Galiba o ses artık kesilmişti.Şuan belki de huzur içinde uyuyordum ya da bir hastanede yaşam savaşı veriyordum.Kim bilir ailem sevdiklerim ne kadar üzülmüştü.Acaba o da gelmişmiydi hastaneye benim için ağlıyormuydu o da.Usul usul gözlerimi açtım.Birden bir kargaşa koptu.Gerçekten ölmemişmiydim.Kafamı hafifçe kaldırmaya çalıştım.Etrafa meraklı gözlerle bakınıyordum.Doktorlar içeriye dalıverdiler birden.Aralarında bir şeyler konuşuyorlardı.Anlayamadığım şeyler.Acaba ne kadardır buradaydım ? Durumum ağır olmalıydı çünkü üstümde ağır bir yük vardı. Bir hemşire kolumu sıyırdı.Galiba tansiyonumu kontrol edecekti.Rutin işler işte.
Aradan bir hafta geçmişti hiç bir yakınımla görüşmeme izin verilmedi.Bugün taburcu oluyordum.İlk önce beni tekerlekli sandalyeyle aşağı kata indirdiler.işte o anda sevinçten bayılacaktım...
