Tegen mijn zin!

Hoofdstuk 29

Hoofdstuk 29

Ik stond op een deed van blijdschap een sprongetje. Ik dacht aan Mouna. Zou zij ook al gekwalificeerd zijn. Ik vroeg aan Moustafa of ik even wat mocht gaan drinken. Dat mocht. In plaats van naar de kraantjes, ging ik meteen naar het deel van de marathon. Ik ging aan de zijkant staan, en keek naar de renende meisjes. Ik zag Mouna niet daartussen, maar zag haar aan de overkant op een bankje zitten. Zonder te denken rende ik naar de overkant. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat ze aan het huilen was. Mijn wereld stortte in. Zou ze het niet gehaald hebben? Voorzichtig ging ik naast haar zitten, en sloeg een arm om haar heen. Ze keek op en zei toen: "Ik ben al door. Ik had al zo'n snelle tijd dat ik de kwalificatie niet meer hoef te doen". "Maar waarom huil je dan?" vroeg ik. "van vreugde!" zei ze. Toen hoorde ik iemand mijn naam roepen. Het was niet Moustafa, maar ik ging toch maar terug.

De olympische spelen waren vandaag begonnen. Over twee uur moest ik de halve finale rennen. Ik was me al sinds vannochtend aan het voorbereiden. Ik had al een warming-up gedaan en ging nu even strekken. Na een tijdje werd omgeroepen dat de marathon van de vrouwen begon. Ik dacht meteen aan Mouna. Ik rende meteen naar het stadion. Ze waren al begonnen, en ik zag Mouna helemaal achteraan rennen. Bij het voorlaatste rondje, toen iedereen kapot was, begon ze aan een inhaal race. ze haalde iedereen in, en won met een ruime voorsprong. Nu was ik aan de beurt. Ik moest tegen twee duitsers, een amerikaan, een nederlander, een jamaicaan en twee engelsen. Ik ging klaar staan. Ready...set...go! mijn start was goed en lag al snel op voorsprong. Alleen de eerste twee mogen door, ging door mijn hoofd. Ik finisde als eerste met een tijd van 8.88. de tweede had een tijd van 8.98. Ik had geen idee dat het zo close was. Ik was in ieder geval door.