Karanlık... Etrafımda ki her şeyin üzerinde,her tarafımda, yanımda,arkamda her yerimde. Ne kadar çok koşarsam o kadar çok içindeyim karanlığın. Bulunduğum küf kokulu odanın karanlık duvarlarında bir ses yankılanıyor. Kafamın içine kadar işleyen ayak sesleri. Yavaşça ve gıcırdayarak açılan kapıdan ansızın gelen florasan ışığıyla gözlerim kamaşıyor. Karanlığı kesen ışığa gözlerimi alıştırmaya çalışırken güçlü ve benden 5 cm uzun olan sert yapılı adam daha ben karşı bile koyamadan yaka paça dışarı sürüklüyor beni. Bulunduğum odanın tamamen zıttı olan bembeyaz koridorda dev cüsseli adamın kollarından kaçmak için debeleniyorum. Adamın kafama sertçe vurmasıyla müthiş bir baş ağrısı hissediyor ve yine karanlığa gömülüyorum.
Her gece gördüğüm, hissettiğim dayanılmaz kâbusum. Kafamın içindeki uğultularla uyanıyor ve yaşamak için ne yapacağımı bilemiyorum. Ben Zümra ÇETİN, 21 yaşında benliğini ve gençlini 3 yıl önce kaybetmiş şu haber manşeti olan kız. Herkesin ''Vah Vah, Ne hallere düşmüş yavrucak'' diye konuştuğu kişi. Evet kaybettim ben, unuttum her şeyi. Ama en çok özlediğim şey sizin övgü dolu sözleriniz değil! Benim kendi hayatım. Bildiğim tek şey bundan sonra her şeyden korkarak yaşayacağım. Kalbimin her zaman büyük bir boşluk içinde olacağı ve hiçbir zaman aydınlığa kavuşamayacağım. Hatırladığım tek şey bu: KARANLIK
Yine küfür ettiğim bir dünyada sabahladım. Gözlerimi ovuşturarak yataktan sıyrıldım. Önceden severek kullandığım pembe dolabımın yanından tiksinerek geçtim. Odamda bana özel olan banyoya girdim ve aynada baygın, kısa saçlı, üzerinde kendine 2 beden bol gelen Atatürk tişörtüyle duran yabancı kıza aldırmadan yüzümü yıkadım. Ailem eskisi gibi olmamı istiyordu. PARTİLERİN ARANAN KIZI. Ama artık kendini tanımayan vurdum duymaz bir genç olduğumu zamanla anlayacaklarını umuyordum. Sırf annemi mutlu edebilmek adına mutfağa, kahvaltı masasına oturdum.
Her şey normalmiş gibi davranan bir aileye sahibim artık. Ve hiçbir şeyin normal olmadığını bilen bir kişiliğe.
