Kidnapped by My Idiot Mate

• Liv •

" Hoe kan ik je helpen? " vraag ik vanachter de toonbank.

" Hoi, graag een machiatto caramel middel "
Zegt de ongeveer 15 jarige blondine

Ik pak een witte beker met het Starbucks logo erop en ik kruis de koffie aan die ze wilt.

" Zou ik je naam mogen ?"

" Sophie "

Ik schrijf haar naam met een zwarte viltstift op de beker. Daarna geef ik hem aan Daniëlle die voor de koffie zorgt.

" dan kan je doorlopen en dan komt je koffie er zo aan "

Het meisje lacht vrolijk naar me en loopt dan verder.

Ik kijk op als de deur opengaat en de volgende klant naar binnenloopt.

Ik krijg als kostneigingen als ik haar zie.

Het is Brianna, een trut van school.

Ik draai mijn hoofd naar de grote zwarte klok die tegen de muur aan hangt.

Kom op universum, het is pas 11 uur. Waarom moet je al zo vroeg mijn dag verpesten ?

Ik draai me om en ik zie dat Brianna voor de toonbank staat , samen met haar groepje die inmiddels ook is binnengekomen.

Ik zucht lichtjes , dit word namelijk nog een lange dag.

*
" sluit jij af ? " vraagt Daniëlle aan me.
" ja hoor, is goed " ze glimlacht vriendelijk naar me en verlaat daarna het pand.

Ik laat mijn gedachten afdwalen. maar ik als ik de deur , die automatisch op beweging opengaat, open zie gaan. Ben ik terug in de realiteit.

Ik kom achter de toonbank vandaan en ik loop richting de deur, om te zien of er een of ander beest binnen is gekomen.

Maar er is helemaal niks te zien.

Als ik me omdraai en weer terug wil lopen bost ik tegen een muur aan.

Ik laat een schreeuw horen, van de schrik. En daarna focus ik mijn aandacht op de vreemde man voor me.

" wat doet u hi-" verder kom ik niet, want de man pakt mijn gezicht met een ruk vast en kijkt me diep in mijn ogen aan.

" je bent stil en luistert "
Terwijl hij dat zegt ben ik alleen maar geconcentreerd op de pupil in zijn oog, die groter word en daarna weer kleiner.

En op een of andere manier denk ik er niet aan om zijn handen van mij af te halen of om heel hard te schreeuwen zodat iemand me zou horen.

De man laat mijn gezicht los en grijpt mijn bovenarm vast , ik wil tegen stribbelen maar mijn lichaam luistert niet naar me.

Hij trekt me mee naar buiten en trekt me een steegje in.

Een angstig gevoel bekruipt me, wat gaat hij doen ?

Hij duwt me hard tegen de muur aan en hij streelt zachtjes mijn wang met zijn rechterhand.

Ik besef dat ik huil wanneer er tranen over mijn wangen heen lopen.

Hij grinnikt zachtjes " stil maar , ik ga je een heel klein beetje pijn doen, maar daarna zorg ik ervoor dat je alles vergeet "

Hij stopt een lok haar achter mijn oren.

Ik draai mijn hoofd bang weg.

Hij legt zijn hand zachtjes onder mijn kin en draait mijn hoofd zijn kant op.

" beantwoord mijn vragen eerlijk " hij kijkt me recht in mijn ogen aan terwijl hij dat zegt.

" hoe heet je , schoonheid ? " hij drukt me nog wat meer tegen de muur aan waardoor ik de kou van de muur door mijn kleding heen voel.

" Liv " antwoord ik zachtjes met een krakende stem. Ik heb het al gezegd voordat ik het door heb.

" Liv " hij laat mijn naam over zijn tong heen rollen , wat mij een rilling over mijn rug oplevert.

" hoe oud ben je ? "

" 17 " antwoord ik fluisterend.

" nog jong, je zal een lekker hapje zijn schoonheid " ik tril bij zijn woorden.

Hij grijpt mijn middel en hij schuift mijn haren aan de kant , zodat hij toegang heeft tot mijn nek.

Hij kijkt me diep aan, en dan merk in zijn donker rode ogen en hoektanden op. E-en va-m-mpier ?

Ik wil schreeuwen en tegen stribbelen, maar dat kan ik gewoon niet.

Mijn lichaam heeft een eigen wil gekregen. Het enigste wat ik kan doen is hem met de angst in mijn ogen aankijken.

Hij buigt langzaam naar mijn nek toe en net wanneer hij zijn mond open doet , waarschijnlijk om mijn bloed te drinken. Word hij van me afgetrokken.

Hij beland verderop op de grond. Voor hem verschijnt een figuur, helemaal in het zwart.

Ik sta nog steeds bevroren tegen de muur aan in mijn werkkleding.

Ik maak geen aangestalte om weg te lopen, bang dat ik de aandacht naar me toe trek.

Ik kijk naar het figuur die de vreemde man met een ruk ophoog tilt en hem bij zijn kraag vast houdt.

In een snelle beweging haalt hij een of ander hout ding uit zijn jaszak en in flits doorboord hij de man ermee.

Hij gooit hem ruig neer op de grond terwijl er bloed uit zijn wond vloeit.

En na een tijdje beweegt hij niet meer, en ik voel een last van me afvallen.

Als eigenlijk mijn redder omdraait kijkt hij me aan, hij heeft ook van die rode ogen.

Ik laat een harde schreeuw horen.

Plots staat de jongen voor me en hij grijpt mijn gezicht vast om me recht in mijn ogen aan te kunnen kijken.

" je vergeet alles wat er is gebeurt sinds hij je lastig viel, ga terug naar binnen en ga verder waar je mee bezig was "

Ik knijp mijn ogen samen, strijdend tegen zijn stem in mijn hoofd die me zegt wat te doen.

Als ik mijn ogen open is er niemand meer, ook de andere vampier is weg .

Ik loop langzaam terug naar de Strarbucks.

Vampiers bestaan dus? Ik heb teminste geen andere logische rede voor wat ik net allemaal heb gezien en wat er is gebeurd.

Maar wacht eens even, ik zou toch volgens hem alles vergeten? Hoe kan ik dan gewoon alles, elk detail nog weten?

Hoi lieve lezers , het eerste echte hoofdstuk.

Wat vinden jullie ervan?

X Candie