Yaz Aşkı

FİNAL...

CEREN'DEN

Ertesi sabah büyük bir mutlulukla uyandım. Ablamın odasına gittim. (Aramızda 1 yaş da olsa ablam) Kapıyı tıklatmadan girdim odaya :

-"Abla hadi uyan.."

-"Ablaaa"

Korkmaya başladım:

-"Abla" dedim. En korkmuş sesimle.

Yoo olamaz...Hayır..Hayır...

-"HAYIRRRRRRRR...."

Diye bağırdım. Annemle babam koşarak odaya geldiler.Ben ise şok geçirmiştim. Biricik kız kardeşim ölmüş müydü. Peki ben şimdi kiminle uğraşacaktım.... Kiminle dalga geçecektim... Kimi kızdıracaktım...  Kiminle sırlarımı paylaşacaktım... Oysa ben bugün ona ilk öpücüğümü anlatacaktım... Dün Oğuz'un beni öptüğünü söyleyecektim...Allah'ımm...

Öyle çok ağlıyordum ki hıçkırmaktan sesim duyulmuyordu.Annem ve babam ise.... Babam yok!!

What?

Annem bayılacak gibi olmuştu.

Emir ise çığlığımı duymuş olmalıydı ki yerinden fırladı. Evden çıktı. Bizim eve geldi ancak kapı kapalıydı. Kapıyı tekmeliyor sanki kırıyordu. Avazının çıktığı kadar bağırıyordu. Annesi ve babası da gelmişti. Ben o halimle kapıya kadar zor yürüdüm. Kapıyı açtım Emir fırladı. Annem Beste'nin karnına uzanmıştı. Babam ise eve gelmiş ve odanın köşesinde oturmuş ağlıyordu. Emir'in annesi kapının ağzında duruyordu. Babası ise babamın yanındaydı. Emir ise Beste'ye bakıyordu. Bir yandan da bana sarılıyor ve saçlarımı okşuyordu. Sonra Beste'nin yanına yaklaştı. Ve sadece bakıyordu. Şok geçirdi. Bundan 4 ay önce tanıştığı ve sevdiği kız şimdi yataktaydı ama bedeni cansızdı.Emir elini tuttu ve:

-"Eli buz gibi." dedi.Ve birden gözlerinden yaşların süzüldüğünü farkettim. Sonra ambulans geldi. Ambulans'a annem ve babam bindi. Ben de Emir'in ailesiyle birlikte geldim. Yol boyunca hiç konuşmadık. Ben ağlıyordum. Emir ise camdan bakıyordu ve ağlıyordu. Oğuz aradı :

-"Alo ?" dedim.Sesim berbat çıkmıştı.

-"Alo aşkım ne oldu?"

-"Ablam-" dedim ve ağlamaya başladım. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Oğuz:

-"Anladım. Peki hangi hastane?"

-"******************* hastenesi."

-"Tamam bekle geliyorum."

[Arkadaşlar hastane ismi vermek istemediğim için (*) işaretini kullanıyorum.]

Hastaneye vardık. Önce Beste'nin ölüm sebebini araştırmak için otopsi yaptılar ve tahmin ettiğimiz gibi hastalığından. Sonra onu morga aldılar. Ertesi gün onu gömeceklerdi.. :'( :'(

İnsanın kardeşi ölünce o kadar kötü oluyor ki. Bunu anlamak için kardeşinizin ölmesi gerekmez. Sadece kardeşinizi artık sonsuza kadar göremeyeceğinizi bir düşünün zaten anlarsınız. Eğer kardeşiniz yoksa bile kardeşim dediğiniz insanları kaybettiğinizi düşünün. İşte öyle bişey...

Bütün gece hastanede bekledik. Emir'in anne ve babası gitmişti ancak Emir hala buradaydı. Sabaha kadar uyumadık. Sabah oldu. Cenaze arabası geldi. Besteyi aldılar ve araca götürdüler. Beste cenaze arabasında giderken annem bir elini öne doğru uzatmış arkasından koşuyordu. Onu durduran Emir'di.

Sonra arabalara atladık. Beste gömülüyordu. Babam mezarını kazıyordu ve ağlıyordu. Bir ara annem fenalık geçirdi. Zor kendine getirdiler. Sonra ablamı gömdüler. İşte o an hayattan koptum. Bu ben ben miyim? Bu kız ablam mı? Bu bayılan annem mi? Her zaman dağ gibi duran ama bugün hıçkıra hıçkıra ağlayan babam mı? Ruhu Beste'yle ama bedeni dünyada olan çocuk Emir mi?

Peki ya burda ruh gibi duran Sinem, Ece, Serkan, Ege va Oğuz mu ?

Allah'ım bu doğru değil. Beste gömüldü. Sonra herkes gitti. Ancak Emir değil. Orada kaldı. Yani kalmış. Serkan ve Ege anlattı.

Ertesi güne kadar uyumadık. Sinem, Ece ve ben Beste'nin odasında sabahladık. Ben belki Beste odasına gelmiştir ve şu an bizi görüyodur diye şöyle söyledim:

-"Bana musallat olursan korkmam ablacımm"

Sinem ve Ece ağlıyordu. Daha sonra Ege aradı :

-"Emir yok."  dedi. Sinem hoparlöre aldı. Sinem :

-"Nasıl yok ya?"

-"Yok işte. Annesi, babası, ben, Serkan hepimiz arıyoruz cevap yok. Mezarlıkta da yok."

Bu son sözünden sonra bir sessizlik oldu...

Dangalak Ege öyle söylenir mi...

O günden sonra Emir annesi ve babasını arayıp güvende olduğunu söylemiş...

20 Yıl Sonra...

Selam arkadaşlar... Ben Ceren.. Oğuz ile evlendim. İki çocuğum var..Biri kız biri oğlan.. Kızımın adı Beste oğlumun adı Emir... İsimleri böyle çünkü o günden sonra ölen ablam ve kaybolan Emir ancak aşkları hiç bitmemiş iki kişi... Evet doğru o günden sonra Emir'den hiçbir haber alınamadı.Kıyamam kim bilir ne halde... Çocuklarım belki teyzelerini hiç görmedi ama onların ağaç evlerindeki fotoğraflardan tanıyorlar onları. Evet o ağaç ev hala var. Ağaç evi koruma altına aldırdık. Yıkamadılar.. O fotoğraflar ve o kanepe hala duruyor...

İşte 20 yıl ablamsız akıp gitti.. Annem ve babam yaşlandılar..Emir yok...Ben ise hayatımı mutlu geçiriyorum ancak bir yanım eksik..Hep gözümü kapatıp aklıma ablamı getiriyorum..

Ve bir an sesini unutucam diye aklım gidiyor.....