Για πάντα μαζί σου.

Κεφάλαιο 2

Όλη την υπόλοιπη μέρα την πέρασα ξαπλωμένη στο κρεβάτι του δωματίου μου σκεπτόμενη τα σημερινά. Το κινητό μου χτυπούσε συνέχεια αλλά δεν είχα καμία όρεξη να το σηκώσω γι'αυτό δεν του έδινα σημασία και το άφησα να συνεχίσει να χτυπάει ακούγοντας τον χαρακτηριστικό ήχο. Οι ώρες περνούσαν τόσο γρήγορα που ούτε που κατάλαβα πότε νύχτωσε. Αγχωμενα γύρισα να δω το ρολόι και η ώρα είναι εφτά. Σε μια ώρα θα πρέπει να είμαι έτοιμη και να βρίσκομαι στην πλατεία. Τέλεια. Φώναξα ενώ έτρεχα στο μπάνιο. Έκανα ένα κρύο ντουζ μήπως και με βοηθήσει χαλαρώνοντας με και κάνοντας με να νιώσω καλύτερα. Μόλις τελείωσα, σκουπίστηκα με μια πετσέτα και κατευθύνθηκα στην ντουλάπα μου. Την άνοιξα και έμεινα να την κοιτάω.
"Ωραία. Να δω τι θα βάλω τώρα."
Μετά από κανένα δεκάλεπτο σκέψης, και κάνοντας όλα μου τα ρούχα άνω κάτω κατέληξα σε ένα μαύρο παντελόνι, μια μπορντό μπλούζα και την γκρι ζακέτα μου. Αφού ντύθηκα στα γρήγορα, βάφτηκα απαλά και ξέμπλεξα τα μαλλιά μου αφήνοντας τις καστανόξανθες μπούκλες μου να πέσουν χαλαρά στην πλάτη μου, φτάνοντας μέχρι την μέση μου. Αμέσως κοίταξα το ρολόι και είδα πως η ώρα ήταν οχτώ παρά τέταρτο.
"Μπράβο." αναφώνησα φανερά ενθουσιασμένη και έκπληκτη με το ποσό γρήγορα ετοιμάστηκα.
"Εντάξει, η πλατεία είναι περίπου δέκα λεπτά από εδώ, μπορεί και λιγότερα, προλαβαίνω άνετα." είπα ενώ έβαζα τα μαύρα στραρακια μου. Μπορώ να πω πάντως πως το κρύο ντουζ με χαλάρωσε και με ηρέμησε αρκετά. Αφού βγήκα και κλείδωσα την πόρτα του διαμερίσματος μου ξεκίνησα να προχωράω στον δρόμο. βγαλα το κινητό από την τσάντα μου και το έπιασα στα χέρια μου. Είχα πενήντα κλήσεις, όλες από την κολλητή μου και από έναν άγνωστο αριθμό. Και μηνύματα. "Φυσικά." σκέφτηκα καθώς τα άνοιγα για να τα διαβάσω. Όλα από την Lizzy. "Τι έπαθα. Γιατί δεν απαντάω. Γιατί έφυγα έτσι. Ανησυχεί. Να απαντήσω." της έστειλα ένα μήνυμα για να την καθησύχασω και να ζητήσω συγγνώμη για την συμπεριφορά μου νωρίτερα στο Πανεπιστήμιο. Με τον άγνωστο αριθμό δεν ασχολήθηκα. Κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν η Lizzy, νομίζοντας πως θα το σηκώσω αν έβλεπα άγνωστο αριθμό. Έβαλα το κινητό μου πίσω στην τσάντα μου και συνέχισα. Και ενώ ακόμη δεν έφτασα, τον είδα να προχωράει από μακρυά με γρήγορο βήμα προς το μέρος μου. Το αεράκι που φυσάει κάνει τα μαλλιά του να ανακατεύονται και τα κάστανα του μάτια πιο σκούρα από το κανονικό τους. Μόλις με είδε και αυτός άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου, μέχρι που με έφτασε, και κατευθείαν με αγκάλιασε χωρίς να πει ή να κάνει κάτι άλλο. Η αγκαλιά του είναι τόσο θερμή, νιώθω την θερμοκρασία του σώματος μου να ανεβαίνει, και το πρόσωπο μου μέχρι και τον λαιμό μου να φλέγεται. Έχω μείνει ακίνητη, χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Νιώθω την ανάσα του στον λαιμό μου και ανατριχιάζω. Τα χέρια του πίσω στην μέση μου με κρατάνε σφιχτά επάνω του. Ακούω τον ρυθμικό ήχο της καρδιάς του και με κάνει να ονειρεύομαι. Χωρίς να με αφήσει από τα χέρια του μου ψιθύρισε στο αυτί.
