Για πάντα μαζί σου.

Κεφάλαιο 4

"Τι σκέφτεσαι;!" με ρώτησε με ένα χαμόγελο βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.
"Τίποτα." απάντησα.
"Melinda." είπε αυστηρά. "Θέλω να μου λες τα πάντα. Ότι σε απασχολεί και σε ενοχλεί, ότι νιώθεις και αισθάνεσαι. Ότι σε φοβίζει ή σε κάνει χαρούμενη. Τα πάντα. Θέλω να ξέρω τα πάντα. Εντάξει;" μου είπε με τρυφερότητα ακουμπώντας το χέρι του στο μάγουλο μου. Αναρωτιέμαι εάν θα πάψει ποτέ να με κάνει να νιώθω έτσι με το άγγιγμα του, το βλέμμα του, ακόμη και με την φωνή του.
"Εντάξει." απάντησα βάζοντας το χέρι μου πάνω στο δικό του αφαιρώντας το από το μάγουλο μου.
"Ωραία. Τώρα θα μου πεις;!" συνέχισε ενώ καθόταν στο παγκάκι βάζοντας με να καθίσω στα πόδια του. Θέλει να με σκοτώσει δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Αμέσως έκανα να σηκωθώ από πάνω του αλλά δεν με άφηνε. Έκλεισε τα χέρια του γύρω μου ακουμπώντας με τις παλάμες του την κοιλιά μου. Ακούμπησε το κεφάλι του στα μαλλιά μου και πήρε μια βαθιά ανάσα, κάνοντας με να ανατριχιάσω.
"Σε παρακαλώ, θέλω να σε αγγίζω, να σε νιώθω κοντά μου." είπε με ένα παράπονο.
"Μπ.. μπορώ να καθίσω δίπλα σου." είπα τραυλίζοντας καθώς άρχισα να ανασαίνω βαριά και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.
"Δεν είναι το ίδιο!" είπε ξαναπαιρνωντας μια βαθιά ανάσα και στήριξε το κεφάλι του στον ώμο μου.
"Μα..."
"Σε παρακαλώ." με παρακάλεσε για μια ακόμη φορά σαν μικρό παιδί.
"Εντάξει." του απάντησα και αυτός με έσφιξε πιο πολύ φιλώντας με στον λαιμό.
"Θα μου πεις τώρα σε παρακαλώ τι σκεφτόσουν;" ρώτησε με την ίδια παιδική φωνή.
"Να απλώς... όλα αυτά που μου είπες.. δεν ξέρω απλά είναι πάρα πολλά για εμένα."
"Τι θα ήθελες να σου εξηγήσω;" με ρώτησε με ένα χαμόγελο.
"Τα πάντα... εάν βέβαια..." ξεκίνησα να λέω ντροπαλά γιατί δεν ήθελα να τον βάλω να μου εξηγήσει εάν δεν ήθελε, αλλά δεν με άφησε καν να ολοκληρώσω.
"Μην διανοηθείς και το πεις. Φυσικά και μπορώ." είπε έχοντας ακόμη το χαμόγελο στα χείλη του.
"Εκείνη την πρώτη φορά που σε είδα και εσύ δεν με πρόσεξες καν. Εκείνη την φορά σε ερωτεύτηκα. Δεν ξέρω πως είχε γίνει. Δεν ξέρω πως το έκανες. Αλλά ήμουν ήδη δικός σου από εκείνη την πρώτη φορά. Πάντα προσπαθούσα να σου τραβήξω την προσοχή αλλά δεν μου έριχνες ούτε μια ματιά." είπε με ένα παράπονο.
"Συγγνώμη." του είπα αφού νιώθω ένοχη για αυτό.
"Όχι μάτια μου μην μου ζητάς συγγνώμη. Δεν φταις εσύ. Εσύ δεν είχες ιδέα. Δεν ήταν ακόμη η στιγμή για να με ερωτευτείς." είπε γελώντας, ενώ με γύρισε προς τα πλάγια, -εξακολουθώντας να με έχει πάνω του- κάνοντας με να κοιτάω αμέσως στα υπέροχα, μοναδικά του μάτια. Τα αγαπώ αυτά τα μάτια. Και πάλι παρασύρομαι, μου φαίνεται πως δεν θα σταματήσω να το κάνω ποτέ αυτό μαζί του. Και αυτό το χαμόγελο. Αυτά τα χείλη. Πόσο θα ήθελα να με ξανά φιλήσουν. Και ξαφνικά τα χέρια του έκλεισαν γύρω από τον λαιμό μου και με φίλησε. Τα χείλη του είναι τόσο γλυκά και τόσο τρυφερά πάνω στα δικά μου. Δεν θα το συνηθίσω ποτέ. Πέρασα τα χέρια μου μέσα στα μαλλιά του, ενώ πέρασε τα δικά του σφιχτά γύρω από την μέση μου. Τα χείλη του κατέβηκαν αργά στον λαιμό μου αφήνοντας μικρά φιλιά. Έμεινε για μερικά λεπτά σε ένα συγκεκριμένο σημείο κάτω από τον λοβό του αυτιού μου φιλώντας με εκεί με περισσότερη δύναμη. Σίγουρα μου άφησε σημάδι. Αλλά δεν με νοιάζει γιατί είναι από αυτόν. Μέχρι που σταμάτησε και με κοίταξε απολογητικά.
"Συγγνώμη απλά, παρασύρθηκα. Πάντα ήθελα να σε φιλήσω, να σε αγγίξω και να σε νιώσω, και τώρα που μπορώ, δεν ξέρω πως να συγκρατηθώ."
"Δεν πειράζει." του απάντησα κοκκινίζοντας ακόμη πιο πολύ. Ήθελε να με φιλήσει και να με αγγίξει, που να ήξερε εγώ τι ήθελα. Σηκώθηκα απότομα από πάνω του και πήρα μια μεγάλη εισπνοή. Ο αέρας με χτύπησε κατευθείαν στο πρόσωπο. Αλλά αυτή η φωτιά που μου προκαλεί είναι ακόμη εδώ.
"Συνέβη κάτι; Έκανα κάτι που σε πείραξε;" με ρώτησε φοβισμένα, και ήρθε δίπλα μου. Είμαι ηλίθια. Δεν έπρεπε να σηκωθώ τόσο απότομα. Αλλά νιώθω τόσα που πνίγομαι, και τώρα που είμαστε μαζί.. ένα λεπτό, δηλαδή εμείς είμαστε μαζί τώρα;
"Alexander; Δηλαδή τώρα εγώ... εγώ και εσύ..."
"Εγώ και εσύ τώρα είμαστε μαζί και θα είμαστε μαζί για όσο εσύ θα με θέλεις δίπλα σου." μου απάντησε και έπιασε τα χέρια μου.
"Και αν.. και αν εγώ σε θέλω για πάντα...;!"
"Τότε θα είμαι για πάντα μαζί σου!!" μου απάντησε χαμογελώντας και με έκλεισε σε μια σφιχτή αγκαλιά. Τώρα πλέον δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα από αυτόν. Τον αγαπάω και με αγαπάει, το νιώθω. Για πάντα.