Για πάντα μαζί σου.

Κεφάλαιο 3

"Λοιπόν..." ξεκίνησε φανερά αγχωμένος τρίβοντας τα χέρια του πάνω στα πόδια του.
"Ξέρεις Melinda... εγώ..."
Ακόμη και αγχωμένος είναι τέλειος. Και όταν λέει το όνομα μου... Σταματά Melinda. Άκου τι σου λέει. Μην αφερείσε. Μην αφερείσε.
"... εγώ... σου ζήτησα να βγούμε.. γιατί... γιατί θέλω να σου πω... κάτι πολύ σημαντικό... που δεν μπορώ πλέον να κρύβω." συνέχισε κοιτώντας με στα μάτια.
"Ναι... αλλά με εμένα τι σχέση έχει;!" ρωτάω γεμάτη απορία.
"Melinda, εσύ είσαι αυτή που πρέπει να μάθεις αυτό το μυστικό, εσύ είσαι που έχεις την μεγαλύτερη σχέση με αυτό, εσύ είσαι αυτή..."
"Πραγματικά δεν καταλαβαίνω Alexander." είπα διακόπτοντας τον.
"Melinda" είπε αναστενάζοντας. "Εγώ είμαι... με εσένα... βασικά εγώ.. εσένα.." λέει προσπαθώντας να βάλει σε τάξη της σκέψεις και τις προτάσεις του. "Τι στο καλό!! Τι με έπιασε τώρα." φωνάζει και σηκώνεται από το παγκάκι. "Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που θα σου μιλούσα επιτέλους. Μέχρι και πρόβες έκανα για το τι ακριβώς και πως ακριβώς θα σου το πω. Άλλα φυσικά ο καθρέφτης δεν είναι εσύ." είπε αναστενάζοντας και γύρισε πάλι πίσω στο παγκάκι σκύβοντας μπροστά μου, βάζοντας τα χέρια του στα γόνατα μου. Μα τι στο καλό γίνετε, έχω κατά μπερδευτεί.
"Alexander μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ τι συμβαίνει γιατί ειλικρινά τώρα με έχεις αγχώσει παρά πολύ."
"Ναι, συγγνώμη εγώ φταίω... αλλά να είναι ότι χάνω τα λόγια μου μαζί σου." είπε με ένα χαμόγελο παίρνοντας με το χέρι του μια μπουκλα από τα μαλλιά μου και βάζοντας την πίσω από το αυτί μου. Τα δάχτυλα του ίσα που άγγιξαν το πρόσωπο μου αλλά και πάλι νιώθω να καίγομαι. Και τι ακριβώς εννοεί ότι χάνει τα λόγια του; αυτό το παθαίνω εγώ μαζί του.
"Εντάξει θα σου το πω μια και έξω και ελπίζω να μην γελάσεις και να μην το πάρεις στραβά."
"Δεν θα γελάσω Alexander, απλά πες μου."
"Melinda είμαι ερωτευμένος μαζί σου από το σχολείο και πλέον νιώθω ότι σ'αγαπάω τόσο που αυτή η αγάπη με σκοτώνει, όσο την έχω κρυφή. Σ'αγαπάω και σε σκέφτομαι όλη μέρα και όλη νύχτα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί σκέφτομαι εσένα και το πως θα ήταν να σε αγκαλιάζω, να σε φιλάω και να είσαι μαζί μου. Σ'αγαπάω και ζηλεύω όποιον και ότι είναι γύρω σου, δίπλα σου, κοντά σου, όποιον σου μιλά, όποιον σε αγγίζει και όποιον σε κοιτάει. Ζηλεύω τα πάντα. Με τρελαίνεις. Σ'αγαπάω τόσο που θα έκανα τα πάντα για εσένα, ότι μου ζητήσεις."
Αποκλείεται. Δεν γίνεται να με αγαπάει, είναι αδύνατον. Με κοροϊδεύει. Θέλει να σπάσει πλάκα, και αυτό κάνει. Αλλά γιατί μαζί μου; Τι του έχω κάνει: Γιατί μου το κάνει αυτό; Ξέρει!! Αυτό είναι. Ξέρει ότι μου αρέσει γι αυτό το κάνει. Θέλει να με κοροϊδέψει και να γελάσει με την παρέα του. Αλλά όχι, δεν πρόκειται να το αφήσω να συμβεί. Δεν υπάρχει περίπτωση.
