TOWN [KAİ]

×1×

tüm hazırlıklarımı yapıp valizimi aldığım gibi odamdan çıkmıştım. Dünden beri moralim hiç düzelmemişti. Altı sene boyuyunca okuyup küçük bir kasabada çalışmayı kim isterdi ki

"Lütfen suratını asma artık. En kısa zamanda bende yanına geleceğim"

Baekhyun elimde ki valizi alıp arabanın bagajına koyarken arkamda ki eve bakıyordum.
"Tek başıma yapabilir miyim baek?"

Baekhyun elini omzuma koyup gülümsedi ve sarıldı. Ondan ve evden ayrılmak gerçekten zordu. Altı yıl beraber okuyup en yakın iki arkadaş olmuştuk. Ama okulun bitmesiyle ikimizinde görevi farklı yerlere çıkmıştı. Onun ki şehirdeyken benimki adını bile yeni duyduğum bir kasabaya çıkmıştı.

"Kendine dikkat et"

Son kez sarılıp arabama binerken gözyaşlarımı tutamamıştım.
"Sakın benden habersiz sevgili yapayım deme"

Beni güldürmek için espiri yapınca tebessüm ettim. Her seferinde beni gülümsetmeyi başarıyordu. "kendine iyi bak"

"Sende."

Evden uzaklaşırken arkamdan dolu gözlerle bakan baek'in bakışlarını unutamayacaktım.

~
Kasabaya giriş yaptığım da araba durmuştu çünkü yolun ortasında benzinim bitmişti.  sanki benim gibi o da gitmek istemiyordu. Arabadan çıkıp etrafa bakındım. Yol o kadar sessiz ve ıssızdı ki bu beni korkutuyordu.

Sol tarafımda kalan beyaz binaya ilerleyerek büyük bahçeye girdim. Anladığım kadarıyla burası bir hasaneydi ama duvardaki çatlaklar ve akmış boya buranın eski bir hastane olduğunun belirtisiydi. Gitmekle gitmemek arasında kalınca mecburen gitmeyi seçtim  belki yardım edecek biri vardır

"Hey kimse var mı?"

Giriş kapısına yaklaştığımda kırık olan kapıdan içeri bakındım hiç ses yoktu

"Kimse var mı?"

Sesim boş koridorda yankılanırken korku tüm bedenimi ele geçirmişti sanki her an birisi önüme çıkıp beni korkutacak gibiydi.
Gerçekten buraya neden girdim ki sanki boş bir hastanede kim ne yapsın. Geri dönüp gitmeye hazırlanmıştım ki duyduğum hırıltı sesiyle olduğum yere çakılı kalmıştım.

"Kim var orda?"

Daha fazla dayanamayıp hastaneden çıktım ve arabama ilerledim. Arkama bakmamaya özen gösteriyordum. "hey!"

Uzun boylu hafif esmer bir çocuk bana el sallayıp arabamı gösterdi "bu araba sizin mi?"

"E-evet"

Elini ensesine atıp arkadaki kendi arabasını gösterdi "acaba aracınızı yoldan çeker misiniz? Geçemiyorum da"

Aslında onunla karşılaştığım için mutlu olmuştum yoksa bu korkunç yerde tek başıma kalma düşüncesi bile beni korkutuyordu.

"Şey aslında benzin bitti bende yardım için hastaneye bakındım ama kimse yoktu"

Konuşmamı bitirdiğimde gözlerini hastaneye dikmiş uzunca bakmıştı "anladım aslında bende yedek var bir dakika"

Yanımdan ayrılıp kendi arabasına ilerlediğinde arabada ki telefonu elime aldım. Baekhyundan yirmi cevapsız çağrı vardı. Sanırım beni merak etmişti.

"İşte "

Esmer olan bidondaki benzini tamamen boşalttığında ağzını kapatıp tekrar arabasına koymuştu "çok teşekkür ederim "

"Önemli değil. Artık gitsek?"

"Oh tabi"

Kendimi hemen arabaya atıp emniyet kemerimi taktım ve arabayı çalıştırıp uzun var dar yolda ilerlemeye başladım. O ise arkamda beni takip ediyordu.