Hindi lahat ng pangarap natutupad. Natutunan ko yan mula nang nawala ka, mula nung iwan moko.
Nasa VIP room na kami at medyo konti na lang ang tao sa part na pinuntahan namin pero nahihirapan pa rin akong huminga.
"Walanghiya ka talaga J, papatayin mo na ba ako daihl lang martir ako?" sabi ko habang hinahatak yung kamay ko kanina mula sa kanya.
"Ano ka ba, hindi! We're here to have fun! Nasa pinakataas na tayong part kaya di mo na ramdam yung usok. Safe ka sa asthma mo dito!" pasigaw naman nitong sabi saken to make me hear her despite the noisy background and music. Pero I doubt it. Pumasok kami sa isang room as she slid the door open.
"Bat ba kasi sa dinamiraming pupuntahan, bar pa ang napili mo? Pwede namang mall na lang or-"
"May mall pa ba nang gantong oras? Tsaka wag ka nang madaming reklamo. Just party and have fun! And stop crying over a spilled milk!" She said as she sat on the couch.
"Hindi naman-"
"And stop lying to me and pretending you are not hurting." sabi nitong lumipat sa tabi ko. "Because I know you areand it's just a waste of time to pretend to me you're not. A, Just this once. Forget about your past, forget about Bon. And live a life."
I held her hand, too saka ako ngumiti sa kanya. "J... Angdrama mo talaga 5evs."
She threw my hands to me and I laughed as she crinkled her nose.
"Yung Drama virus mo kase angbilis kumalat sa buong pagkatao ko!" at sabay na kaming tumawa. Dumating and order naming JD. Nagkikwentuhan na kami while sipping from our glasses at hindi na namin namalayang naubos na namin ang laman ng alak.
We were drunk but still conscious on our actions.. Or maybe I'm the only one whose conscious because J started to ask me outside the room to dance and party with the others. Wala na akong nagawa nang hilahin niya ako palabas while she was throwing her free hand on the air and swaying her hair sideways. We were in the middle of the dance floor when a man grabbed my friend at nagpasalamat ako dahil nakawala ako sa kanya.
Hindi ko kinakaya ang usok at amoy ng sigarilyo sa loob ng bar. Pero normal pa naman ang paghinga ko. I was 2 rooms away from ours when I heard a glass snapped at a wall on the room na malapit saken. Dahil medyo lasing na ako, all of my adrenalines are up and my curiousity too so I opened the door and found a man sitting alone there with a handful of glass wines in front of him plus tidbits of the ones which i assume he threw on the wall.
Poor glasses. Napaikli ang mga buhay at serbisyo nila sa mundo dahil lang sa lalaking to.
"What are you doing here?" and I looked at him. And he looked at me. I recognized him at first but he doesn't seem to recognize me at all. Baka dahil ilang bote na ng haluhalong alak ang natungga nya nang mag isa I suppose.I went inside the room and closed the door as I helf for it for support.
"WHo are you?" he asked again. "Sinoh kah bah? Bet ke pemepesuhk seh longue ng may longue?" sabi nito at napatingin uli ako sa direksyon niya. He was holding a bottle of black label at dahan dahang iniaangat nito iyon papunta sa mga bibig nito when I immediately walked towards him and grabbed it from his grasp.
"You're drunk!" sabi ko.
"And so are you. Pero wala akong pakialam! Akin na yang bote ko! Umorder ka ng iyo!" he was trying to get a hold of the bottle pero inilayo ko iyon gamit ang isang kamay ko.I can smell his perfume na humahalo sa amoy ng alkohol sa buong room.
"I'm drunk. Pag umorder ako, baka hindi na ako makauwi." I said while pushing his hand away as he is trying to reach for the bottle. Nawala ata ito ng balanse kaya napasubsob ito sa balikat ko.
"Hmmm. You smell nice." sabi nito at nag angat ng ulo pero patuloy na nakalagay ang chin nito sa balikat ko. Inilayo ko ang mukha ko nang kaunti. Nangunot ang noo nito. Pinakiramdaman ko ang sarili ko, particularly ang puso ko. Pero wala namang kakaiba. O baka naman iniisip ko lang na walang kakaiba or mas nangingibabaw yung pagkalasing ko. "Ye lek femeliyar." sabi nitong pinipilit imulat yung mga mata.
"I do." sabi ko na ibinaba ang alak sa tabi ko saka ko siya inalalayang makasandal at makaupo nang maayos sa couch. He slouched there while his head was bouncing back and forth dahil na siguro sa bigat ng alak na nainom niya. I sighed as I went to inspect the room for the intercom and found it just above his head. Lumapit ako room at itinukod ko yung kamay ko sa balikat niya for support. I buzzed it and someone answered immediately.
