İki Tayfa

Bölüm 3

Merhabalaaaar 💙      

'Bul beni
Nefesin kesilinceye  kadar uğraş
Hadi, bul beni artık

Yokla ellerinle
Ara, bul beni '

-Canozan   -Bul beni

Her yer beyaz ve ben etrafımda dönüyorum, herkes beyaz ben içlerinde kendi rengimle duruyorum.

Ben neredeyim ve neresi burası ? Burayı bilmiyorum ben ve elimde olmadan korkuyorum, herkes nerde neden sessiz buralar ?

Kerem'ler nerde onlar neden yok ? Neden her yer bembeyaz neden her insanın teni bembeyaz ve kıyafetleri ?

Sadece benim ten rengim esmer ve üstümde siyah elbise var uzunca yerlerde sürünüyor, ayağımda ayakkabı bile yok yalın ayak dönüyorum etrafımda, karşımda bir anda bir parıltı oluştu sanki beyaz rengi bile gölgede bırakacak kadar parıldıyordu, oda bembeyaz ama herkesten farklı bir beyazlığı var.

Gözlerimi kırpıştırdım bu parıltı'dan dolayı ve bir kaç kez yumup açtım gözlerimi ve en sonda düzgün bir şekilde açtım gözlerimi ve diktim karşıya gözümü ve onu gördüm bana bakıyordu. Gözlerime inanamadım ve yeniden kırpıştırdım bir kaç kez ve emin olmak istercesine yeniden baktım karşıya hala oradaydı gözlerimin içine bakıyordu.

Vücuduna baktım her zaman ki gibi kalıplı bir şekilde ve omuzları dik bir şekilde bakıyor bana. Üstünde beyaz bir smookin benim siyahlığıma zıt bir şekilde. Bir insana beyaz bir takım elbise bu kadar mı yakışır ? Hiç sanmam çünkü ona özel bu.

Gözlerim özlemle sızladı ve doldu ona nazaran dudaklarım sevgiyle kıvrıldı. Duygularım yönlerini şaşırmıştı, nasıl bir duygu vereceklerini kestiremiyorlardı sanki. Karmakarışıktı duygularım bir yandan ağlatıyorlar diğer  yandan güldürüyorlar beni.

İçimi öyle bir sevgi öyle bir duygu kaplamıştı ki, sanki bir anne çocuğu ilk kez anne demiş ve annesi bir yandan mutlulukla ağlıyor bir yandan gülüyor gibi öyle bir karmaşa içindeyim.

Nasıl bir tepki vereceğim onu bile bilmiyorum. O karşımda canlı bir şekilde sanki bir yıldız gibi parlıyor ışıl ışıl.

Ona doğru bir attım o bir adım geri gitti, bense buna aldırmadan bir adım daha attım ona o ise iki adım geriledi ve o an anladım yanına yaklaşmamı istemiyor.

Orda durdum onu izlemeye başladım bir umut bana doğru bir adım atar diye. Ne kadar bekledim bilmiyorum.

Hiç konuşmuyor sadece orda öylece duruyor ve ben bu sessizliğe daha fazla dayanamadım ve dudaklarımı araladım.

"Bana gel sevgilim !" dedim ona doğru bir kez daha adım atarak ve o aynı şekilde geri adım attı.

"Beni özlemedin mi ?"diye sordum gözlerimden yaşlar akarken. O benim ağlamama dayanamaz ki. Ağladım an yanıma koşar ve 'akmasın o yaşlar gözünden, bir damla aktığı an kalbime sanki bir mızrak saplanıyor' der ve siler gözyaşımı.

Bende gözyaşımı siler ve gülümserim hep ama bunda o beni durdurmuyor ben ise ağlamaya devam ediyorum.

Sanki buna dayanamıyormuş gibi gözlerini kaçırdı benden ve ben o an daha fazla ağlamaya başladım.

Bana göre uzun bir süre sonra dudaklarını araladı ve o güzel sesiyle konuşmaya başladı "bul beni !"dedi.

Bense kaşlarımı çattım ve dediğini kavramaya çalıştım. "Bul beni mi ?" dedim sorarcasına.