"Alexander τι λες;! Ξέρεις εάν ήθελες να σπάσεις πλάκα γιατί δεν πήγες αλλού και με κάποια άλλη; Όχι με εμένα. Τι ακριβώς σου έχω κάνει και μου το κάνεις αυτό;" άρχισα να του φωνάζω ενώ σηκωνόμουν από το παγκάκι και δάκρυα άρχισαν να ανεβαίνουν στα μάτια μου.
"Όχι, όχι, σε παρακαλώ Melinda άκουσε με... δεν σε κοροϊδεύω, ποτέ δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Και σε παρακαλώ μην κλαις, δεν αντέχω να σε βλέπω να κλαις εξαιτίας μου. Πίστεψε με! Σου λέω την αλήθεια. Σε αγαπάω όσο τίποτα και κανέναν άλλο στον κόσμο." είπε καθώς με γύρισε μπροστά του κρατώντας με από τα μπράτσα ώστε να τον κοιτάω και να με κοιτάει. "Σε αγαπάω." πρόσθεσε σιγά-σιγά, προφέροντας κάθε λέξη με σιγουριά και ειλικρίνεια. Πως είναι δυνατόν να με αγαπάει; Δεν γίνεται.
"Melinda σου λέω την αλήθεια." συνέχισε κοιτώντας με βαθιά στα μάτια. Και αυτά τα μάτια του... Φαίνονται ειλικρινή και αληθινά. Αλλά...
"Σε παρακαλάω.." ξεκίνησε παιρνώντας τα χέρια του απαλά από τα μπράτσα μου φέρνοντας τα γύρω από τον λαιμό μου. "Σε παρακαλώ..." συνέχισε ψιθυριστά καθώς με πλησίαζε όλο και πιο πολύ. "Πίστεψε με..." ακουμπάει το μέτωπο του στο δικό μου τρίβοντας το απαλά και σιγά ενώ έχει κλείσει τα μάτια του αναπνέοντας βαριά συνεχίζοντας να μου ζητάει να τον πιστέψω. Άλλα.. μπορώ; Βασικά, πρέπει...; Γιατί μου το κάνει αυτό;
"Melinda" είπε και άνοιξε τα μάτια του. "Πίστεψε με. Σ'αγαπάω." αποκρίθηκε και πίεσε τα χείλη του στα δικά μου. Το απαλό τρυφερό άγγιγμα των χειλιών του είναι το μόνο που μας ενώνει αυτή την στιγμή. Νιώθω να διαπερνά ολόκληρο το σώμα μου μια φωτιά που όμοιά της δεν έχω ξανά νιώσει. Τα χέρια του κατεβαίνουν από τον λαιμό μου και τυλίγονται σφιχτά γύρω από την μέση μου, τραβώντας με πάνω του κάνοντας με νιώθω τα σώματα μας να ενώνονται, τα πόδια μας να μπερδεύονται και το στήθος μας να ανεβοκατεβαίνει στον ίδιο ρυθμό. Συνέχισε να με φιλάει πιο αργά και τρυφερά κατά μήκος του σαγονιου μου και στο λαιμό μου αναγκάζοντας με να γύρω το κεφάλι μου πίσω δίνοντας του πιο εύκολη πρόσβαση. Το ένα του χέρι άφησε την μέση μου παιρνώντας το απαλά μέσα από τα μαλλιά μου ενώ με το άλλο εξακολουθούσε να με κρατάει ακόμη σφιχτά επάνω του. Ξαναγύρισε στα χείλη μου και με φιλούσε με τόση ένταση διογκώνοντας απαλά το κάτω χείλος μου και έπειτα χαϊδεύοντας το με την γλώσσα του. Ανατριχιάζω, και στην καρδιά μου αναβλύζει το πιο γλυκό, μαγικό συναίσθημα που έχω νιώσει ποτέ. Αυτή την στιγμή θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για αυτόν, ακόμη και να πεθάνω. Τραβήχτηκε και με κοίταξε επίμονα σαν να περιμένει να πω κάτι. Άλλα τι να του πω; Δεν ξέρω... πραγματικά δεν ξέρω τι μου γίνεται. Είμαι ερωτευμένη μαζί του, και τον αγαπάω και μάλλον.. και αυτός.. αλλά..