"Είσαι καλά; Γιατί έφυγες έτσι από την Βιβλιοθήκη; Έγινε κάτι; Τι έπαθες; Στο κινητό σου γιατί δεν απαντούσες;" οι ερωτήσεις έπεφταν η μια πίσω από την άλλη χωρίς να ξέρω σε ποια να απαντήσω. Όχι ότι αν ήταν μια ερώτηση θα μπορούσα να του απαντήσω, άλλα εντάξει.
Για ένα λεπτό... Γιατί δεν απαντούσα στο κινητό μου..;! Δηλαδή ο άγνωστος αριθμός... είναι... δικός του...;! Αυτός μου τηλεφωνούσε όλη μέρα; Που βρήκε τον αριθμό μου; Αλλά, τι ρωτάω και εγώ.. μάλλον έχει βάλει το χεράκι της η Lizzy εδώ. Θα τα ακούσει και αυτή μου φαίνεται.
"Melinda σε παρακαλώ, μην το κανείς αυτό. Απάντησε μου." είπε με ένα ανησυχώ τόνο στην φωνή του, καθώς με απομάκρυνε λίγο από πάνω του για να μπορεί να με βλέπει. Ωραία και τώρα τι του λεω; Κοίτα να δεις είμαι ερωτευμένη μαζί σου γύρω στα τρία χρόνια, και δεν ξέρω τι μου γίνεται, κάθε φορά που μου μιλάς και με πλησιάζεις τα χάνω, όταν σε βλέπω λιώνω και όταν με ακουμπάς πεθαίνω. Και ειδικά σήμερα που ήθελες να βγούμε κιόλας... θα με περάσει για τρελή, και με το δίκιο του.
"Melinda." είπε ξανά βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.
"Ε! Εγώ... απλώς δεν αισθανόμουν πολύ καλά και..." είπα μασώντας τα λόγια μου.
"Και γιατί δεν απαντούσες στο κινητό σου;"
"Γιατί... γιατί το είχα στο αθόρυβο, και είχα πέσει να κοιμηθώ." Θεέ μου τι του λέω, αυτή ήταν η καλύτερη δικαιολογία μου; σοβαρά; Και εσύ σταματά πια να με κοιτάς έτσι.
"Είσαι σίγουρη Melinda;" ρώτησε δυσπιστα με τον ίδιο ανησυχητικό τόνο στην φωνή του όπως σε κάθε του πρόταση.
"Ναι φυσικά." είπα γρήγορα.
"Εντάξει. Σε πιστεύω." είπε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του κάνοντας όλο του το πρόσωπο να φωτιστεί και τα μάτια του να ξανά πάρουν αυτό το γλυκό καστανό χρώμα, που κάνει την καρδιά μου να πονά και το στομάχι μου να σφίγγεται. Ωραία ξεκινήσαμε. Να δω τι θα γίνει στην συνέχεια. Δεν θα αντέξω έτσι όπως πάμε.
"Λοιπόν...; Πάμε;!" μου είπε δείχνοντας το χέρι του.
"Ε! Υποθέτω." είπα διστακτικά ακουμπώντας τα δάχτυλα μου στην παλάμη του. Αμέσως έπιασε και έσφιξε το χέρι μου στο δικό του κάνοντας με να νιώθω εκείνη την στιγμή ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο. Αρχισμαε να προχωράμε.
"Που ακριβώς πάμε;" ρώτησα όλο απορία αφού αυτός προχωρούσε μπροστά καθοδηγώντας και εμένα, κρατώντας το χέρι μου.
"Κάπου ήσυχα, για να μιλήσουμε!" μου απάντησε με ένα χαλαρό τόνο.
Άντε πάλι αυτό το να μιλήσουμε. Τι στο καλό έχουμε να πούμε πια; Δεν καταλαβαίνω. Τι θέλει να συζητήσουμε δηλαδή. Μήπως να τον ρωτήσω; Να γιατί όχι.. θα τον ρωτήσω. Στο κάτω κάτω τι μπορεί να'ναι.
"Alexander;!" είπα διστακτικά. Αμέσως σταμάτησε να προχωρά και γύρισε και με κοίταξε με ένα τεράστιο χαμόγελο, και με τα μάτια του να αστράφτουν από χαρά.
