Seishin | MikaYuu

[ 4 ]

Odanın bir köşesinde Yuichiro köşeye oturmuş sarsılarak ağlıyordu.

Neden mi?

Babası gözlerinin önünde annesini öldürmüştü.

Kendi babası öz annesini öldürdü.

Gözlerinin önünde.

Annesi artık yok.

"Annen...sana iyi davranmıyordu...onun hakkında üzülmeyi...kes." Hırıltıyla konuştu Mika.İşlerin kötü gittiğinin farkındaydı.Kendini tutmalıydı.

Üzülürsem Mika kötü etkilenir. Kötü etkilenir.Kötü etkilenir.Kötü etkilenir.

Mika beni kurtar dedi.Üzülürsem onu kurtaramam.

Ölmeyi umursamıyordu.

Mika'yı umursuyordu.

Umursuyorum.

Üzülme artık.

"Yuu...kes..şunu..." Mika hafifçe öksürdü.Eliyle kalbini tuttu. Hiç iyi değil.

Annesinin ölü bedeni içerideydi.

Babası nereye gitti?

Ne yapacaktı.

"Ben...iyi değilim...Yuu..."

Mika iyi değil.

Annesi hiçbir zaman onu sevmemişti.Neden üzülüyordu ki?

Ona üzülmüyordu.Ailesi umurunda mıydı?

Gördüğü fiziksel ve duygusal işkencelerden sonra umursamaması gerekirdi.

Ailesi neden onu hiçbir zaman sevmedi?

Düşüncelerinden Mika'nın ona seslenenişini duyamıyordu.

"Yuu..." Mika sürünerek Yuichiro'nun yanına geldi.Kendini kaldırdı."...dur artık.Tutamıyorum."

Ona sarıldı.Aklına gelen tek çözüm buydu.Ona kalbini açmaya karar verdi.

"Tek bir isteğim var Yuu.Seni öldürmemek." Sımsıkı sarıldı.

Mika onunlaydı.Herkes gitmişti.O buradaydı.Mika her zaman onunlaydı.Bunu karşılıksız yapmıştı.

Ve şimdi onun bir isteği vardı.

Ağlamayı kesti.

"Bu son...kurtarılamayabilirim.Sadece seni öldürmeme izin verme.Sana çok şey yüklüyorum biliyorum ama..."

Kafasını kaldırdı ve Yuichiro'nun yaşlarla dolu yeşil gözlerine baktı.

Ne yeşiliydi bunlar?

"...ben sadece...sen-" Sustu.

Yuichiro onu dudaklarıyla susturdu.

"Ben de seni seviyorum,Mika."