"Melinda μιλά μου." είπε με ένα τόνο απογοήτευσης. "Έλα δεν γίνετε να μην με πιστεύεις μετά από αυτό. Και δεν γίνεται να μην νιώθεις όπως εγώ. Το ένιωσα. Με αγαπάς όπως σε αγαπάω και εγώ. Γιατί το αρνείσαι; Δεν μπορώ χωρίς εσένα. Και μετά από αυτό το φιλί δεν θα μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μας το κάνεις αυτό." είπε καθώς σκούπιζε με τα δάχτυλα του τα δάκρυα από τα μάγουλα μου. "Σε χρειάζομαι." πρόσθεσε και με ξανά φίλησε πολύ απαλά αυτή τη φορά. Ίσα που ακούμπησε τα χείλη του πάνω στα δικά μου.
"Απλώς... δεν... δεν ξέρω." είπα πολύ σιγά κατεβάζοντας το κεφάλι μου.
"Σε παρακαλώ καρδιά μου... Δηλαδή τόσο κακός είμαι στα μάτια σου που δεν με εμπιστεύεσαι και δεν με πιστεύεις;" ρώτησε σηκώνοντας, με το δάχτυλο του το πηγούνι μου προς τα πάνω ώστε να κοιταζόμαστε.
"Όχι τόσο εσύ όσο η... η παρέα σου." είπα διστακτικά.
"Κατάλαβα." είπε και τα χέρια του έπεσαν από πάνω. Φάνηκε για λίγο σκεφτικός μέχρι που είπε "Ωραία. Τότε δεν τους ξέρω. Έχω τελειώσει μαζί τους. Προτιμώ εσένα από αυτούς. Θέλω να είμαι μαζί σου και εάν το τίμημα είναι η παρέα μου ευχαρίστως να τους θυσιάσω." Τα χέρια του έπιασαν και πάλι τα δικά μου.
"Alexander τι λες; Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό... δεν πρέπει."
"Μπορώ. Πρέπει. Και θα το κάνω. Εάν είναι ο μόνος τρόπος για να είμαστε μαζί. Σου το είπα και πριν και θα στο ξανά πω. Σ'αγαπάω Melinda. Σ'αγαπάω. Θα κάνω τα πάντα για εσένα."
"Όχι δεν θα το κάνεις. Δεν πρέπει. Δεν είναι σωστό. Ακόμη και αν με αγ..." ξεκίνησα να λέω αλλά στο τέλος διστάσα.
"Σ'αγαπάω. Πες το. Γιατί.. γιατί δεν με πιστεύεις;!" είπε φανερά λυπημενα.
"Εντάξει. Ακόμη και αν μ'αγαπάς όπως λες."
"Δεν το λέω απλά, το νιώθω, το πιστεύω και είναι η αλήθεια." είπε και είναι σαν να υπερασπίζεται κάτι.
"Έστω. Δεν μπορείς να παρατήσεις τους φίλους σου για εμένα."
"Μα εξαιτίας τους δεν με εμπιστεύεσαι." είπε σαν μικρό παιδί. "Θέλω να το αλλάξω αυτό. Θέλω να με εμπιστεύεσαι και να είμαστε μαζί. Θα κάνω αυτό που θεωρώ σωστό και εάν πρέπει να αφήσω τους φίλους μου για εσένα, θα το κάνω."
"Όχι." του φώναξα.
"Θα το κάνω." συνέχισε χώρις να με ακούει. "Εντάξει. Εντάξει σε πιστεύω. Αλλά σε παρακαλώ μην χαλάσεις τις φιλίες σου για εμένα." του είπα αναστενάζοντας.
"Αλήθεια;!" φώναξε σαν μικρό παιδί που μόλις πήρε το δώρο του και με αγκάλιασε σφιχτά. Αυτή η αγκαλιά του είναι τόσο.. υπέροχη. Νιώθω ολοκληρωμένη μέσα σε αυτή. Αχ, Alexander και εγώ σε αγαπάω, ίσως και πιο πολύ από όσο πρεπει, αλλά δεν ξέρω εάν θα βγει σε καλό όλο αυτό.