Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Αυτό θα ήταν το τελευταίο Σαββατοκύριακο που θα πήγαινα στο χωριό επειδή σε δέκα μέρες ξεκινούσαν οι εξετάσεις του σχολείου. Ήταν αρχές Μαΐου και οι ηλιόλουστες μέρες είχαν μπει για τα καλά. Η φετινή χρονιά ήταν κάπως κουραστική, έπρεπε να συνδυάσω το απαιτητικό πρόγραμμα του σχολείου μαζί με τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Τελείωνα το σχολείο, έτρωγα μεσημεριανό, ύστερα φροντιστήριο ξένων γλωσσών και γυρνώντας αργα το απόγευμα διάβαζα για τα μαθήματα της επόμενης μέρας. Αυτο έκανα σε καθημερινή βάση. Περίμενα πώς κι πώς το ξένοιαστο καλοκαίρι.
«Είμαι ερωτευμένη»δήλωσε η κολλητή μου η Κατερίνα.
«Με ποιον;», φώναξα έκπληκτη με αυτή τη εξομολόγηση της καθώς βρισκόμασταν στη αυλή του σπιτιού της απολαμβάνοντας ένα δροσιστικό παγωτό.
«Με τον Γιάννη.»είπε εκείνη και αναστέναξε.
«Με τον Γιάννη!»φώναξα λίγο πιο δυνατά από ότι θα έπρεπε.
«Μην φωνάζεις και μας ακούσει ο Ορέστης»είπε ανήσυχα και κοίταξε πίσω της μην έρχεται κανένας.
«Πότε ήρθε ο Ορέστης;»
«Χθες το βράδυ».
«Και που είναι τώρα;»ρώτησα με ανυπομονησία καθώς είχα να τον δω παρά πολύ καιρό επειδή εκείνος εκτελούσε τη θητεία του στο στρατό.
«Πρέπει να κοιμάται»απάντησε εκείνη αδιάφορα και εγώ απογοητεύτηκα διότι το χειμώνα τα λιγοστά σαββατοκύριακα που ερχόμουν εκείνος ήταν μέσα στο στρατό.
«Πότε θα ξυπνήσει;»
«Πού να ξέρω εγώ πότε θα ξυπνήσει; Εστίασε σε παρακαλώ στο πρόβλημα που έχω».φωναξε αγανακτισμένη.
«Δεν μπορώ να καταλάβω που είναι ακριβώς το πρόβλημα;».της ανταπάντησα ήρεμη.
