Esaret...(TAMAMLANDI)

8.Bölüm

Aynur ve Fidan korkuyla dinlemişlerdi olanları.Aynur bir süre Annesinde kalmayı düşünüyordu.Nede olsa orası kalabalıktı.Fidan'a artık kendi evinde kalmayacağınıda söyleyip yanından ayrıldı.Artık akşam olmasını istemiyordu hiç.Ölesiye bir korku taşıyordu içinde.Annesi akşam sofrasını kuruyordu,eve vardığında.Yemek faslı bittiğinde,Annesin'e bugün Figen'in başına gelenleri anlattı.Fidan her nekadar evinde de olsa,güvende hissetmiyordu kendini.Köy yerinde her zaman erken yatılırdı.Zaten yapacak,oyalanacak birşey de yoktu.Tüm korkulara inat,teslim olmuşlardı uykuya..Kan ter içinde,soluk soluğa uykusundan sıçrayarak uyanmıştı.Rüya bile bu denli mahvediyorsa,gerçeğini düşünmek bile istemiyordu.Rüyanın etkisinden henüz kurtulmamışken,kapının çalındığını duymuştu.Annesini uyandırmaya kıyamadı.Günlerdir kadıncağız hem üzgün,hem yorgundu zaten.Ayak bileğine kadar uzun olan geceliğini bir çırpıda üzerine geçirip,kapıya doğru yöneldi.Kim olduğunu sormak aklına bile gelmemişti.Kapıyı açtığında,Aynur'un gayri ihtiyari sırıtan yüzüyle karşılaştı."Hayırdır Aynur?Gecenin bu kör karanlığında,ne işin var burada"...Aynur istifini bile bozmadan,fısldar nitelikte cevap verdi."Hiç sorma Fidan..Annemlerde yerimi yadırgadım.Bir türlü uykuya dalamadım.Figen'ialıp,benim eve geçtik.Çay demledik,sohbet edip sabahlayalım dedik.Sen olmayınca,tadı olmaz ki hiç.Hadi seni almaya geldim"..Fidan uyuyan Annesine baktı ve"iyi sen git,ben üstüme birşeyler alıp geleyim.Havalar iyice soğudu mālūm"..Belki iki dakikayı bile geçmemişti,üzerine birşeyler alana kadar.Nasıl olmuştu da Aynur evine hemen gidebilmişti.Evet evler birbirine çok yakın,ama yine de bu kadar çabuk gitmesi içine şüphe düşürmüştü...