Happiness

1

Harry POV - het leven is je eigen boek.

Zondag

"We krijgen nieuwe buren." Dave wijst naar de mannen die zware verhuisdozen aan het tillen zijn.

Ik zucht. Aan de ene kant vind ik het hartstikke leuk dat er nieuwe gezichten in onze buurt komen wonen, maar aan de andere kant kunnen het ook de irritantste, arrogantste typetjes zijn.

Het huis staat tegenover die van mij en het staat nu ondertussen een maand leeg.

"Haz, kijk niet zo raar. Straks zijn het hele leuke mensen." Madison kijkt me met een grijns aan.

De vorige inwoners waren echte zakken. De muziek stond altijd super hard dat bijna de hele dorp het hoorde, ze waren altijd super boos op de kinderen die buiten speelden en ze hadden hele enge honden. Die bijten.

Het was echt zo'n gezin waar je als kind bang was om bij hun belletje te lellen.

"Laten we anders een taart voor de nieuwe buren kopen." Dave kijkt ons vrolijk aan. Trots over zijn voorstel.

"En wie gaat de taart betalen? Zij zelf? Want no way dat ik geld ga uitgeven aan mensen die ik niet ken," zegt Madison.

De vrolijke Dave is in een klap verandert in een teleurgestelde puppy, waardoor ik moet lachen.

"Het is een leuk idee, maar Maddie heeft gelijk." Dave kijkt me met een dankbare knik aan, omdat ik zijn voorstel wél waardeer.

Madison en Dave zijn al sinds klein mijn beste vrienden. We wonen alle drie al ons hele leven lang in dit kleine, maar gezellige dorp.

Wij drieën zijn heel verschillend, maar dat maakt onze vriendschap zo sterk.

Madison heeft lang bruin haar en bruine ogen. Ze lijkt een heel onzeker meisje aan de buitenkant, maar als je haar eenmaal leert kennen, weet je dat ze soms met gestoorde plannen komt. En dat is zo leuk aan haar.

Dave daarentegen is heel open en is in staat om iedereen te helpen. Hij is ook elke dag vrolijk. Met zijn blonde haren, blauwe ogen en een geweldige lach van oor tot oor verslint hij alle meisjes van de school, maar op magische wijzen is hij nog steeds single.

Als ik hem was, had ik met de knapste meisje van de school een relatie genomen. Allissa. Ze heeft alles wat een jongen droomt van een meisje. Dave en Allissa zouden het perfecte stel zijn.

En ik? Ik ben een normale jongen die van muziek houd. Mijn bruin, krullende haren zitten altijd warrig door elkaar heen.

Iedereen heeft zijn eigen manier van doen en dat is zo mooi aan de samenleving van de mens.

Het leven is net een boek, die nog niet af is. Wanneer je op de wereld komt, begint je boek en je bent gebleven op de tijd van nu. De bladzijdes daarna, zijn nog leeg, want die vullen zich later pas. Totdat het boek te vol zit en niet meer verhalen tot zich mee kan brengen. Dan houd het op met je leven.

Dus zorg ervoor dat je elke dag wel weer wat leuks meemaakt, want elke bladzijde telt, want voor je het weet is het alweer te laat.

—————
Een paar uur later loop ik terug naar huis. We zijn samen met z'n drietjes bij Madison een film wezen kijken. Elke zondag is onze film-dag. En dat houden we nu ondertussen 3 jaar lang vol.

Ik wil bij het huis van de nieuwe buren oversteken om naar mijn huis te gaan, maar dan houd iets me tegen door wat gepiep.

Het is al een beetje donker, dus ik zie niet wat het is en waar het precies vandaan komt. Ik pak mijn telefoon en zet mijn zaklamp aan.

Ik tref een kleine egel aan.

Oh god. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben niet zo een fan van dieren en een egel lijkt me niet een leuk beest om op te tillen.

Ik kijk om me heen om hulp te vragen aan iemand, maar ik zie niemand. Het is ook etenstijd, dus dat zou de reden zijn dat niemand buiten is.

Ik pak mijn telefoon en zoek het nummer van de dierenbescherming op. Ik hou niet zo van beesten, maar ik zou nooit een klein beestje zoals dit alleen laten.

Ik draai me om en kijk recht in de ogen van de nieuwe buurjongen. Hij staat in de keuken met zijn armen over elkaar. Hij kijkt me heel raar aan.

Dat snap ik ook wel, want ik sta voor zijn huis te wachten met een egel naast mijn voeten.

Ik zwaai naar hem, om de ongemakkelijk staar wedstrijd te eindigen. Hij zwaait terug en kijkt me glimlachend aan.

Ik kan helaas mijn hand uitgebeelde uitleg niet vertellen waarom ik hier sta, want hij loopt al weg.

Ik draai me weer om en kijk naar het egeltje dat nog steeds naast mijn voeten ligt.

Ik ga op de stoep zitten en staar naar de egel. "Dag meneertje."

Ik lijk wel gek. Ik zit hier in het donker op een stoep te praten tegen een egel die niks anders doet dan piepen en liggen.

Na wat me een eeuwigheid leek te duurden komt de dierenbescherming aangereden.

Hij stelt me allemaal vragen waar ik geen antwoord op heb en allemaal informatie over de egel wat me niet interesseert.

Het enige wat ik doe is een beetje knikken en naar mijn huis staren.

Mijn bed zou zo lekker liggen nu.

Nadat hij mij had bedankt mocht ik eindelijk weg. Ik loop de straat over en stap mijn huis in, begroet mijn ouders en zeg dat ik naar bed ga.

Morgen moet ik om 9 uur op school zijn en als ik niet minstens 8 uur heb geslapen, ben ik niet te genieten. Dus ik kruip, na een lange dag mijn warme bed in.

Nieuw verhaal! :)

Wat vinden jullie ervan?