SHORT ONE SHOT STORIES COLLECTIONS

#3 - FROM RELATIONSHIT TO RELATIONSHIP

I'm Callie Gomez. I'm the girl who really like to date boys and break their hearts kase sa huli, lolokohin lang din naman nila ako.

Ako lang din ang masasaktan. Ako lang din ang iiyak. At ako lang din ang kawawa kaya bat di ko pa unahan ang balak nila diba?

I used to be like this for so many years, until I met this boy named Andrew. Iba sya sa lahat ng naka date ko. He's gentleman and caring. Also, he's good looking. Sobrang gwapo nya. For me, he's perfect.

Then, he said na nagbreak sila ng girlfriend nya. Sawa na daw kase. Pero mahal na mahal nya daw ang girl kaya he asked me for a favor. At dahil mabait naman ako pumayag naman ako sa favor nya. Ang maging 'kunwa kunwariang' girlfriend nya. Like a rebound girlfriend ganun.

Pumayag naman ako kase di naman din ako seryoso sakanya. And same to him. He's just nice and that. Wala talaga akong nararamdamang sparks sakanya. No joke I promise.

And ayun, nagpatuloy ang palabas naming dalawa. Umabot kami ng mga 5 years. Still, wala akong nararamdaman sakanya. Pagpapanggap parin para sakin ang lahat. Dun naman talaga ako magaling eh.

Until, dumaan ang 6th year ng relationshit namin. Umamin sya sakin. Na sa lahat ng naging girlfriend nya, ako ang pinaka dabest. I'm a loving and caring person daw. Nakalimutan na nga daw nya ang girlfriend nya kase nahigitan ko na daw eh. Ganun na ba talaga ang naging ugali ko simula ng magkaroon kami ng 'relationshit'?

Sobrang Nagulat ako syempre. Kase parang nagbago ang personality ko. Parang biglang may mga paru paro sa tyan ko pag nandyan sya. At ayoko ng ganitong pakiramdam. Di ako to. Nasan na yung dating Callie? Naguguluhan ako sa nararamdaman ko. Ayoko pang mainlove sa isang lalaki. Lolokohin lang nila ako. At habang iniisip ko palang yung pangyayari na yun, natatakot na ako.

Pero nagbago ang lahat ng pananaw kong iyon pagdating ng birthday ko.

May 21 2016, Saturday.

Yan ang araw na sinagot ko sya. Nakapag desisyon na nga ako. Na bat di ko itry diba? Madami mang mawala sa huli, atleast tinry ko padin.

Nangako sya saking gagawin nya ang makakaya nya para di ako masaktan. Basta ibigay ko lang ang tiwala ko sakanya.

And so naging totoo na nga namin ang relationship namin. We used to be happy through out the years like an ordinary and lovely couple.

Palaging nagce celebrate tuwing anniversary namin. We don't celebrate monthsaries kase sabi nya para lang daw yun sa mga taong di tumatagal. How sweet is he no? Di nga ako nagkamali ng desisyon na bigyan sya ng tyansa para mahalin ako.

And another thing, sa tagal ng relasyon namin, like almost 7 years, wala pang nangyayari samin. He really respects me as a lady. And that's another 'gentleman' point for that.

He is indeed really perfect. I really love him. Bawat araw, mas lalo akong nahuhulog sakanya. Para akong nahulog sa isang bangin na wala ng katapusan.

Hanggang sa 8th year ng relationship namin, nagpropose sya sakin. Sobrang bongga ng proposal nya. Talagang tinapat nya pa mismo sa anniversary namin. Madaming balloons, petals scattered on the floor that forms a heart and other sweet stuffs. I was teary eyed nung nakita ko yun.

And lalo akong naiyak nung lumuhod sya sa harap ko at may nilabas na maliit na box.

"Darling, sa tagal ng relasyon natin, madami na tayong pagsubok na kinaharap. Mga pagpapanggap. Mga pag aalinlangan. Mga pagkukulang sa isa't isa. Pero ang pag ibig ko sayo ay sobra sobra. Di ko na papatagalin pa ito. Will you marry me, Mi Amòr"?

"Yes. Mi Amòr. Yes I will marry you." I said. Teary eyed.

"Te amo, je t'aime, saranghae, I love you. Iba ibang lengghawe man ang aking sabihin, lahat ng ito'y nangangahulugang mahal kita." Naiiyak naring usal ni Andrew.