"I need a bouncer. Lasin na tong-" hindi ko na naituloy yung sinasabi ko dahil nahila na niya yung kamay kong nakapatong sa balikat nya at nawalan ako ng balanse kaya naman pahiga niya akong nadaganan sa couch. He opened his eyes and looked directly at me and smiled. And then came what I was waiting for, a wave of emotions pouring in my heart. Unti unting nakakalas ang ilang tusuk tusok ng yelo sa puso ko. Gusto ko siyang yakapin, halikan at sa tulong siguro ng alak e makakapagdahilan akong dala lang ng alak kaya ko nagawa iyon. Pero naisip ko ang bagay na ginawa niya saken nun, at dahil sa pinagdaanan kong yun, alam ko kung gano kasakit maloko, ipagpalit sa ibang babae ng taong mahal nila, kaya isinumpa kong hinding hindi ako mang aagaw ng lalaki kahit kelan, hihintayin ko na lang na magkaroon sila ng formal breakup. hehe
"You look like my ex girlfriend." sabi niyang pinipilit imulat ang mga mata niya habang nakatukod ang mga kamay niya sa magkabilang balikat ko. "But who am I kidding ni ayaw niya nga akong makita. But you really look like her."
"That's because i'm her, you drunkard idiot." sabi ko saka ko tinangkang makawala sa kanya.
"You're not her. You look more like my other ex girlfriend, Yuni." he mumbled as I was trying to get away from his grip. Hindi naman ako nahirapan dahil talagang lasing na lasing na siya. Inayos ko muna ang sarili ko bago ko siya muling nilapitan. And then I realized what he just said. Kung dalwa na ang ex nito, ibig sabihin break na sila nung ipinalit niya saken? Ibig sabihin rin nun, hindi na ako mang aagaw kung sakali mang tangkain kong pikutin to ngayon? Hindi, hindi. Lasing ka lang kaya mo naiisip yan. ITinaas ko ang mga paa niya sa couch. "What made you think kaya mong ubusin lahat ng alak dito sa bar?" tanong ko sa kanya habang inaayos ko ang pagkakahiga niya sa couch.
"My broken heart." sabi nitong ngumisi pa.
"Pathetic." sabi ko saka ito tumawa.
"I know right? All for a girl I've loved and yet i've hurt the most." at nasaktan ako dahil siguro ganun katindi ang pagmamahal niya sa babaeng yun na ipinalit niya saken. Yung yelong unti unting natutunaw sa puso ko ay naging ice berg na patusok na nananakit na ngayon sa puso ko. Para akong tangang naghintay sa kanya na umasang kaya niya ginawa yung mga ginawa niya noon ay dahil mahal niya ako at ayaw nyang maging hadlang siya at kung anumang meron kami noon, sa pagtupad ko ng mga pangarap ko. AT ngayong ngawa ko na ang mga dapat kong gawin, tinapos ko na ang mga dapat kong tapusin, at bumalik na siya sa buhay ko, yung akala kong sayang mararamdaman ko kapag nalaman kong naghiwalay na sila nung babaeng yun e hindi ko man lang naramdaman.
Nagsimula siyang humikbi. "I made the greatest mistake of letting her go, of breaking her heart. Lahat ng pangarap namin, hindi na nangyari. ANd it's all because of me. It was my fault. It was my fault that I hurt her. I hurt her bad."
Tumagos ang lahat ng sinabi niya sa puso ko. Kung gano ako kawalang kwenta nung mga panahong iniwan niya ako, ganito naman niya dinamdam ang pagkawala ng babaeng yun. Ni hindi man lang niya ako iniyakan. Hindi ko man lang nabalitaang nagpakalasing siya nang maghiwalay kami and worst, nakahanap na agad siya ng iba. Eto ba yung lalaking ilang taon kong hinintay? Dito ko ba sa lalaking to ibubuhos yung buong pagmamahal na meron ako? Is he worth loving? Is he worth waiting for?
"Hindi lahat ng pangarap natutupad." I said as he lifted his head to meet my gaze. "Nalaman ko yan nung mawala ka. Nalaman ko yan nung iwan moko." sabi ko as a tear fell down on my cheek. Nangunot ang noo niya. And suddenly, recognition was written all over his face.
"Yuni?"
"Hi, Bon. Long time." sabi ako patakbong umalis sa room na yun at tinungo ang sarili naming room, closed the door, and let my tears fall from my eyes nonstop. Iniwan ko na siyang mag isa, bahala siya sa buhay niya. Bahala na siyang umayos sa sarili niya. At ako naman, bahala rin akong ayusin muli ang nagkapirapirasong bahagi ng puso ko.
