ညကႏုပ်ိဳေသးေသာ္လည္း
အေမွာင္ကေတာ့ ရင့္ေရာ္ေနေလၿပီ။
Seoul ၿမိဳ႕၏ႏံုခ်ာလွေသာ ရပ္ကြက္တစ္ခုထဲ၌ ေအာ္သံဟစ္သံမ်ားႏွင့္ ဆူညံေနသည္။
ထိုဆူညံသံ၏ မူလရင္းျမစ္ကား လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ေနျခင္းမွျဖစ္၏။
သာမန္လင္မယားၾကားရန္ပြဲက
အထူးတလည္ေျပာစရာမလိုဘဲ
အခ်ိန္တန္လ်ွင္ၿပီးသြားမွာပဲဟု
ထင္စရာ႐ွိေပမယ့္ အခုရန္ပြဲကေတာ့
သာမန္ထက္ပိုေန၏။
ေယာက်္ားျဖစ္သူက မူးေနဟန္႐ွိၿပီး
မိန္းမျဖစ္သူကို စြပ္စြဲေျပာဆို၍ ႐ိုက္ႏွက္
ေနသည္။ မယားျဖစ္သူကလည္း ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ေတြ႔ကရာႏွင့္
ေကာက္ပစ္ေန၏။
ေယာက်္ားျဖစ္သူကဓားတဝင့္ဝင့္ႏွင့္
မိန္းမျဖစ္သူကလည္း အိမ္ေအာက္က
ေက်ာက္ခဲႀကီးေကာက္၍ အိမ္ေပၚျပန္
တက္ကာ လင္ျဖစ္သူကိုျပန္ရင္ဆိုင္သည္။
"နင္က ငါ့ကိုျပန္လုပ္ခ်င္တယ္ေပါ့၊
ေသခ်င္လို႔ ျပန္အာခံေနတယ္လား၊
စိတ္ခ် နင့္ကိုသခ်ႋဳင္းအေရာက္ပို႔ေပးမယ္"
အိမ္ေ႐ွ႕မွာေတာ့ ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္
ေရာက္လာၾကသည့္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္
အိမ္မွ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေန၏။
တားဆီးဖ်န္ေျဖဖို႔လည္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ တိုက္တြန္းေနၾကသည္။
"တားတာကရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္
ဟိုေကာင္က မူးေနတာ မေတာ္လို႔
တကယ္ခုတ္ပစ္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
ဆိုၿပီး ေယာက်္ားျဖစ္သူလက္ထဲက
ဓားကိုၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွဝင္မဆြဲရဲ
သလိုလည္းျဖစ္ေနသည္။
"အခ်ိန္တန္ရင္ၿပီးသြားမွာေပါ့၊ ၾကားႏွစ္ၾကားမဝင္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔၊
ေတာ္ၾကာ......ပဲေလွာ္ၾကားဆားညပ္
ေနမယ္"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝင္မ႐ႈပ္ေတာ့ဘဲ
စပ္စုဖို႔သာရပ္ၾကည့္ေနၾကေတာ့သည္။
ထိုစဥ္မိန္းမျဖစ္သူက လ်ွပ္တျပက္
လက္ထဲကခဲျဖင့္ လင္ျဖစ္သူကို
ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။
"ေအာင္မေလး!....ေသပါၿပီဗ်...."
လက္ထဲက ဓားလြတ္က်၍ ေယာက်္ားမွာ
အေနာက္ကိုလဲက်သြား၏။
