Tegen mijn zin!

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 9

Ik werd 'S ochtends wakker van een zware onweersbui. Ik lag nog in mijn bed. Ik was moe en had spierpijn. Ik hoopte dat de training vandaag iets minder zwaar zou zijn. Maar die hoop verging meteen toen de deur open ging en ik moest trainen, IN HET ONWEER! Tegen mijn zin liep ik mee naar de baan. Heg begon dit keer met 10 rondjes baan, 10 Sit en push ups, en weer tien rondjes baan. Ik had al snel door dat als ik vandaag zou verliezen, ik er niet zo goed vanaf zou komen als gisteren. Ik rende tegen andere jongens als gisteren. Ik ging klaar staan. Ineens ging alles door mijn hoofd. Mijn ouder, mijn eigen hutje, mijn broertje, de olympische spelen en alle pijn die ik al gevoeld had. De man telde af 3...2...1...GO! Met al die dingen in mijn hoofd rende ik zo snel als ik kom. Al snel rende ik op de tweede positie. Met deze plek eindigde ik ook. Ik dacht dat als ik misschien altijd in die dingen denk, ik misschien wel eens zou kunnen winnen! Toen ik uitgeput terug kwam in mijn kamer zag ik daar alleen maar Samir. Ik vroeg: "waar is Karim?" Samir zei: "hij is naar huis gestuurd, hij was niet snel genoeg". "Maar hoe moet hij dan terug?" "Te voet" zei Samir. Ik schrok me rot! Ik moest echt mijn best blijven doen anders red ik het niet! Ik was zo moe van de training dat ik zo in slaap viel.