içimdeki karanlık

Yorgunum

Artık öyle bir hale geldim ki yorgunluktan  bedenimi taşımaya bile gücüm yetmiyor. Ayaklarım adım atmamak için direniyor. Ellerim kalem tutmamak için yalvarıyor. Moraran göz altlarım ve jiletli bileklerimden başka kimsem yok. Ağlamaktan tükenmiş gözlerim ve jilet izlerine artık dayanamayan bileklerimin çığlıkları ile uyanıyorum her gün. Uyanmamayı diliyorum ama pek mümkün olmuyor. Nefret eden bakışlar üzerimden hiç eksik olmuyor. Tanrı 'nın Dünya diye nitelendirdiği ve benim hiç bir zaman kendimi ait hissedemediğim yerde hava çok karanlık, insanlar kötü ve acımasız.