She's My Silent Type Of Girl(finished)

epilogue

epilogue

kyle POV

ibinaba ko ang hawak Kong bulaklak  sa harap ng puntod.

hinaplos ko ito at kinausap .

" kamusta ka na Jan? alam mo, kahit nakatayo na ko ulit ng maayos, namimiss parin kita.."

naalala ko ang lahat ng memory namin.

kung sana mas tumagal ka pa sa tabi ko, siguro, naging masaya tayo.

pero sa maikling pag sasama natin, nag papasalamat parin ako, dahil nag exit ka sa buhay ko.

naramdaman ko ang kamay ng babaeng dahilan kung bakit, nagawa ko ulit makabangon sa pag ka bagsak ko ng mawala sya.

" namimiss mo parin sya?"

tumayo ako sa pag kakaupo ko at hinarap sya.

" sorry, but yes.."

hinawakan nya ang kaliwang pisngi ko.

" OK lang yun, naiintindinhan ko naman yun eh"

hinwakan ko ang kamay nya na nakahawak parin sa may pisngi ko.

yan ang maganda sakanya, kahit kelan Hindi nya naisipang pag timbangin ang pag mamahal ko sakanya at

..

..

..

Kay Aisha.

" salamat cyclee, dahil tinulungan mo Kong makabangon.."

nakalimutan Kong ikwento sainyo. successful nga pala ang operation sakanya ni daddy.

nag pa kaba lang sya.

muntik na nga syang ideforce ni mommy eh, yung pinag tripan nya kaming lahat.

naging malakas daw si cyclee, at Hindi daw huminto ang pag dibok ng puso nya.

" wala nga akong ginawa eh. Hindi ko nga alam kung bakit ka nag kainteres sakin, eh."

" Hindi ko rin, alam, basta ang alam ko lang, pareho tayo ng karanasan. naramdaman Kong Hindi lang ako ang gumaganit ng maskara sating dalawa. na Hindi lang pala ako ang nag kukunwaring OK lang, kahit Hindi. "

oo yun yung dahilan ko.

mula ng mawala sakin  si Aisha, naging sobrang lungkot ko, naubusan ako ng ngiti.

oo ngumingiti ako, pero kahit isa dun, sa mga ngiting pinakita ko sa lahat ng nakakasalumuha ko, kahit isa dun walang totoo.

pinilit ko lang na maging OK, kasi, nakikita Kong malungkot ang pamilya at ang mga kaybigan ko, maging mga nakakakilala sakin na pasyente ko, pag nakikita nila Kong malungkot ako, nalulungkot din sila.

kaya pinilit Kong bumangon, kahit wala naman na talaga Kong ganang mabuhay, mula ng mawala ang babaeng inalayan ko ng buong buhay ko.

dahil ayokong makita nilang mahina ako, at malungkot.

ayokong idamay lahat ng tao sa baligid ko sa mga imosyon, kalungkutan, na nararamdaman ko.

" huh? ganun?"

tumango ako sakanya.

" oo, nung una kasi kitang makita sa bar, may napansin akong kung ano sayo. na para bang Hindi mo gustong makisalumuha sa iba, na para bang ang lungkot lungkot mo, na para bang mag isa ka lang sa buhay mo. na para bang ang dami mong tinatago."

yun ang una Kong napansin sakanya ng una ko syang nakita.

magisa lang sya nun sa lamesa, nakatulog na, wala syang kasama kahit isa.