastamla ilgilenir misin diyecektim" dediğinde kalbimden tekrar vurulmuş gibi o acıyı hissettim. 

"Eylül'le beraber seminere mi?" sadece o kısmına dikkat edebilmiştim. Benimle daha önce hiçbir yere gitmemişti

"Evet, şehir dışında 2 günlüğüne" dediğinde daha da kötü oldum.

"Neden Ali Asaf'tan istemiyorsun. Ben beyin cerrahı değilim hatırlatırım" ona bakıyordum.

"Ali Asaf sana sormamı istedi zaten" dediğinde daha çok kırılmıştım. Yani mecburen bana gelmişti

"Yok ben bakamam, kendi hastalarım var. Başkasından iste" dedim ve odama girip kapıyı kapadım. Evet çok abartılı davrandım biliyorum. Ama kırıldım.

Ben onunla yaklaşık 1 senedir çalışıyordum. Beni daha önce bir seminere götürmemişti ama Eylül hanımı daha ilk günden seminere götürüyor. Onu etkilemeye çalıştığına eminim. Ama asıl soru bu durum beni rahatsız ediyordu?

Cevabını bilmiyordum. Ama gerçekten bu işte gariplik vardı. Böyle hissetmem normal değildi.

Kapının çalmasıyla yerimden sıçradım. Kapıyı açtığımda Eylül vardı. Şaşırmış bir şekilde ona bakıyordum