MY GIRLFRIEND IS A MANNEQUIN? (5)

(Chapter 5)

CHAPTER FIVE

DUMMY’S POV

Ang saya saya ko! Kahit mukhang hinayupak na tao si Dean, hindi ko inexpect na magiging masaya ako ngayong araw na to dahil sa mga ginawa niya ngayon. Dapat pala lagi nalang siyang may 10K! Sayang. MUKHA SIYANG PERA. Tss. Anyways, sana magtuloy-tuloy na yung ganda ng araw ko! ^_________^

Papalabas na kami ng mall nang may tumawag sa phone ni Dean, hawak niya na rin yung car keys niya at tuloy tuloy na pumunta sa parking space kung saan ang sasakyan niya. DEAN! YAH! DUMMY’S HERE! Iniwan ba naman ako! AISH! I was about to follow him nang may humarang na medyo familiar na guy sa akin.

“Krystal! Nagkita nanaman tayo.” He grunted. Sino siya? My chest felt pain again. “Talagang pinagtatagpo tayo kahit nagkahiwalay na tayo.”

ANONG PINAGSASABI NIYA? WHAT’S WRONG WITH HIM!

He suddenly held my left arm, “KAILAN PA?! BAKIT PARANG HINDI MO AKO KILALA KAPAG NAGKIKITA TAYO? DON’T YOU KNOW OUR PAST?! TELL ME!”

Biglang sumakit yung ulo ko. ANO BA TO. I HATE SITUATION LIKE THIS.

Flashback:

When Dean sat on the bench, I sat too. Maybe he’s tired. SIGE MAGPAHINGA KA MUNA! Tss! Napagmasdan ko mukha niya, may dalawang piercings siya sa right ear niya, tapos may tattoo siya behind his ear, may nakasulat kaso medyo natatakpan sa hair niya, speaking of his hair, medyo mahaba, pero neat tignan, medyo blonde, tapos may black, basta I think it’s called highlights! All in all, his face is still near to perfection, his greatly shaped lips, beautiful nose and nice eyelids. He’s definitely called the ‘PRINCE of my dreams’ by many girls. Indeed. ENOUGH OF THAT.

SAYANG TALAGA, MUKHA PARIN SIYANG PERA E!

*sighs*

I roamed my sight around the mall. Andaming tao. Hindi ko napansin ah. Hehe. What if mag-stroll muna ako mag-isa? YAH! DEAN! STAY THERE! Tinignan ko ulit siya! KAINIS! HE SAID 5 MINUTES PERO MAHIGIT ISANG ORAS NA SIYANG TULOG! ANO SIYA PUYAT?!!

Habang naglalakad ako, napansin ko na naaalis yung pagkatali ng sandals ko kaya umupo muna ako sa isang table sa court. Ano ba to, bakit naalis ka pa. *pouts* Kailangan ko pang yumuko. Nagulat ako nang may umupo sa harap ko at itinali yung laces ng sandals ko.

“Done,” he confidently smiled. OMGSH! Ang gwapo niya. “Hanggang ngayon, hindi ka pa rin marunong magtali ng laces ng sandals mo Krystal.”

KRYSTAL? That’s not my name! I’m DUMMY!

“Sorry, but I’m not Krystal,” I smiled at tumayo.

“Really?” At tumayo siya. “Hey, I’m really sorry… sorry because that time I didn’t protect you.”

ANO? WALA AKONG ALAM SA MGA PINAGSASABI NIYA. NAGSISISI NA AKO TULOY NA UMALIS AYAN MAY NAKATAGPO PA SA AKING BALIW NA NAGSASABI SABI.

“Ah –“ nanginginig boses ko. Hindi ko alam isasagot ko sa kanya.

“Wag ka nang magsalita, hindi ko na hahayaang mangyari na masaktan ka ulit,” tapos niyakap niya ako ng mahigpit. Nanigas mga tuhod ko. Yung dibdib ko nanaman sumakit. BAKIT? ANO BANG MERON SA AMING DALAWA?

I’M NOT KRYSTAL, RIGHT?

I don’t need to be affected.

I pushed him with a strong force at napaurong nga siya, “Hindi ako si Krystal, ano ba?”

He faked a laugh, “SINO KA?! TELL ME! I KNOW YOUR BIRTHMARK!” Sumisigaw na siya. Napatingin ako sa mga tao at nakatingin sila sa amin. Tumingin ako sa sinasabi niyang birthmark, nakita ko sa may malapit sa wrist ko, may parang twin mark na parang mga nunal. HINDI. HINDI PWEDE TO. HE’S LYING. I’M A MANNEQUIN SO I’M NOT THE PERSON HE’S TALKING ABOUT! I’M OUT OF HERE!