Happiness

6

Louis POV - De spiegel

Donderdag

Ik schrik wakker van glaswerk dat beneden op de grond valt. Deed papa dat?

Ik sta op en loop in mijn pyjama en blote voeten naar beneden om te kijken wat ik aantref.

"Pap?" Mijn vader reageert niet. Hik staat met zijn rug naar me toe en kijkt wat hij heeft aangericht.

Ik loop langzaam naar hem toe en raak hem voorzichtig bij zijn schouders aan.

Hij schrikt eerst van de aanraking, maar daarna ontspant hij.

"Het spijt me zo," zegt mijn vader. Ik schrik van wat hij zegt. We hebben elkaar al dagen niet gesproken.

"Het is oké, het was maar een vaas," probeer ik hem gerust te stellen.

Hij schud zijn hoofd. "Ik bedoel dat ik je zo alleen laat," zegt hij en kijkt zwijgend naar de grond.

"Door die stomme ziekte is ze er niet meer en dat blijft me maar in mijn hoofd afspelen."

Nu begint hij te huilen. Hij had het over mama en dat doet ons altijd heel veel.

Hij draait zich om en trekt me in een knuffel. Even weet ik niks te zeggen.

Het voelt fijn om min vader weer eens te kunnen knuffelen. Dat hebben we al heel lang niet meer gedaan.

"Pap, ga maar even rusten. Dat heb je nodig. Dan ruim ik het hier even op."

Hij knikt, geeft me een zoen op mijn voorhoofd en loopt naar boven.

Ik zucht opgelucht. Ondanks dat die vaas kapot is, is papa nu weer een beetje aanspreekbaar.

Nadat ik het heb opgeruimd, kleed ik mezelf snel om, om naar school te gaan.

Vandaag begint mijn echte schooldag, maar dan in een andere klas.

Wat ik heel jammer vind, want Harry, Dave en Madison zitten allemaal in de andere klas.

Als ik me heb klaargemaakt voor school, loop ik naar buiten om mijn fiets te stappen.

Ik kijk nog of Harry er nog is, maar ik zie zijn fiets niet meer staan.

Ik fiets snel naar school. Ik moet niet te laat komen op de eerste echte schooldag.

Als ik aankom op school, loop ik de kantine in. Ik zie Harry en zijn groepje aan een tafel zitten.

Ik loop hun kant op. Harry zit met zijn rug naar me toe. Ik tik zachtjes op mijn schouder.

Hij draait zich om en kijkt me glimlachend aan. "Hey Louis, zin in school?"

Ik haal mijn schouders op. "Ik zit niet meer bij jou in de klas." Hij kijkt me niet begrijpend aan.

Ik zucht en ga op een stoel naast Harry zitten. "De klas van jou is te groot, dus moet ik naar een andere klas."

Hij knikt. "Jammer, maar ik zie je na school. We hebben werk te doen," zegt hij met een grijns. Ik knik lachend.

Harry staat op en zegt me gedag en verdwijnt de gang in.

Ik zucht. Dit schooljaar kan ik ook overleven zonder Harry in mijn klas.

Ik loop de juiste lokaal in en ik zie Laurens en Ellis, waarmee ik gister samen naar huis fietsten, al aan een tafel zitten.

Ik ga voor hun zitten en kijk recht voor me uit. We hebben Nederlands, dus ik pak mijn boek en schrift uit mijn tas.

Ik luister aandachtig naar de uitleg van de docent en schrijf wat aantekeningen op.

Als we zelfstandig mogen werken aan onze opdrachten, wordt er net als gister op mijn schouder getikt.

Ik draai me geïrriteerd om. Het is Laurens weer die me aantikt.

"Zin om in de pauze bij ons te zitten?" vraagt Laurens.

Serieus? Moet hij dat nu aan mij vragen. Ik kijk naar Ellis en ze kijkt me met een lief lachje aan.

Ik had het gedaan voor Ellis, want die Laurens kan ik niet aanstaan, maar ik wil toch liever de pauze doorbrengen met Harry.

Ik ga nog een tijdje door met het huiswerk, totdat de bel gaat.

Ik pak mijn spullen en loop het lokaal uit. Harry zit al op zijn vaste plek in de kantine en ik ga erbij zitten.

We praten wat over de les, maar al snel gaat de bel weer. Zuchtend neem ik afscheid van Harry en ik ga naar mijn volgende les.

De rest van de dag gaat snel voorbij. Ik fiets terug naar huis. Harry is er nog niet. Ik ben vandaag eerder vrij dan Harry, dus ik moet even wachten voordat we samen de krantenwijk gaan doen.

Ik loop mijn huis binnen, gooi mijn tas, jas en schoenen op de gang en loop de woonkamer in.

Ik zie mijn vader weer op de bank de krant zitten lezen, maar hij ziet er wel verfrissend uit.

Hij heeft gedoucht en andere kleding aangedaan. Het ziet er veel beter uit dan een joggingbroek en een trui. 

Ik groet mijn vader en loop naar boven. Ik ga naar de badkamer en kijk mezelf aan in de spiegel.

De spiegel was vroeger van mijn moeder. Ze was een prachtige, en vooral lieve vrouw. Ze was er altijd voor me.

Een trillende zucht komt uit mijn mond. Waarom moest zij nou die stomme ziekte krijgen.

Tranen rollen over zijn wangen, maar veeg ze weer snel weg.

Mijn moeder had vast niet gewild dat ik om haar ga huilen. 'Van huilen wordt je niet mooier van.' Zei ze altijd.

Ik zie er niet uit. Mijn haar staat alle kanten op, door de wind van buiten. en je kan zien dat ik gehuild heb.

Ik doe snel mijn haar weer in model en gooi wat water over me heen.

Ik droog mijn gezicht met een handdoek en kijk mezelf weer aan in de spiegel.

Ik zucht tevreden. Ik zie er nu iets beter uit.

Ik loop weer naar beneden. Mijn vader zit nog steeds op de bank, maar dit keer zonder een krant in zijn hand.

Hij kijkt me hopeloos aan. "Wat is er?" vraag ik bezorgt.

Hij schud zijn hoofd. "Je moeder." Hij stopt even met praten en zucht. "Ze zou zo trots op jou zijn."

Na die woorden laat hij zijn hoofd op zijn handen vallen en begint te huilen.

Ik dacht dat het beter met hem ging, maar hij zit nog steeds diep in zijn depressie.

Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. "En ik," snikt hij. "Ik ben er nooit voor je."

Ik schud mijn hoofd en druk mijn vader nog dichter tegen me aan.

Mijn vader is weer aanspreekbaar, maar het enige waar hij nog over kan praten is over mama.

Onze knuffel wordt verstoord door de bel. Dat moet vast Harry zijn.