Το Τανγκό Του Πάθους

Part 1

Άρης pov
<<Έχω εδώ και μια ώρα που κάθομαι στο δωμάτιο μου καμαρώνοντας το πτυχίο και την φωτογραφία αποφοίτησης μου . Από πολύ μικρό θυμάμαι τον εαυτό μου να φαντάζεται αυτή τη μέρα , αυτό το πτυχίο , αυτό το συναίσθημα . Ξέρεις αυτό το feeling που έχεις όταν έχεις καταφέρει να κανείς το όνειρο σου πραγματικότητα και γω το χω καταφέρει και μαζί με αυτό έχω κάνει και την οικογένεια μου περήφανη >> εξηγούσα στον Αλεξ ο οποίος με εκείνο το χαζό χαμόγελο μέσα από την κάμερα του υπολογιστή με άκουγε με τρομερή αγωνία περιμένοντας να του εξιστορησω όλη την μέρα της αποφοίτησης μου. Ο Αλεξ είναι ο κολλητός μου από την Αθήνα και ήμασταν σαν αδέρφια μέχρι τα 10 μας που εγώ έφυγα για Ισπανία μαζί με την οικογένεια μου για να επεκτείνει ο πατέρας μου την εταιρεία του και φυσικά για να είναι η μαμά στην πατρίδα της που τόσο της είχε λείψει .
Γιατί ο μπαμπάς μου γνώρισε την μητέρα μου στην Ελλάδα όταν είχε έρθει αυτή για διακοπές και έτσι από ολιγοημερη διαμονή , η μητέρα μου κατέληξε να ζήσει στην Αθήνα για τουλάχιστον 10 χρόνια . Όποτε ,της είχε λείψει της μαμας η Ισπανία , σκεφτόταν και μια πιθανή επέκταση της εταιρείας ο μπαμπάς και τσουπ να σου η μετακόμιση .
<< Μπράβο ρε Άρη δεν ξέρεις ποσό χαίρομαι για σένα , ήξερα ποσό το ήθελες !>> μου είπε ο Αλεξ ενώ ταυτόχρονα με τα λόγια του άκουσα και την πόρτα του δωματίου μου να χτυπάει .
<< Ευχαριστώ ρε φίλε πολύ αλλά τώρα σε κλείνω γιατί χτυπάει η πόρτα , καμία μάνα μου θα είναι με κανα ταψί γλυκό πάλι....>> του είπα και γέλασε << αααα και που σαι Αλεξ σε περιμένω Ισπανία για χαμό έτσι ; >> συνέχισα και τον είδα να συμφωνεί αμέσως ενώ κλείναμε την βιντεοκλήση.
Πριν κλείσω τον υπολογιστή είδα τον πατέρα μου να στέκεται στην άκρη του δωματίου μου με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο.
<< Με τον Αλεξ μιλούσες ; >> με ρώτησε και ξαφνιάστηκα κάπως από την παρουσία του.

<< Ούτε που κατάλαβα ότι μπήκες!>> του είπα στα ισπανικά σχεδόν γελώντας .

<< Αφού είσαι απορροφημένος να κοιτάς το πτυχίο σου όλη μέρα! Συγχαρητήρια και πάλι γιε μου μας έχεις κάνει πολύ περήφανους >> μου είπε και με πλησίασε για μια πατέρας-γιος αγκαλιά που πραγματικά θα θυμάμαι για πάντα.

<< Και μιας που πιάσαμε αυτό το θέμα...>> συνέχισε και κράτησε την πρόταση του για μερικά δευτερόλεπτα που κράτησαν τουλάχιστον μια δεκαετία.

<< Ναιιιι....>> έτεινα με ανυπομονησία να επισπευσω την κουβέντα μας .