When in coma

Hoofdstuk 10 - Ik hou van je!

Ik kijk op van het geluid van voetstappen. Mijn moeder komt de kamer binnen. "Hey lieverd, ik ben al een tijdje niet meer gekomen, daar voel ik me erg schuldig over. Maar Erik wou niet dat ik het huis verliet. Je had gelijk Katje, hij is een klootzak. Ik heb onze relatie beëindigd en hem het huis uit geschopt. Dus wanneer je wakker wordt kan je weer gezellig bij mij wonen. Ik beloof je liefje, ik zal een goede moeder voor je zijn. Ik zal de moeder zijn die jij verdient." Een traan glijd over mijn moeders wang en ik heb een brok in mijn keel. "Ik heb je verwaarloost, ik was zo bezig met Erik dat ik jou vergat. Maar nu niet meer. Je hoeft me niet meteen te vergeven, dat vraag ik niet van je. Ik wil alleen de kans om alles goed te maken, dat verdien je." Mijn moeder pakt de hand van coma-Kat. "Ik hou van je." Fluistert ze. Ik knik. "Ik hou ook van jou." Antwoord ik haar, terwijl ze mij toch niet kan horen. Mijn moeder neemt plaats op een stoel en grinnikt. "Zelfs al jij in coma ligt weet jij de tv te vinden." Ze pakt de afstandbediening en zapt even. "Dit is een leuke aflevering." Fluistert ze naar coma-Kat.

Ondertussen zijn we samen al de hele ochtend tv aan het kijken als ik opkijk van wat geluid. Ik zie een dokter de kamer binnen komen. Mijn moeder staat verschrikt op. De dokter sluit de deur en gebaart dat mijn moeder plaats moet nemen. "Mevrouw Clifford, ik moet met u praten over uw dochter. Dit is een lastig gesprek, dit kunnen we dus beter privé bespreken. Wilt u mij volgen naar mijn kantoor?" Mijn moeder schud haar hoofd en drukt de tv uit. "Ik blijf liever bij mijn dochter, u kunt het ook hier bespreken." De dokter kijkt mijn moeder twijfelend aan. "Sommige comapatiënten gaven aan dat ze konden horen wat er werd gezegd in de kamer. Het is een lastig gesprek over de toekomst van Katharina." Zegt hij uiteindelijk. Mijn moeder schud haar hoofd. "Nee hoor, ik wijk niet van mijn dochters zijde." De dokter blijft moeilijk kijken en uiteindelijk zucht mijn moeder. "Oké, ik ga al mee."

Ik volg mijn moeder en de dokter terwijl ze door de gangen lopen. De dokter trekt een deur open en laat mijn moeder elegant binnen. Ik glip ook naar binnen. De dokter neemt plaats en ook mijn moeder gaat zitten. "Mevrouw Clifford, ik zal even de situatie van uw dochter schetsen. Katharina kwam binnen met een kleine overlevingskans. Ze is een vechter en 3 maanden lang is ze stabiel geweest. Daarna kreeg ze een aanval en is haar situatie verslechtert. Nu is dat 3 maanden stabiel geweest." De dokter tikt nerveus met zijn vinger op het bureau. "Daarmee bedoel ik dat de situatie van Katharina niet is verbetert. Nu ligt ze 6 maanden in coma en ze is er slechter aan toe als toen ze binnen kwam." De dokter kijkt mijn moeder verwachtingsvol aan. Zij kijkt echter doods terug. "Misschien moeten we overwegen om Katharina van de beademing te halen." Zegt de dokter voorzichtig. "Pardon?" Klinkt het schel uit mijn moeders mond. "Bedoelt u daarmee dat we haar dood laten gaan?" De dokter slikt en knikt dan kleintjes. "We weten niet hoeveel pijn Katharina heeft en er is een kleine kans op verbetering. Wij zijn bang dat we haar nu onnodig laten pijnlijden." Mijn moeder schud hevig haar hoofd. "Nee, we laten mijn kleine meisje niet doodgaan!" Boos staat mijn moeder op. De dokter gaat ook snel staan. "Het is een verschrikkelijke keuze, dat realiseer ik mij. Maar het is een feit dat Katharina een kleine kans van overleven heeft." Mijn moeder slaat op het bureau. "Kat! Ze wordt boos als iemand haar met haar hele naam aanspreekt!" Roept mijn moeder boos. De dokter knikt. "Het is een kleine kans dat Kat het overleeft en we moeten kijken wat het beste voor haar is. Ik wil u nergens toe dwingen. U moet 100% achter de keuze staan, mocht u beslissen om haar van de ademhaling af te halen." De dokter gaat weer zitten. "Ik wil alleen eerlijk zijn. Natuurlijk bestaat er een kans dat Kat morgen wakker wordt en er niets aan de hand lijkt, maar de kans dat zoiets gebeurt is klein. Ze reageert momenteel nergens op, ook niet op pijnprikkels en dat is zorgwekkend. Daarbij ligt ze nu al een halfjaar in coma." De dokter stopt even voor adempauze. "U hoeft niet nu te beslissen, ook niet morgen en ook niet volgende week. Ik wil alleen deze mogelijkheid aandragen." Mijn moeder knikt. "Dank u voor dit gesprek." Zegt ze stug. "Mocht u vragen hebben, kunt u het altijd aan ons vragen en daarbij kunnen wij u doorverwijzen naar een psycholoog. Die kan helpen met deze onmenselijke situatie waarin u uw nu bevindt."

Mijn moeder knikt weer en verlaat het kantoortje. Ik volg haar. Ik ben helemaal verwart door dit gesprek en ik weet dat mijn moeder dat ook is. Ik denk na over mijn situatie. Natuurlijk wil ik niet dood, maar ik weet dat er een kleine kans is dat ik wakker word. Wil ik nog jaren lang in coma liggen? Alleen maar met Sam kunnen praten en niemand kunnen aanraken? Dat wil ik niet. Ik wil wakker worden, niet voor altijd hier in de tussenwereld rondlopen. Maar wat als ik niet wakker kan worden?

🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉

Hallo lieve lezers💕,

Jaja weer een nieuwe deel. Voor iedereen die benieuwt is naar mijn blessure, het gaat iets beter. Ik kan pijnloos liggen, maar ik kan nog steeds niet naar school toe vanwege de pijn. Dus wat dat betreft gaat het nog steeds klote😅. Daarom doe ik ook met het schrijven rustig aan. Ik moet elke keer naar de dokter, naar het ziekenhuis, naar de sportarts, naar de chiropracticus, en ga zo maar door. En als ik niets hoef, dan lig ik lekker op de bank.

Bedankt voor alle beterschapwensen en ik laat jullie weten hoe het nu verder gaat.

X Riez-_-💋