When in coma

Hoofdstuk 9 - Je zit onder de plak!

De volgende paar dagen komt Sam maar kort bij mij langs, daarbij is hij steeds in een verschrikkelijk humeur. "Ik heb weer ruzie met Jenna." Moppert Sam terwijl hij zich achterover in een stoel laat vallen. "Ze lijkt niet te snappen dat ik naar jou toe wilt komen. Maar het is niet dat ik naar het playboy-huis ga of zo iets, ik bezoek een vriendin die al een half jaar in coma lig. Ik kan me daar zo kwaad om maken!" Hij zucht gefrustreerd. Ik haal mijn schouders op. "Ze is jaloers." Zeg ik simpel. "Misschien zelfs wel paranoia." Speculeer ik. Sam kijkt me geïrriteerd aan. "Ja ja, ik weet dat jij haar niet leuk vindt." Bromt hij. Ik haal mijn schouders op. "Ik zeg wel helemaal niets over haar." Sam knikt. "Bedankt." Dan kijkt hij op zijn horloge. "Ugh, ik moet gaan." Kreunt hij. Mijn wenkbrauwen vliegen omhoog. "Nu al?" Sam knikt. "Ik heb niet zin in nog meer ruzie met Jenna." Hij staat op vanuit zijn stoel en ik kijk hem chagrijnig aan. "Je zit onder de plak." Snauw ik hem toe. Hij maakt nog een beweging met zijn hand en loopt dan de deur uit. "Tot morgen!" Roep ik nog, maar hij reageert niet meer.

Ik draai me naar de tv toe en concentreer me op het programma. Wat een stom gedoe is dit! Wat als Sam niet meer komt? Wat als hij niet meer mag komen van die trut? Ik schud mijn hoofd. Sam komt morgen gewoon weer en overmorgen ook en over- overmorgen en de dag erna. Ik voel me toch rusteloos en besluit een ommetje te maken in het ziekenhuis. Net voordat ik de kamer uit wil lopen, komen 2 artsen de kamer binnen. Nieuwsgierig blijf ik staan en luister naar hun gesprek. Het gaat voornamelijk over mijn gezondheid en ik snap er vrij weinig van. "Je moet voorzichtig zijn met mensen in coma, sommige kunnen horen wat er in hun omgeving vertelt wordt. Daarom moet je nooit privé informatie bespreken waar de patiënt bij is, ook niet als de patiënt in coma ligt." Hoor ik de ene arts zeggen. Beide artsen lopen weer de kamer uit en ik achtervolg ze. "Het ziet er niet goed uit voor dat meisje." Mompelt de ene arts. "Maar weinig patiënten worden na 6 maanden in coma nog wakker." De andere arts knikt. "Misschien moeten we overwegen om dit nieuws met haar moeder te bespreken. Misschien is het beter om haar van de beademing af te halen." Antwoordt de ander.

Ik heb het gevoel dat iemand mij in het gezicht heeft geslagen. "Nee." Zeg ik stomverbaasd. "Nee!" Roep ik hard, wanneer de realiteit me overvalt. "Nee! Jullie gaan mij niet van de beademing afhalen! Mama zou dat nooit toelaten! Nee! Nooit! Ik wil niet dood! Ik ben er nog gewoon, ik ben hier!" Gil ik hysterisch. "Ik wil niet dood! Ik ben gewoon hier! Snap dat dan. Ik ben hier!" De tranen stromen over mijn wangen. "Ik kan gewoon wakker worden, als ik dat wil. Ik zal het laten zien!" Ik ren terug naar mijn kamer en duik op coma-Kat af. Ik wil haar bij haar schouders vastpakken, maar ik grijp lucht. Ik wil haar in haar gezicht slaan, maar mijn hand gaat door haar heen. "Wordt wakker!" Krijs ik hard. "Ik wil niet dood, wordt wakker!" Ik klim op het bed en tranen rollen over mijn wangen. "Asjeblieft, wordt wakker." Snik ik. "Ik wil weer mensen kunnen vasthouden, ik wil weer met mensen kunnen praten, ik wil verder leven. Alsjeblieft, wordt wakker." Ik ga huilend naast coma-Kat liggen. "We worden gewoon wakker, we gaan niet dood." Fluister ik tegen haar. "We blijven leven." Mompel ik uitgeput en zo blijf ik liggen. Het wordt langzaam donker buiten en de sterren verschijnen. "We blijven leven." Mompel ik voor de zoveelste keer. "We blijven leven."

💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟

Lieve lezers❤️,

Een kort hoofdstukje, ik weet het. Maar ik wil toch graag iets plaatsen omdat mijn vorige update zo lang geleden was. Hopelijk vinden jullie het leuk!💕

Xxx Riez-_-💋