"Τι;!" ρωτάω ντροπιασμένη και λίγο φοβισμένη από την αντίδραση του.
"Αυτή είναι η τρίτη φορά σήμερα." είπε ενθουσιασμένος.
"Τι πράγμα;" ξανά ρωτάω χωρίς να καταλαβαίνω.
"Η τρίτη φορά που λες το όνομα μου. Και πραγματικά ακούγεται τόσο... ωραία. Μ'αρέσει. Μ'αρέσει παρά πολυ." είπε παιρνώντας το δάχτυλο του πάνω από την μύτη μου συνεχίζοντας την πρόταση του.
"Ο τρόπος... που το λες εσύ είναι.. με τρελαίνει!" Ωραία και εγώ τώρα λιποθυμώ. Γιατί με βασανίζεις έτσι Θεέ μου. Του αρέσει να λέω το όνομα του. Δεν είμαι καλά.
"Melinda;!" είπε προσπαθώντας να κάνει τον θυμωμένο. "Σε παρακαλώ... σταματά να το κάνεις αυτό... και μιλά μου. Δεν γίνεται κάθε φορά να με ανησυχείς έτσι." συνέχισε λυπημένα και κατέβασα το βλέμμα μου στον δρόμο. "Ω! Έλα τώρα... σε παρακαλώ." πρόσθεσε βάζοντας τα δάχτυλα του κάτω από το πηγούνι μου σηκώνοντας απαλά το κεφάλι μου προς τα πάνω για να με βλέπει και να τον βλέπω. Ωραία και εσύ περιμένεις τώρα ότι εγώ θα σου μιλήσω. Όταν με κοιτάς έτσι. Όταν με αγγίζεις έτσι. Ακόμη και όταν μου μιλάς εγώ τα χάνω... και τώρα...
"Melinda!" είπε ανεβάζοντας έναν τόνο την φωνή του.
"Συγγνώμη." αποκρίθηκα σιγά.
"Μην μου ζητάς συγγνώμη, απλά θέλω να μου μιλάς και να σε ακούω. Θέλω να σε ακούω να λες το όνομα μου. Θλεω να ξέρω ότι είσαι καλά και ότι είσαι εδώ." είπε γελώντας στο τέλος, και αυτό το γέλιο του είναι μουσική αρμονία που με ταξιδεύει.
"Έλα πες μου τώρα τι ήθελες;" με ρώτησε. Τι ήθελα για; Για να δούμε... Α! Ναι.
"Λοιπόν;!" ρώτησε με αγωνία.
"Βασικά ήθελα να σε ρωτήσω... τι ακριβώς... έχουμε εμείς... να πούμε... ξέρεις!!"
"Melinda έχω να σου πω παρά πολλά πίστεψε με. Και ελπίζω να ακούσω τα ίδια και από εσένα." είπε και τράβηξε το χέρι του από το πηγούνι μου.
"Πάμε τώρα!" πρόσθεσε με ένα χαμόγελο και άρχισε να ξανά προχωράει.
"Στάσου-Στάσου!" του είπα σταματώντας και τραβώντας το χέρι μου, που ακόμη κρατούσε αναγκάζοντας τον να σταματήσει και να γυρίσει προς το μέρος μου.
"Τι συμβαίνει;" ρώτησε αγχωμένα.
"Θα σε πείραζε να καθόμασταν εδώ σε κάποιο παγκάκι;" είπα δείχνοντας τα παγκάκια.
"Φυσικά και όχι. Ότι θέλεις εσύ." είπε γεμάτος ανακούφιση. "Αλλά έχει κρύο, όταν κυρώσεις θέλω να μου το πεις αμέσως." πρόσθεσε σοβαρά.
"Εντάξει." Θεέ μου, γιατί πρέπει να είναι τόσο τέλειος και καλός και γλυκός... Απλά τόσο μοναδικός. Αφού περπατήσαμε ακόμη λίγο καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Άφησε το χέρι μου και πάλι νιώθω το ίδιο κενό μέσα μου όπως το πρωί στη σχολή. Μήπως πρέπει να του πω τι νιώθω; Είμαστε εδώ και μόνοι. Αλλά... όχι. Εάν του το πω δεν θα θέλει να με ξανά δει και τώρα που αρχίσαμε να μιλάμε έστω. Όχι, όχι δεν υπάρχει περίπτωση, δεν πρόκειται να του πω τίποτα. Δεν θέλω να χάσω αυτή την φιλία που αρχίζει και δημιουργείται.