My Moon Light ♡ ~ Kim Taehyung

6 💙

Eve giren kişi bulunamamıştı fakat teyzem evin güvenliğini arttırmıştı, o günün üzerinden 1 hafta geçmişti. Annem ve babam olayı duydukları anda aramıştılar beni, ki ancak bugün öğrenmiştiler ve az önce aramıştılar. Tekrar dedim kendime, tekrar umursanmıyorsun.

Okula gelmiştim, Taehyung her ne kadar beni kendisi almak istese de şu sıralar modum düşüktü ve onu kırabilirdim. Garip bir kişiliğim var modum düşük olduğunda kimsenin benimle ilgilenmesini istemiyorum, hayalet olmak istiyorum. Ne kadar garip, umursamadığım için üzgünken umursanmayı istemiyordum.

Okul'a yaklaştığım sırada bir ses duydum, Taemin'in sesini. Bir kadın ile tartışıyor gibiydi dinlemeyip gitmem gerekirken gereksiz merakım yüzünden dinlemeye başlamıştım, en nefret ettiğim huyumdur. Şu zamana kadar hayatımdaki kötülüklerin çoğunu bu yüzden öğrenmiştim.

"O deli anne görmüyor musun?"

"O senin kardeşin Taemin!"

"O psikolojik sorunları olduğu için destek almıyor mu?!"

"Asıl sorunu olan sensin, o küçük sürtüğe aşık olarak sen sorunlusun!"

Taemin kime aşıktı? Kim küçük sürtüktü? Aile işlerinin bu kadar garip olduğunu düşünmüyordum. Jongin'in sorunları olmasına şaşırmadım ayrıca muhtemelen her hafta okula gelmediği 2 gün destek alıyordu, neden gelmediğini merak ediyordum.

" Ona öyle seslenme, annesinin öyle olması onu da sürtük yapmaz. O gördüğüm en masum kız!"

"Sen ailemizi bu hale getiren bir sürtüğün doğurduğu kızı sevemezsin!"

"Umrumda değil anne!"

Kıpırdandıklarını anlayınca hızlıca okula girdim, nefes nefese kalmıştım ve kafam karmakarışıktı.

"Hey neden koştun?"

Taehyung merakla bakınca geçiştirdim ve bir banka ilerledik. Okul kapısından Taemin girdiğinde gözlerimin içine baktığında kafamı çevirip Taehyung'a baktım. Asıl sevdiğim gözlere, aslında şu an gözlerini zor görüyordum çünkü kestirmediği saçları gözlerini saklıyordu. Bu hali hoşuma gitmedi desem yalan olurdu, o her şekilde harikaydı. Burnundaki beni, kare gülüşü, minik bir çocuğun gözleri gibi parlayan gözleri ile o gerçekten kusursuzdu.

"Daldın gittin, beni mi düşünüyordun?"

Dalga geçerek sorsa da doğruydu.

"Evet."

"Bu kadar çabuk kabullenmemeliydin."

Zil çalınca sınıfa gidip yerime oturdum, ders boştu Jennie arka sıralara Lisa Jisoo ve Chaeyoung'un yanına gitmişti beni de çağırsa da gitmek istememiştim. Her şey beynimden geçiyordu, kafam doluydu. Bir yandan eve girio beni takip eden adam, bir yandan annemler ve bir yandan da sebepsizce Taemin aklımdaydı.

Kafamı çevirip Taemini görünce şaşırmıştım.

"Rahatsız etmiyorum demi?"

Ediyorsun dedim içimden, varlığın huzursuz hissettiriyor.

"Ah hayır."

"Nasılsın?"

"Nasıl olmam lazım?"

"İyi olmanı isterim."

"Neden?"

"Sana değer veriyorum Eun Byul."

"Daha tanıyalı bir ay bile olmadı nasıl bana değer verebilirsin?"

"Sana uzun zamandır değer veriyorum ben, sen bilmesen de."

"Ne?"

Anlamaz bir şekilde sordum, bu çocuk gün geçtikçe daha da garipleşiyordu.

"Boşver. Şu an bir şey demek istiyorum sana, ne diyeceğini de biliyorum ama yine de söylemem lazım. Daha fazla böyle duramam."

Tam konuşurken telefonu çaldı.

"Ne demek yok?! Jongin'i çabuk bulun geliyorum."

"Ne oldu?"

"Boşver, daha sonra konuşuruz."

"Peki."

Tam giderken arkasını döndü,

"Dikkat et."

Neye dikkat edecektim? İçimdeki huzursuzluk git gide artıyordu. Ne saçma bir his.

Okuldaki geri kalan zamanlarsa tam bir ruh gibiydim, Taehyung beni tanıdığı için sormuyor sadece daha iyi hissetmem için çabalıyordu.

Okul çıkışında içimdeki huzursuzluk yağmur ile birleşti. Yağmurlu koyu bir renk var Seul'un üzerinde.

Taehyung yanımda sessizce yürüyor ve ben huzursuz hissetmeden duramıyorum o anda yanımıza duran siyah arabadan çıkan iri adamları görünce içimdeki korkunun nedeni anlaşılıyor.

Adamların biri beni tuttuğunda diğeri Taehyung ile uğraşıyor, ve onu dövmeye başlıyor. Benim ağlamam yağmur ile birleşip yere düşüyor, Taehyung'un kanları.

Ağlıyorum, kendim için değil ona bir şey olacak diye, adamlar beni arabaya sürüklerken yağmur duruyor ve görüntüm du birikintisine yansıyor, bugün daha acınası görünüyorum.

Araba camından Taehyung'un yerdeki görüntüsüne bakıyorum, kalbim ağrıyor, onu o halde bırakmak canımı yakıyor. Şu an tek düşündüğüm o, kurtarılmaktan çok birinin onu bulup hastaneye götürmesini istiyorum.

~

Uzun zaman oldu, iyi akşamlar 💙🌙

Bu kitabı erken bitirecek gibiyim...

Sizi seviyorum ❤️